«Τήνος: Ένα παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος»

Οι κρυφές πτυχές της ανεξερεύνητης Τήνου, τα μικρά, αλλά μοναδικά χαρακτηριστικά στα χωριά και τις παραλίες της, έρχονται στο φως, μέσα από την καμπάνια Discover Greece της Marketing Greece, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου.

Σε ένα κείμενο – στην αγγλική γλώσσα – γεμάτο γεύσεις, μυρωδιές και εικόνες, η φωτογράφος και travel editor Θάλεια Νουάρου, φέρνει στην επιφάνεια την Τήνο, που οι περισσότεροι επισκέπτες δεν βίωσαν ποτέ. Μέσα από ένα οδοιπορικό σε χωριά και παραλίες, η φωτογράφος αποτυπώνει τις πλευρές του νησιού, που θεωρούνται λιγότερο γνωστές, τουλάχιστον για τους επισκέπτες, καθώς από τους ντόπιους προστατεύονται και συνεχίζονται, περισσότερο ως παραδόσεις.

Το νησί της Παναγιάς

Η συγγραφέας του κειμένου για το Discover Greece, χαρακτηρίζει την Τήνο, ως το περισσότερο «παρεξηγημένο» νησί των Κυκλάδων, που μάλλον χρωστάει αυτή την ιδιότητα… στη Μεγαλόχαρη. Παρ’ όλα αυτά σημειώνει, πως «είναι η δική Της αγαθή παρουσία, που ακτινοβολεί σε όλη την αψεγάδιαστη, απαράμιλλη ομορφιά του».

Η Τήνος, «ανυπολόγιστη και χωρίς τελειωμό, ούτε οι λέξεις, ούτε οι φωτογραφίες μπορούν να την απεικονίσουν επάξια. Είναι μία ιδέα και ένα συναίσθημα. Όπως το αεράκι στο πρόσωπό σου, η ανάσα μέσα σου, ένα διακριτικό, μεταξένιο χάδι, που δε θα μπορούσε να ξυπνήσει ούτε μωρό. Ένας ψίθυρος τόσο καθάριος, που μπορεί να αγγίξει την ψυχή σου. Έχει δύναμη και συνέχεια. Σε σηκώνει και σε παίρνει μακριά», σχολιάζει, λέγοντας, πως όντως, «στην Τήνο μπαίνεις σε ένα νοσταλγικό παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος».

Πάντα το φως

«Μέχρι τη δεκαετία του ’90, η Τήνος ήταν αναξιοποίητη τουριστικά. Περισσότερο, έπαιζε το ρόλο της “οικοδέσποινας” σε ορδές πιστών, που συνέρρεαν στα γόνατα, προκειμένου να αποτίνουν φόρο τιμής ή να κάνουν ένα τάμα στην Εκκλησία της Παναγιάς», σημειώνει η Θ. Νουάρου.

Όπως υποστηρίζει, «λέγεται, πως όταν οι επισκέπτες ρωτούσαν στη Χώρα «Τι υπάρχει στο υπόλοιπο νησί;», η απάντηση ήταν «Τίποτα» και εκείνοι έφευγαν ευχαριστημένοι. Και κάπως έτσι, η Τήνος παρέμεινε άσπιλο, παρθένο και μαγικό μέρος, όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι Κυκλάδες. Το νησί του Αιόλου, της Αμφιτρίτης, της πίστης, της τέχνης, της Παναγίας. Κρατώ το παλιό όνομα «Ερούσα», το οποίο, κατά την άποψή μου, μπορεί καλύτερα να συμπεριλάβει όλες αυτές τις πτυχές».

Τα χωριά της Τήνου

«Τα χωριά και οι οικισμοί είναι συνήθως διαμορφωμένοι σε «πάνω», «κάτω» και «έξω» μεριές, κάνοντας καμιά φορά τη γεωγραφία του νησιού ένα χαρούμενο λαβύρινθο. Το μόνο σίγουρο, είναι ο πανταχού παρόντας περιστεριώνας. Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο πρώτος που μετέτρεψε την κατασκευή αυτών των μικρών σπιτιών για τα περιστέρια σε μορφή τέχνης. Όποιος κι αν ήταν, σίγουρα άφησε μία μοναδική κληρονομιά και το νησί γεμάτο από αυτά τα μικρά αρχιτεκτονικά θαύματα», λέει η φωτογράφος για την χαρακτηριστική πινελιά της Τήνου.

