Απολύθηκε γιατί διεκδίκησε

Την πόρτα της εξόδου αντίκρισε εργαζόμενος του ναυπηγείου με απόφαση της διοίκησης του Νεωρίου, πληρώνοντας ακριβά τη διεκδικητική στάση που κράτησε προχωρώντας σε επίσχεση εργασίας, προκειμένου να ασκήσει πίεση για να του καταβληθούν τα ανεξόφλητα δεδουλευμένα του, που ανέρχονταν σε 12 χιλ. ευρώ.

Λίγες μόνο ημέρες μετά την επιστροφή του στο ναυπηγείο, μόλις προχθές, του γνωστοποιήθηκε το έγγραφο της απόλυσής του, το οποίο εν τέλει του παρέδωσε δικαστικός επιμελητής, με τον ίδιο πλέον να έχει προστεθεί στη λίστα των ανέργων του νησιού, αλλά και τη διοίκηση του Νεωρίου να αποδεικνύει για μία ακόμη φορά το σκληρό εργοδοτικό πρόσωπό της σε εργαζόμενο που θέλησε να διεκδικήσει τα αυτονόητα, ενώ παράλληλα, φαίνεται πως διαμηνύει ανάλογη “τιμωρητική” στάση προς όποιον εργαζόμενο ακολουθήσει ίδια πορεία αντίδρασης.

Προκειμένου να φιλοξενηθεί η θέση της διοίκησης η “Κοινή Γνώμη” επικοινώνησε με τον διευθύνοντα σύμβουλο, Γιάννη Στεφάνου, ο οποίος αναφέροντας πως βρίσκεται εκτός Σύρου, μας παρέπεμψε στο γραφείο του διοικητικού υπευθύνου, που δεν ανταποκρίθηκε στις επανειλημμένες τηλεφωνικές μας οχλήσεις, ενώ σε κάθε προσπάθεια αναζήτησης και του προέδρου, Κωνσταντίνου Κοκκάλα, ενημερωθήκαμε δια στόματος τρίτου, πως δεν υπάρχει πρόθεση διατύπωσης δημόσιας δήλωσης από την πλευρά του.

Απόλυση η απάντηση στη διεκδίκηση

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της “Κοινής Γνώμης” ο απολυμένος από προχθές εργαζόμενος του Νεωρίου, που εργαζόταν ως μόνιμο προσωπικό στο ναυπηγείο από το 1999 είχε συμμετάσχει στην επίσχεση εργασίας για τρεισήμισι μήνες μαζί με άλλον έναν υπάλληλο, με σκοπό να διεκδικήσει τα χρήματα που του χρωστούσε η επιχείρηση. Η αρχική οφειλή ανερχόταν σε 12.000 ευρώ, εκ των οποίων ο ίδιος, μετά από επικοινωνία και συνεννόηση με τη διοίκηση, δέχθηκε να επιστρέψει στα εργασιακά καθήκοντά του, λαμβάνοντας το 50% του προαναφερθέντος ποσού. Μάλιστα, ο ίδιος, συνηγόρησε στο να εισπράξει την εναπομείνασα οφειλή, δηλαδή τα 6.000 ευρώ μετά το πέρας των εργασιών και την παράδοση της δεύτερης δεξαμενής του Πολεμικού Ναυτικού, όπως έχει γίνει γνωστό προς όλους τους εργαζομένους εδώ και καιρό.

Βάσει της ασφαλούς ενημέρωσης που έχει η εφημερίδα, ο ίδιος αν και του κοινοποιήθηκε το έγγραφο της απόλυσής του προχθές στις δύο το μεσημέρι, μέσω του προσωπάρχη του ναυπηγείου, αρνήθηκε να το υπογράψει και να το λάβει, γεγονός που οδήγησε τη διοίκηση να το παραδώσει με δικαστικό επιμελητή. Ο απολυμένος εργαζόμενος παρέλαβε την απόλυσή του καθώς επρόκειτο για μονομερή απόφαση καταγγελίας σύμβασης, στο περιεχόμενο της οποίας, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, φαίνεται η διοίκηση να προχωρά στην εξόφλησή του (δεδουλευμένα και νόμιμη αποζημίωση), σταδιακά, μέσω έξι ισόποσων διμηνιαίων δόσεων.

Ο ίδιος πλέον με τη νομική εκπρόσωπό του κατά πάσα πιθανότητα θα ακολουθήσει τη νομική οδό προκειμένου να επιβεβαιώσει εάν τουλάχιστον το περιεχόμενο της απόλυσης τυπικά δεν προσβάλλει τα δικαιώματά του σε οικονομικό επίπεδο, αφού η απόλυση είναι νόμιμη καθώς η διοίκηση προέβη σε αυτήν, μετά την επιστροφή του στο ναυπηγείο.

Αμίμητου και προκλητικού χαρακτήρα εργοδοτική στάση

Το συγκεκριμένο γεγονός έρχεται να προκαλέσει ξανά τις ευαίσθητες χορδές υπομονής των εργαζομένων, οι οποίοι έχουν βιώσει κατ΄ επανάληψιν τη μέγιστη εργοδοτική εκμετάλλευση και έχουν καταβάλλει συνεχείς και αγωνιώδεις προσπάθειες για να εισπράξουν έστω και ένα μικρό μέρος των μεγάλων οφειλών που διατηρεί η επιχείρηση εδώ και μήνες προς εκείνους, παρέχοντάς της μάλιστα, μεγάλα χρονικά περιθώρια. Στην ίδια κατεύθυνση, φαίνεται να προκαλείται και το κοινό αίσθημα των πολιτών του νησιού, αν συνυπολογίσει κάποιος την αμίμητη συμπεριφορά της διοίκησης, η οποία έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές ως “ασπίδα” επιβίωσης και εκφοβισμού κατά καιρούς, τους ίδιους τους εργαζομένους προκειμένου να αποσπάσει οικονομικά οφέλη από την κυβερνητική πλευρά, αλλά και να αποκομίσει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις μεγάλες οφειλές που διατηρεί προς το Δημόσιο, την ίδια στιγμή που άλλες επιχειρήσεις μικρομεσαίες τσακίζονται από τη δυσβάσταχτη φορολογία και οδηγούνται στο λουκέτο.

Μετά τα παραπάνω γεγονότα, δεν μπορεί παρά να γεννηθούν ξανά ερωτήματα όπως: Για ποιά “σωστή” εργοδοτική στάση γίνεται λόγος τελευταία, όταν απολύεται ένας εργαζόμενος επειδή προβαίνει στη διεκδίκηση της ανταμοιβής του κόπου του; Για ποια ισότιμη αντιμετώπιση της Πολιτείας ανάμεσα στις επιχειρήσεις μιλάμε, όταν με άφθονες οικονομικές διευκολύνσεις προς το Νεώριο, επί της ουσίας “νομιμοποιούνται” τέτοιες ακραίες εργοδοτικές συμπεριφορές που σκοπεύουν να εκφοβίσουν τους υπόλοιπους εργαζομένους; Και τέλος, σε ποιο Εργοστασιακό Σωματείο που ισχυρίζεται πως υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων αναφερόμαστε, όταν με την επιεικώς μετριοπαθή στάση του σπεύδει να ευχαριστήσει τη διοίκηση στα πρώτα “ψίχουλα” και μικροποσά που μοιράζει στους υπαλλήλους για να συνεχίζουν να δουλεύουν επί της ουσίας απλήρωτοι;