Ένας συγκινητικός αποχαιρετισμός στα 30 χρόνια υπηρεσίας

Φέρνοντας στο μυαλό του τις πιο έντονες στιγμές από τον μεγάλο κύκλο 30 ετών της επαγγελματικής πορείας του στο Πυροσβεστικό Σώμα, ο μέχρι πρότινος Περιφερειακός Διοικητής Ν. Αιγαίου, Παναγιώτης Κοτρίδης αποχαιρετά τον χώρο, τον οποίον υπηρέτησε με συνέπεια, ευθύνη αλλά και αγάπη απέναντι στην ανθρώπινη ζωή.

Ο ίδιος αποστρατεύεται μετά από 30 χρόνια υπηρεσίας, στα 52 έτη του, έχοντας διανύσει έναν μεγάλο κύκλο σε θέσεις ευθύνης στο Πυροσβεστικό Σώμα, στο οποίο και εισήλθε σε ηλικία 21 ετών (1991).

Με συγκινητικά λόγια πραγματοποιεί τον δικό του “απολογισμό”, μιλώντας στην “Κοινή Γνώμη”.

• Αποστρατεύεστε από το Πυροσβεστικό Σώμα μετά από πολλά χρόνια. Κλείνει ένας μεγάλος και σημαντικός κύκλος για εσάς καθώς υπηρετήσατε σε διάφορες θέσεις και περιοχές. Ποια είναι τα συναισθήματά σας;

“Σαφέστατα. Είναι 30 χρόνια από τη ζωή μου. Η Πυροσβεστική είναι μία οικογένεια που αναγκάζομαι να αποχωριστώ έχοντας πάρα πολλά συναισθήματα. Για εμένα, δεν ήταν δουλειά η υπηρεσία μου. Ήταν κάτι περισσότερο που μου προσέφερε πολλές και έντονες στιγμές, τις οποίες θα τις κρατώ στη μνήμη μου και στην καρδιά μου.

Βέβαια, η ζωή συνεχίζεται και ανοίγει ένας νέος κύκλος. Ελπίζω να είναι μακρύς κι αυτός, όσο και ο υπηρεσιακός βίος μου.”.

• Ποιες στιγμές αλλά και γεγονότα ξεχωρίζετε από τη μακρά διαδρομή σας στην Πυροσβεστική;

“Αυτό που μου έμαθε η Υπηρεσία είναι ότι η χαρά από την καταστροφή απέχει χρόνο ίσο με το κλείσιμο των βλεφάρων. Δεν ξέρεις την επόμενη στιγμή τι μπορεί να σου τύχει. Οπότε αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή και για τον τρόπο που πρέπει να τη βλέπω. Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές έντονες, οι οποίες μένουν για πάντα χαραγμένες. Όταν βλέπεις έναν άγνωστο άνθρωπο να σε αγκαλιάζει και να σου λέει ότι του δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, αυτό δεν ξεχνιέται. Αυτό δεν μπορεί να πληρωθεί με κανέναν μισθό όταν ο άλλος σου μιλάει για τη ζωή του.

Είχα πολύ έντονες στιγμές. Ο σεισμός στην Τουρκία το 1999 όταν είχαμε πάει με την ομάδα της ΕΜΑΚ και σώσαμε ένα μικρό παιδί 9 χρόνων. Τότε είχε γίνει η αδελφοποίηση της Ελλάδος με την Τουρκία και πηγαίναμε για βραβείο Νόμπελ με την ΕΜΑΚ, σαφώς ήταν πολύ έντονο το να σώζουμε ένα παιδί. Ήταν πολύ έντονο το να βλέπουμε έναν κόσμο που τον θεωρούσαμε “εχθρό”, να έρχεται να μας αγκαλιάζει και να μας ευχαριστεί και η μητέρα του παιδιού να εξηγεί πως το πρώτο πράγμα που θα μάθει στο παιδί της θα είναι να αγαπά τους Έλληνες.

Μετά, δεν πέρασε ένας μήνας. Είχαμε τον σεισμό στην Αθήνα. Περάσαμε εικοσιτετράωρα στη Ρικομέξ (εργοστάσιο) και σε όλα τα σημεία που είχαν ταλαιπωρηθεί από τον σεισμό. Βγάλαμε πολλούς ανθρώπους από συντρίμμια. Είναι συγκλονιστικό όταν παραδίδεις ένα νεκρό σώμα με όλο τον σεβασμό στους οικείους του, το πώς σε αγκαλιάζουν... Αυτές ήταν οι πιο έντονες στιγμές.

Επίσης, θυμάμαι ένα τροχαίο ατύχημα στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου που ένα όχημα είχε περάσει στο αντίθετο ρεύμα και μία νταλίκα διερχόμενη το είχε κόψει στη μέση. Οι γονείς ήταν νεκροί στο οδόστρωμα αλλά στο πίσω κάθισμα του οχήματος ήταν ένα μωρό λίγων μηνών σε παιδικό καθισματάκι, το οποίο έκλαιγε. Όταν το πήρα στην αγκαλιά μου και συνειδητοποίησα ότι γλίτωσε, αλλά είναι ορφανό, λύγισα.

