«Είμαστε στην καλύτερη ηλικία, αλλά στη χειρότερη εποχή…»

Είναι φίλοι, έγιναν συμμαθητές και διάλεξαν μαζί σχολείο. Πήγαν στο 3ο Λύκειο (Καπνοβιομηχανία) για να είναι στο ίδιο, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον… κορωνοϊό, που έδειξε τις προθέσεις του από τον προηγούμενο Μάρτιο και τώρα που ο Χάρης Περνάρης και ο Παναγιώτης Δανίκας είναι στην Α’ Λυκείου, τους έδωσε μια και τους χώρισε.

Τους έκλεισε σπίτι, τους στέρησε φίλους, αθλητικές δραστηριότητες κι ας είναι μόνο 15, μ’ όλη την ορμή της νιότης τους καταπιεσμένη, αλλά ποτέ νικημένη.

Δύο καλοί μαθητές που όπως προκύπτει όμως από την κουβέντα δεν καίγονται να ξαναγυρίσουν στο σχολείο, για τη συναναστροφή καίγονται, και τις αθλητικές δραστηριότητες, επιθυμούν.

Σάββατο μεσημέρι, και οι αλήθειες η μια μετά την άλλη αποκαλύπτουν παιδιά που σκέφτονται, αυτή την ωραία γενιά που μεγαλώνει, αλλά βρήκε μπροστά της πρωτόγνωρες καταστάσεις και προσπαθεί να τις διαχειριστεί.

Μαθαίνετε κάτι, κάνοντας εξ αποστάσεως μαθήματα;

Παναγιώτης: Άμα θες και προσέχεις, μαθαίνεις. Είναι ανάλογα το μαθητή και τη θέλησή του.

Χάρης: Η αλήθεια είναι ότι δίνουμε έμφαση στα μαθήματα που μας ενδιαφέρουν περισσότερο για τις εξετάσεις μας, στο τέλος της χρονιάς, κι όχι τόσο στα δευτερεύοντα μαθήματα. Αυτό κάνει το 60% των μαθητών.

Παναγιώτης: Ένα 10% διαβάζει τα πάντα, φουλ. Είναι οι ίδιοι που και στην τάξη το ίδιο θα έκαναν. Ένα 30% δεν δίνει βάση σε κανένα μάθημα (στην τάξη αυτό το ποσοστό ίσως να ήταν στο μισό) και υπάρχει και το 60% που δίνει βάση, σταθερά.

Έχω ακούσει για μαθητές που κοιμούνται, με ανοιχτό το σύστημα!

Χάρης: Αν το μάθημα δεν ξεκινούσε στις 8 το πρωί, αλλά κάποια ώρα αργότερα, δεν θα γινόταν αυτό στο ποσοστό των μαθητών που τους ψιλοπαίρνει ο ύπνος.

Παναγιώτης: Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί από τη στιγμή που δεν σηκώνεσαι να πάρεις πρωινό, να ντυθείς, να βγεις να πας στο σχολείο, να ενεργοποιήσεις τον οργανισμό σου δηλαδή, μπορεί να είσαι νυσταγμένος.

Και γιατί να είσαι νυσταγμένος μέσα στην καραντίνα, τι σε ξενύχτησε;

Χάρης: Μπορεί να βλέπεις Survivor, όλα τα παιδιά βλέπουν. Ή εγώ τα βράδια παίζω Play Station, μαζί με πολλούς φίλους μου και μπορεί να πάει τρεις.

Δεν κοιμόσασταν ποτέ στις τρεις όταν πηγαίνατε στο κανονικό σχολείο;

Χάρης: Όχι, γιατί ήταν πολύ βαρύ το ημερήσιο πρόγραμμα: φροντιστήρια, δραστηριότητες, ποδόσφαιρο…

Παναγιώτης: Το δικό μου βιολογικό ρολόι έχει διαταραχθεί. Είμαι όλη την ημέρα στο σπίτι, δεν κάνω δραστηριότητες εξωτερικές, κι αυτό καταντάει μονότονο και βαρετό. Από τον Μάρτιο μέχρι τώρα το διάστημα είναι σαν ν’ ανοιγοκλείσαμε τα μάτια μας. Δεν έχουμε να θυμόμαστε κάτι, δεν έχουμε βιώματα. Έχω περισσότερη ενέργεια το βράδυ επειδή δεν κουράζομαι στη διάρκεια της μέρας και δε νυστάζω πριν τη μία.

