Η «συντροφική» διάσπαση στις κάλπες

Με την αριστερά να μετράει τους εκφραστές της και την εφαρμοσιμότητα της ιδεολογίας της και με το σύνολο των μνημονιακών κομμάτων να πασχίζουν να υπάρξουν στη συρρικνωμένη τους εκπροσώπηση, η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα εκλογική διαδικασία, από την οποία καλείται να αναδειχθεί η δύναμη εκείνη που θα της δώσει προοπτική.

Αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της Δημοκρατίας, που μετουσιώνουν το νόημα της σε πράξη, να επιζητείται μέσω της κάλπης η λαϊκή ετυμηγορία για κάθε πρόβλημα που προκύπτει ως προς την αποδοχή ή την απαξίωση του ηγέτη της χώρας.

Πέραν της οικονομικής επιβάρυνσης που η διαδικασία προκαλεί στα ήδη πενιχρών δυνατοτήτων κρατικά ταμεία, το να κυβερνά ο όποιος ηγέτης υπό καθεστώς κοινοβουλευτικών απωλειών, εσωκομματικής αμφισβήτησης και υπό την αρωγή των αντιπάλων του, δεν αποτελεί φθορά και αποδυνάμωση του ίδιου αλλά της χώρας που εκπροσωπεί.

Ο σχεδιασμός που υλοποιήθηκε τμηματικά από τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας με την απειλή κατάρρευσης, την ταπεινωτική συναίνεση και την τελική αποδυνάμωση, με στόχευση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση του λαού που τον εξέλεξε, δεν άφηνε περιθώρια διακυβέρνησης με κομματικούς συσχετισμούς, παρά μόνο με συλλογική απόφαση των πολιτών.

Τα δεδομένα

Η έναρξη της ιστορίας, παρά τις δαιδαλώδεις πολιτικές μεθοδεύσεις χρόνων, ήταν σαφής ως προς την άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών, φτάνοντας στην έκπληξη που επεφύλαξε η λαϊκή απάντηση εκλέγοντας «πρώτη φορά αριστερά», η οποία κλήθηκε να λειτουργήσει μέσα σε ένα δεδομένο περιβάλλον.

Οι ευρωπαϊκές πολιτικές γνωστές, όπως και οι συνομιλητές-διαπραγματευτές και έναντι αυτών στάθηκε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός, που ακόμα για λόγους γοήτρου και μόνο της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής θα έπρεπε τόσο αυτός όσο και ο λαός που τον επέλεξε να «τιμωρηθούν» παραδειγματικά.

Δεδομένη και η διαπραγμάτευση στην οποία στάλθηκε επιφορτισμένος να φέρει μία καλή συμφωνία, όπως δεδομένες και οι απαιτήσεις για την επιτυχία της κερδοφορίας από το «ελληνικό πείραμα».

Όταν υπάρχουν όλα αυτά τα δεδομένα, ποιά η έκπληξη του αποτελέσματος;

Όταν από την ίδια την αριστερά που αδιάσπαστη κλήθηκε να μετέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία, χωρίς ουδέποτε να κάνει λόγο για ρήξη παρά για συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας, πώς εκ των υστέρων προέκυψε τόση αντίδραση για το αποτέλεσμα της συμφωνίας, όταν συμφωνία «καλή» εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να υπάρξει.

Εάν υπήρχε καλή συμφωνία, σίγουρα αυτή θα είχε επιτευχθεί με τους φίλιους προς τους δανειστές προηγούμενους κυβερνώντες την χώρα, παρά με τον πρώτο αριστερό πρωθυπουργό και αν υπήρξε αυτή η αναμονή εκ μέρους της αριστερής παράταξης, τότε σίγουρα εξέλειπε ο ρεαλισμός.

