Ανάληψη ευθυνών

Πολιτικές ανακατατάξεις με απώλειες, λεονταρισμούς και διγλωσσία διαμορφώνουν την επόμενη ημέρα του επώδυνου συμβιβασμού, με τον Έλληνα πρωθυπουργό να καλείται για άλλη μία φορά να αποδείξει τον ηγετικό του ρόλο, αναλαμβάνοντας το βάρος των αποφάσεων εκείνων που θα επιβεβαιώσουν ή θα καταρρίψουν την λαϊκή ανταπόκριση.

Την ώρα που το κυβερνητικό κόμμα κλυδωνίζεται από τους αντιρρησίες της αριστερής πτέρυγας ως προς την ψήφιση των προαπαιτούμενων της συμφωνίας, μπορεί το σχετικό νομοσχέδιο να υπερψηφιστεί, κατόπιν της δηλωμένης υποστήριξης του από τα τρία μνημονιακά κόμματα της Βουλής, όμως θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαταραχθεί σε βαθμό τέτοιο που θα προκύψουν αλλαγές όχι μόνο σε κομματικό επίπεδο αλλά στο γενικό πολιτικό χάρτη της χώρας.

Ένας μεθοδευμένος διχασμός

Μέσα σε εύθραυστες κοινοβουλευτικές ισορροπίες, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αναλάβει πρωτοβουλίες τέτοιες που δεν θα επιτρέψουν τον υποσκελισμό του από τους νέους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν.

Εντυπωσιακές είναι οι τοποθετήσεις των χειροκροτητών της συμφωνίας, Ν.Δ., Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι παρότρυναν τον εκβιαζόμενο πρωθυπουργό να υπογράψει, αποδεικνύοντας την προθυμία ικανοποίησης των απαιτήσεων των εταίρων.

Δηλώνουν έτοιμοι να υπερψηφίσουν τα μέτρα, που άλλωστε είχαν δηλώσει την αμέριστη στήριξη στην υιοθέτησης τους και κατά το δημοψήφισμα, απορρίπτοντας όμως την όποια προοπτική συγκυβέρνησης τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αφήσουν όλο το μεγαλείο της φθοράς που μεθοδεύτηκε να το επωμισθεί η κυβερνητική παράταξη.

Και ενώ ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται ότι διαθέτει τη στόφα εκείνη του πολιτικού που ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, γεγονός που τον οδηγεί μακριά από ένα κυβερνητικό σχήμα ειδικού σκοπού, προτιμώντας να επωμισθεί το βάρος των αποφάσεων του, έχει να αντιπαλέψει το πραγματικό πραξικόπημα που στήθηκε με στόχευση την εκ των έσω διάλυση της παράταξης του.

Η ουσιαστική πραξικοπηματική μεθόδευση αφορούσε στην πρόκληση διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, επικεντρώνοντας στις ιδεολογικές αντιρρήσεις που θα εξέφραζαν οι συνιστώσες του, την στιγμή ακριβώς που με τα πλέον σκληρότερα μέτρα που απαιτήθηκαν να οδηγηθεί στον ρόλο του ηγέτη υπό αμφισβήτηση στη συνείδηση του 62% που τον στήριξε.

Με τις δύο αυτές διχαστικές προοπτικές, εξετράφη η ελπίδα της πτώσης του ώστε να ανοίξει ο δρόμος της επανεμφάνισης στην εξουσία των αυταποκαλούμενων σωτήρων, που από την οριακή κοινοβουλευτική τους ύπαρξη να ελπίζουν να ξαναγίνουν οι διαχειριστές ενός κράτους, παραγνωρίζοντας επιδεικτικά ότι αυτό ήδη τους έχει αποβάλλει.

Η καλύτερη δυνατή διαχείριση

Αναμενόμενες και δικαιολογημένες οι διαφωνίες που εκφράζονται, όχι μόνο από τους συγκυβερνώντες ΑΝ.ΕΛ. αλλά και από τις αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς με την πρώτη ανάγνωση των εξελίξεων εμφανίζονται ανακόλουθοι στις προοπτικές διακυβέρνησης της χώρας που έθεσαν, βάσει των οποίων ανέλαβαν την εξουσία, αλλά κυρίως σε σχέση με αυτή καθ’ εαυτή την αριστερή τους ιδεολογία.

Υπό το βάρος των εκβιασμών που δέχθηκε ο πρωθυπουργός, της άτακτης χρεοκοπίας και των τραπεζικών κατασχέσεων, έπρεπε να σταθμίσει με νηφαλιότητα τον άμεσο κίνδυνο διάλυσης, τις υπό έξαρση φωνές αποχώρησης και την ψύχραιμη αποδοχή μιας συμφωνίας που του δίνει τον χρόνο, ο οποίος πράγματι αγοράστηκε πολύ ακριβά, ανασύνταξης.

Ούτε οι φωνές που οργισμένες υψώνονταν το βράδυ της διαπραγμάτευσης ήταν παράλογες.

Ήταν οι φωνές αυτού του κόσμου που έβλεπε την φασιστική επιβολή εκβιασμών με την χαιρεκακία του βασανιστή να ταπεινώνει στο πρόσωπο του πρωθυπουργού έναν ολόκληρο λαό γιατί τόλμησε να υψώσει φωνή αντίρρησης.

Άλλωστε το ευκολότερο όλων θα ήταν η παράδοση της χώρας στα χέρια αυτών που επί χρόνια μετρήθηκε το πολιτικό τους ανάστημα με την εξουσία και βρέθηκε ελλιπές.

Ελπίζοντας πως η ηθική του δεν του επιτρέπει να το βάλει στα πόδια και να αποφύγει τα προβλήματα, μένει να αποδειχθεί πως θα βρει τις διεξόδους μέσα σε ένα επαχθές μνημόνιο, ώστε ο καταπονημένος λαός από την μακροχρόνια λιτότητα να μπορέσεις να ξανασταθεί στα πόδια του.

Όλοι δε οι διαφωνούντες με τη συμφωνία, πέραν των διαφωνιών καλό θα ήταν από την ανάπτυξη πολιτικών θεωριών να περάσουν στην πρακτική πρόταση λύσεων που θα επαναφέρουν στην διαβίωση των Ελλήνων σε όρια αξιοπρέπειας.

Η συμφωνία με το όποιο τίμημα υπάρχει και επί αυτής τώρα πρέπει να υπάρξει ρεαλιστική αντιμετώπιση και η καλύτερη δυνατή διαχείριση των προβλημάτων που δημιουργεί.