Έχει εντάσεις, προστριβές η καθημερινότητά σας, με τους γονείς, με τ’ αδέλφια σας; Έχετε μικρότερα αδέλφια που τυγχάνει και για τους δύο να είναι 10 χρονών!

Χάρης: Πιο πολλές ήταν οι εντάσεις όταν πήγαινα στο σχολείο. Ήταν οι μετακινήσεις με τους γονείς μου για το φροντιστήριο, στην μπάλα, στις δραστηριότητες… Υπήρχε μεγαλύτερη τριβή: «έλα, θ’ αργήσουμε, φόρεσε κάτι…». Τώρα, δεν υπάρχουν αυτά. Πριν ανοίξουν τα δημοτικά σχολεία, που ήταν στο σπίτι και ο αδελφός μου, ήταν ήπια τα πράγματα, δεν πλακωνόμασταν τόσο.

Παναγιώτης: Αλλά όταν πλακώνονταν κέρδιζε πάντα ο Χάρης. (γέλια κι από τους δύο). Eίχα την ευθύνη του μικρού μου αδελφού, του Αριστοτέλη που επίσης είναι 10 χρονών, γιατί κι εμένα εργάζονται και οι δύο γονείς μου όπως την είχε και ο Χάρης. Έχεις την υποχρέωση να τον προσέχεις.

Χάρης: Όταν είσαι ο μεγαλύτερος στο σπίτι, έχεις τον έλεγχο.

Θέλετε ν’ ανοίξουν τα σχολεία;

Χάρης: Εγώ δεν θέλω. Θέλω ν’ ανοίξουν οι αθλητικές δραστηριότητες και να πηγαίνω ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο.

Παναγιώτης: Δεν έχω ιδέα. Αρχίζει να καταντάει πολύ βαρετή η καθημερινότητά μου, δεν βλέπω τους φίλους μου, πιστεύω ότι το μάθημα στην τάξη δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα. Δεν βιάζομαι όμως (γέλια). Όταν τελειώσει ο κορωνοϊός.

Φοβάστε τον κορωνοϊό, προσέχετε;

Χάρης: Με παιδιά που δεν ξέρω κι επομένως δεν ξέρω πόσο προσέχουν είμαι πολύ προσεκτικός. Με τους φίλους μου είμαι πιο χαλαρός, αλλά και πάλι προσέχω πιο πολύ επειδή στο σπίτι μας ζει κι ο παππούς.

Παναγιώτης: Κι εγώ αντιλαμβάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασης, προσέχω και τηρώ τα μέτρα.

Με τα κορίτσια τι γίνεται;

Χάρης - Παναγιώτης: Μας λείπουν όλοι, όχι μόνο τα κορίτσια. Άλλη ερώτηση.

Κατάλαβα, προσωπικά δεδομένα! Τι σας λείπει άλλο;

Χάρης: Εγώ είπα, η μπάλα.

Παναγιώτης: Η επαφή, η συναναστροφή.

Πιστεύετε ότι αυτό που συμβαίνει θα επηρεάσει την εξέλιξή σας, θα αλλάξει κάτι σ’ εσάς;

Χάρης: Δεν μπορούν ν’ αντικατασταθούν αυτά τα χρόνια και μιλώ για τα μαθήματα, τις βάσεις που θα πάρουμε και τα κενά που θα έχουν δημιουργηθεί. Είμαστε στην καλύτερη ηλικία, αλλά στη χειρότερη εποχή.

Παναγιώτης: Οι καθηγητές ό,τι μπορούν να κάνουν από απόσταση, το κάνουν για να καλύψουν την ύλη. Και οι μαθητές όταν θέλουν, με αφοσίωση, μπορούν να καλύψουν τα κενά. Ο χρόνος όμως που σπαταλάμε να περνάμε μέσα στο σπίτι δεν θα αναπληρωθεί γιατί μια φορά είσαι δεκαπέντε.

Pοδούλα Λουλουδάκη