Άρα εξ αρχής και με βάση όλα αυτά τα δεδομένα το ζητούμενο ήταν να μπορεί να υπάρξει μία «αριστερή» διαχείριση της όποιας συμφωνίας, ακόμα και αυτού του τρίτου χειρότερου αλλά αναμενόμενου, όπως όλα έδειχναν, μνημονίου.

Η αριστερή «συντροφικότητα»

Δεν είναι εύκολη η αιτιολόγηση της έκπληξης επί του αποτελέσματος, των διαφωνούντων, μέχρι πρότινος «συντρόφων», που ως απόρροια των «επαναστατικών» τους αντιδράσεων θα ήταν όχι μία ευνοϊκότερη για τους πολίτες εφαρμογή πολιτικής, αλλά η πτώση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης από τους αριστερότερους αντιδρώντες.

Κινήσεις που λειτούργησαν ιδανικά στην υλοποίηση των σχεδιασμών όσων εξ αρχής επιζητούσαν αυτή την πτώση.

Γενικόλογες αντιρρήσεις για τις βαριές επιπτώσεις των μνημονιακών μέτρων, που σαφώς κανείς πολιτικός δεν θα ήθελε να φέρει την ευθύνη, χωρίς όμως να υπάρχει ένας πειστικός αντίλογος, πέραν των γενικών αφορισμών, για το κατά πόσον θα ήταν ρεαλιστικά εφαρμόσιμες και θετικά προς τον λαό αποδοτικότερες οι εναλλακτικές αντιπροτάσεις.

Ο αντίλογος που δεν δίνει πρόσφορες λύσεις αποφυγής του μνημονίου οι οποίες δεν εφαρμόστηκαν ή μιας άλλη συμφωνίας κατά πολύ καλύτερης που κανείς ποτέ δεν υπέδειξε, μπορούν να αποτελέσουν λόγους κατάκρισης, αντίδρασης και σφοδρής διαφωνίας.

Όχι όμως ένας αντίλογος που εστιάζει στην κατακραυγή της ψήφισης του μνημονίου από την αριστερά, χωρίς να ενοχλεί εάν αυτό ψηφιζόταν από τα δηλωμένα μνημονιακά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Εκτός εάν η ρήξη και η έξοδος αποτελούσε την μόνη λύση, οπότε θα μπορούσε να τεθεί από ενάρξεως, να υπάρξει μονομερής διαγραφή του χρέους και επιλογή εθνικού νομίσματος, κάτι που ουδέποτε τέθηκε ως προοπτική προς της διαπραγμάτευσης.

Άλλωστε αυτή ήταν η πρόταση που επί χρόνια υποδεικνύει ως μοναδικό δρόμο το Κομμουνιστικό Κόμμα, χωρίς οι αντιδρώντες του ΣΥΡΙΖΑ να το υποστηρίζουν, οπότε ποιά η διαφορά του νεοσύστατου αριστερού συνδυασμού που υιοθετεί την λύση της επιστροφής στη δραχμή και της εξόδου από την Ευρώπη;

Εν μέσω πονηρών καιρών δημιουργούνται και πονηρές σκέψεις, στο κατά πόσον τελικά θα μπορούσε να στοχοποιηθεί ο πρωθυπουργός ώστε να βγει αλώβητη η αριστερά από μία τέτοια διαδικασία, προς ικανοποίηση της ιδεολογικής της καθαρότητας.

Οι κανιβαλισμοί μεταξύ των «συντρόφων» αναβιώνουν την αμφιλεγόμενη εσωτερική της αδυναμία, όπως αυτή έχει εκφραστεί στην πολυετή ιστορική της διαδρομή, δεν πείθουν όμως, πέραν των ιδεολογικών της αναλύσεων, για την ικανότητα της στην διατήρηση του πολιτισμού της, που υπήρξε πάντα η ειδοποιός της διαφορά.

Το σίγουρο πάντως είναι πως με την διάσπαση της το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αποδυνάμωση της, προδίδοντας την ελπίδα που ίδια γέννησε σε έναν ολόκληρο λαό.