Ακόμη θυμάμαι ένα τροχαίο ατύχημα πάλι σε εθνική οδό. Ήταν πρόσκρουση ενός οχήματος με φορτηγό. Μέσα στο αυτοκίνητο ήταν μία γυναίκα με δύο παιδιά. Το ένα ήταν νεκρό, το μωρό και σταμάτησε ένα φορτηγό από την απέναντι πλευρά για να βοηθήσει και τελικά ήταν οικογένειά του. Εδώ λες, τι παιχνίδια παίζει η μοίρα. Δεν το ήξερε και αντίκρισε την οικογένειά του.

Τόσο δύσκολες στιγμές και συγκλονιστικές μπορεί να τις ζήσει κανένας στο Πυροσβεστικό Σώμα. Όλα αυτά με έκαναν να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τη ζωή μου.”.

• Ποια ήταν η συνεργασία με τους συναδέλφους σας; Υπήρξε καλή και παραγωγική;

“Τελειώνει κάτι και τελειώνει πιστεύω για εμένα, με το μεγαλύτερο παράσημο που μπορεί να πάρει ένας αξιωματικός. Αυτό είναι η αγάπη των συναδέλφων του. Τα μηνύματα που έχω πάρει είναι μηνύματα αγάπης που συνεργαστήκαμε, λύπης που φεύγω. Η συνεργασία φαίνεται από τα λόγια που μου γράφουν. Το μότο μου στη ζωή ήταν ότι ήθελα να φέρομαι στους άλλους, όπως θα ήθελα να μου φέρονται. Αυτό το τήρησα μέχρι το τέλος. Δεν τους έβλεπα σαν συναδέλφους, αλλά σαν φίλους. Έκανα το παν για να τους στηρίξω. Θεωρώ πως το κατάφερα και είμαι γεμάτος. Όλοι μιλούν με θετικά λόγια και είναι συγκινητικό.”.

• Η επαγγελματική πορεία σας ολοκληρώνεται στον χώρο των νησιών του Ν. Αιγαίου και της Σύρου. Τι θα θέλατε να παρατηρήσετε αναφορικά με το κομμάτι της νησιωτικής περιοχής;

“Σαφέστατα το τεράστιο πρόβλημα της νησιωτικότητας. Το μεγάλο αυτό πρόβλημα και οι ελλείψεις που υπάρχουν στα νησιά. Δεν υπάρχει πυροσβεστική κάλυψη σε όλα. Η αγωνία μου ήταν όταν με καλούσαν και υπήρχε φωτιά σε ένα νησί χωρίς πυροσβεστική κάλυψη, τι μπορούμε να κάνουμε. Όταν δεν μπορούσε να μετακινηθεί δύναμη λόγω ακτοπλοϊκών συνθηκών ή όταν δεν μπορούσε να πετάξει εναέριο μέσο λόγω νύχτας. Αυτό μου δημιουργούσε μεγάλο προβληματισμό.

Επίσης, στα περισσότερα νησιά, όχι σε όλα, η στελέχωση των γραφείων πυρασφάλειας γίνεται από άτομα που δεν έχουν εξειδίκευση, με αποτέλεσμα όλα τα σχέδια που χρειάζονται να μην συντάσσονται σωστά, με αποτέλεσμα αυτό το πρόβλημα να μην το έχουμε εμπεδώσει καλά, βασιζόμενοι μονάχα στον τουρισμό. Δηλαδή αν θα πάει καλά ο τουρισμός είμαστε εντάξει. Δεν είναι ορθό αυτό. Αν δεν εμπνέεις ασφάλεια στον επισκέπτη που έρχεται, με την πρώτη στραβή θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα και θα χάσεις και τον τουρισμό. Αυτό με προβλημάτιζε και έλεγα πάντα ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι γιατί τα πρώτα λεπτά που είναι τα σημαντικότερα στη φωτιά είμαστε μόνοι μας. Μέχρι να έρθει δύναμη από Αθήνα, θα πρέπει ή να μην πιάσει φωτιά ή να μην είμαστε μόνοι μας από τα πρώτα λεπτά.”.

• Ποιο είναι το μήνυμά σας προς τους πολίτες και προς τους συναδέλφους σας;

“Προς τους πολίτες θέλω να πω ότι η καταστροφή δεν απέχει πολύ από τη χαρά. Επειδή πιστεύουμε σαν λαός ότι το κακό σε εμένα δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, δεν έχουμε την πρόληψη μέσα μας, στη σκέψη μας. Να λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους τις οδηγίες για πρόληψη. Δυστυχώς δεν έχουμε την πρόληψη στην κουλτούρα μας. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.

Προς τους συναδέλφους μου, να πω ότι πάντα θα τους αγαπώ. Πάντα η σκέψη μου θα είναι μαζί τους. Να επιχειρούν πάντα με ασφάλεια γιατί ο καλός διασώστης είναι ο ασφαλής διασώστης. Αν πάθω εγώ κάτι, δεν θα μπορώ να σώσω ούτε τον άλλον. Τέλος, να πω να έχουν συναδελφικότητα και αγάπη και να προσφέρουν. Η Πυροσβεστική είναι μία μεγάλη οικογένεια και δεν επιτρέπεται να υπάρχουν “ζιζάνια” που να χαλούν αυτή τη συνοχή. Ο ένας να αγαπά τον άλλον.”.