Το αίμα καλύπτει τους φόβους της Ευρώπης

Η Ευρώπη οχυρώνει τους φόβους της, πίσω από στρατοκρατούμενες πόλεις, από απαγορεύσεις και περιστολή ελευθεριών, στο όνομα της ασφάλειας.

Μία ασφάλεια που έχει προ πολλού απωλεσθεί, από την εφαρμογή των μακροχρόνιων σχεδιασμών επικράτησης πολιτικών, τα αποτελέσματα των οποίων δρέπει τώρα το Δυτικό σύστημα εξουσιών.

Αποτελέσματα αιματοβαμμένα και αναμενόμενα, παρά την προσποιητή έκπληξη και τον στρουθοκαμηλισμό όσων τα εξέθρεψαν.

Την ώρα που όλα θα κινούνται σε ρυθμούς ενισχυμένων μέτρων ασφαλείας, οι ηγέτες της Ευρώπης αντί να επιδείξουν την στοιχειώδη αντίληψη περί της γενεσιουργού αιτίας των τρομοκρατικών χτυπημάτων, που δεν είναι άλλη από τις τακτικές τους, θα συνεχίζουν να κινούνται στον ίδιο αέναο κύκλο της πολιτικής τους που θα ανοίγει νέες εφιαλτικές προοπτικές και θα προκαλεί νέες τυφλές επιθέσεις.

Το δάκρυ και το αίμα της Ευρώπης δεν μπόρεσαν να αποτραπούν από τα μέτρα ασφαλείας, που αποδείχθηκαν ανίκανα προστασίας σε αυτό τον ασύμμετρο πόλεμο, του οποίου όμως δεν πρέπει να παραβλέπεται η υποκίνηση από την ίδια.

Το αίμα των Βρυξελλών είναι η συνέχεια του αίματος του Παρισιού, του αίματος του Charlie Hebdo, του αίματος των Δίδυμων Πύργων και της στοχοποίησης του ισλαμικού κόσμου από τη Δύση, η οποία εκκολάφθηκε προς εξυπηρέτηση γεωπολιτικών, στρατηγικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων.

Οι κοινωνίες πλέον έχουν συρθεί στην ανασφάλεια που η απειλή της τρομοκρατίας, αφήνοντας παράλληλα οδούς διείσδυσης και δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος ενστερνισμού ακραίων ιδεολογιών, με ρατσιστικές στοχεύσεις.

Οι εκφραστές ενός ισλαμικού φασισμού θα συνεχίσουν την πώρωση των ανθρωποθυσιών, με απώτερο στόχο τη διασπορά τρόμου και την καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας.

Η Ευρώπη, τρομοκρατημένη θα απωλέσει και τα τελευταία ψήγματα της ιδεολογικής της αξιοπρέπειας, περί αλληλεγγύης και ελευθερίας και θα επιχειρήσει να καλυφθεί πίσω από τα φοβικά σύνδρομα πολιτισμικών διαφοροποιήσεων και εθνικιστικών λογικών.

Η εικόνα, που στη μεγέθυνση της επιτρέπει να γίνουν αντιληπτές και οι λεπτομέρειες, δείχνει τη σύγκρουση δύο κόσμων, με τον ένα να επιφέρει καίρια πλήγματα στον άλλο, μέσω διαφορετικών στρατηγικών προσεγγίσεων, με θύματα πάντοτε λαούς που κρίνονται αναλώσιμοι για την νικηφόρα έκβαση κάθε πολέμου.

Τα θύματα της Ευρώπης έρχονται να προστεθούν στα θύματα του Αραβικού κόσμου, με τα πρώτα να σωριάζονται από τους ιδεολογικά παθιασμένους και αποφασισμένους να πεθάνουν τρομοκράτες και τα δεύτερα να διαλύονται από τα όπλα και τις ισχυρές στρατιωτικές επιθέσεις των εκφραστών του «πολιτισμού».

Σε αυτή την ανακύκλωση του αίματος και της βίας, οι λαοί μένουν απροστάτευτοι και προσπαθούν είτε να διαχειριστούν τον τρόμο που προκαλείται από κάθε τυφλό αιματοκύλισμα και να διαχειριστούν τον φόβο τους είτε να θαλασσοδαρθούν με λαστιχένιες βάρκες στο Αιγαίο και να εγκλωβίσουν την ελπίδα τους πίσω από συρματοπλέγματα.

Κι όσο οι αποστολές όπλων και οι πολεμικές εκστρατείες των Δυτικών θα συνεχίζονται αμείωτες στον Αραβικό Κόσμο, οι πολίτες της Δύσης θα αποδέχονται όλο και μεγαλύτερη περιστολή των ελευθεριών τους ως βασική παράμετρο της διαχείρισης του φόβου τους, σε μία προσχηματική παροχή ασφάλειας.

Η διαχείριση των αποτελεσμάτων

Η σημειολογία του τρομοκρατικού χτυπήματος στην καρδιά του Βελγίου, δείχνοντας ευθέως ως μελλοντικό στόχο το Στρασβούργο, είναι η στοχοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής, καθώς ο συμβολισμός της έδρας της Κομισιόν, με τα χτυπήματα σε απόσταση αναπνοής από τα κτίρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποδηλώνει την αντιπαλότητα των δύο κόσμων, επιχειρώντας παράλληλα και την γελοιοποίηση ενός ολόκληρου συστήματος.

Παρά την ενισχυμένη ασφάλεια στη Βελγική πρωτεύουσα, μετά το χτύπημα του Παρισιού, αλλά και την επιτυχία σύλληψης του μακελάρη της Γαλλίας, που έκανε την Βελγική κυβέρνηση να επιχαίρει, η τρομοκρατία λειτούργησε με μία δόση εμπαιγμού, επιφέροντας το συγκεκριμένο χτύπημα.

Ο κίνδυνος πλέον δεν καραδοκεί μόνο σε σχέση με την συνέχιση των τρομοκρατικών επιθέσεων, που εντείνει τον φόβο και την ανασφάλεια, αλλά και σε σχέση με τα όσα οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να επωμιστούν, τόσο για τις μέχρι τώρα πολιτικές τους επιλογές επιθετικότητας, όσο και για την διαχείριση της διαμορφωθείσας κατάστασης.

Άλλωστε πρόκειται για πολιτικές που αφορούν στο σύνολο της Ένωσης, με τους ισχυρούς διαχειριστές της να συμπαρασύρουν το σύνολο των κρατών μελών σε ένα παιχνίδι επικράτησης της δικής τους πολιτικοοικονομικής λογικής.

Εθνικιστικές εξάρσεις, θρησκευτικές διαφοροποιήσεις, ξενοφοβία και ρατσισμός, θα βρουν πρόσφορο έδαφος στις ευρωπαϊκές συνειδήσεις, ενώ η καταστολή ακόμα και στοιχειωδών ελευθεριών με την επιβολή ανάλογων μέτρων θα χρησιμοποιήσουν τον φόβο και την ανασφάλεια για να εδραιωθούν.

Τόσο το μέγιστο ευρωπαϊκό πρόβλημα του προσφυγικού, όσο και η συνθήκη Σένγκεν, της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών, θα θέσουν υπό αμφισβήτηση κάθε ευρωπαϊκό ιδεώδες, με τους χειρισμούς να απαιτούν όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες, τόσο σε επίπεδο πολιτικοοικονομικών ισορροπιών, όσο και στην προστασία ανθρώπινων ζωών.