«Πάντα περπατάω πάνω και κάτω σε σκαλιά. Έτσι είναι χτισμένα τα χωριά στην Πάνω Μεριά, σε διαφορετικά επίπεδα, γεμάτα με καμπυλωτά σοκάκια και σπιτάκια με ήσυχες, σκιερές αυλές. Στον Τριαντάρο, το πρώτο μου μέλημα, είναι πάντα να πάω μέχρι την κόψη του γκρεμού, απ’ όπου η θέα είναι εντυπωσιακή. Μία βόλτα στα δαιδαλώδη σοκάκια έρχεται αμέσως μετά. Τα πρέκια πάνω από τις πόρτες, με τις ξεθωριασμένες ζωγραφιές, είναι αυθεντικά στολίδια, ενώ λουλούδια μπλέκονται όμορφα ανάμεσα στο συνονθύλευμα από τα μικρά σπιτάκια. Μία απόλαυση, που σε προετοιμάζει για αυτά που έρχονται…», αναφέρει. «Η Τήνος είναι αστείρευτη. Ένα φιλί από μέλι και αμύγδαλο, πασπαλισμένο με μαρμαρόσκονη. Ένα τάμα στην Παναγιά να μας φέρει πίσω», λέει χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια, «ο δρόμος μας πάει στο Λειβαδά, μία απομακρυσμένη παραλία στα βόρεια. Στο δρόμο, βλέπουμε δέντρα, που τα έχουν λυγίσει οι ακατάπαυστοι αέρηδες, οάσεις από βελανιδιές, κατσικάκια να βελάζουν και γεράκια να στριφογυρίζουν στους ουρανούς στους πρόποδες του Τσικνιά. Μόλις πάρεις τη στροφή, η παραλία αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Δαρμένη από τους βοριάδες, με τεράστια κύματα να σπάζουν στα βράχια και μερικούς τυχερούς επισκέπτες, που γίνονται μάρτυρες ενός τοπίου βγαλμένου κατευθείαν από ταινία».

«Όσο πλησιάζεις υπάρχει μία μικρή ταβέρνα δίπλα στο ποτάμι που καταλήγει στην παραλία, περιτρυγιρισμένο από αρμυρίκια. Στα αριστερά, οι ανεμοδαρμένοι βράχοι παίζουν εξπρεσιονιστικά παιχνίδια με το φως», παρατηρεί, ενώ μεταφέρει, πως «αμέσως νιώθεις μέρος του τοπίου, που δε μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο μπορείς να βρεις στην Ελλάδα». Κλείνοντας την εμπειρία από την παραλία, η Θ. Νουάρου συμπληρώνει, ότι στο χωματόδρομο μέχρι τον πετρόχτιστο φάρο στα ανατολικά, όλα είναι λουσμένα στο βαθύ γαλάζιο, ενώ τα κύματα που σκάνε στους βράχους, δημιουργούν ουράνια τόξα, που καταλήγουν στη θάλασσα.

Καθημερινότητα και γαστρονομία

Πίσω στην ενδοχώρα του νησιού, «η Μυρσίνη ξεχωρίζει από μακριά με το περίτεχνο καμπαναριό, το ψηλότερο στο νησί. Εξαιρετικά δείγματα της τέχνης και της αισθητικής, οι εκκλησιές της Τήνου αποτελούν σημαντικά αξιοθέατα για τους τουρίστες. Στο δρόμο προς τη Στενή, εικόνες, που μοιάζουν σαν να μην τις έχει αγγίξει ο χρόνος. Μόλις σταματήσει ο αέρας, μία παρέα βγαίνει, τα παιδιά κυνηγιούνται και πάντα καταλήγουν σε ένα τρυφερό κουβάρι. Τρεις καφετέριες αποτελούν τα κυριότερα στέκια», σημειώνει, κάνοντας μία αναφορά και στα τοπικά προϊόντα του νησιού, όπως είναι η λούζα, το κολοκυθάκι, το σπιτικό τυρί, το κρασί και το κρέας, που προέρχεται από το κοπάδι των ίδιων των καταστηματαρχών, όταν κανείς τρώει έξω.

«Πηγαίνουμε κάτω στο λιμάνι. Τα πλοία κινούνται νωχελικά με φόντο τα φώτα της Σύρου. Καταλήξαμε σε ένα διαφορετικό μέρος, από εκείνο που αρχικά είχαμε αποφασίσει, αλλά στην Τήνο, κανένας δρόμος δεν είναι λάθος δρόμος. Και πόσα ακόμα υπάρχουν για να δούμε... Αλλά δεν έχουμε χρόνο για τα πάντα», λέει κλείνοντας, κάνοντας ειδική μνεία, μεταξύ άλλων, για το ναό του Ποσειδώνα στα Κιόνια, την έκθεση του Γιαννούλη Χαλεπά στο Πολυμέριο, το μοναστήρι των Ουρσουλίνων, το μουσείο Τσόκλη, την παραλία της Παχιάς Άμμου, μία βόλτα στο Καβαλούρκο και στο μαρμάρινο μονοπάτι στα Υστέρνια.

Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στη συγγραφέα του αφιερώματος, Θάλεια Νουάρου.