Ρουσφετολογικές πολιτικές και επιζητούμενη ανάπτυξη

Στην Ελλάδα απλά δεν κινείται τίποτε τα τελευταία χρόνια και ενώ όλοι κοιτάζουν τα ρολόγια τους με τον χρόνο να περνά βασανιστικά και τίποτε να μην αλλάζει, κάποιοι έχουν βαλθεί να ισορροπήσουν με τις αξιώσεις της τρόικα που κάθε φορά στοχεύει την υπομονή και αντοχή του κόσμου. Οι εκάστοτε επισκέψεις της προκαλούν πανικό και διεργασίες στο ενδοκυβερνητικό επίπεδο, μιας και αυτά που ζητούνται είναι πέρα από κάθε λογική και που οι πολίτες αδυνατούν να τα παρακολουθήσουν. Οι αξιώσεις είναι τόσο μεγάλες και στοχευμένες που λες πως μάλλον κάποιοι έχουν επεξεργαστεί για καιρό το σχέδιο «διάσωσης», και αντί να προτείνουν – επιβάλλουν, αφού περί υλοποίησης των εντολών πρόκειται. Κάθε φορά, λοιπόν, οι συνήθεις διαφωνίες και λεονταρισμοί και στο τέλος ο συνήθης συμβιβασμός. Κάθε φορά ένας υπουργός Οικονομικών να δηλώνει πως υπάρχει απόσταση με τις θέσεις της τρόικα, να βάζει το χέρι του στη φωτιά πως δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, και στο τέλος - όλως περιέργως - να βρίσκεται η χρυσή τομή. Όχι, ο πέλεκυς δεν έχει απομακρυνθεί από την χώρα μας και όσοι πιστεύουν πως το θέμα της Κύπρου επισκίασε τα της Ελλάδας πλανώνται οικτρά. Οι Κύπριοι, βέβαια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεφύγουν από την κρίση γιατί πολύ απλά ξέρουν να το κάνουν καλά. Και το λέω αυτό με κάθε επίγνωση, ακριβώς λόγω του ότι οι Κύπριοι και η φορολογική τους όαση ήταν επί χρόνια έναν προσφιλές βασίλειο για πολλούς, που τώρα ανακάλυψαν τάχα τις τεράστιες καταθέσεις μεγιστάνων στο νησί και τις εταιρείες – μαϊμού που ξέπλεναν το μαύρο χρήμα. Η υποκρισία στο έπακρό της και η διπροσωπία στο απόγειο. Οι Κύπριοι όμως θα βρουν τη λύση. Εμείς εδώ απλά δεχόμαστε τις επισκέψεις της τρόικα, προσπαθώντας κάθε φορά να αποφύγουμε το μοιραίο. Πρόκειται για μια παρατεταμένη κατάσταση που τώρα επικεντρώνεται στο Δημόσιο, τις απολύσεις των επίορκων και των «κοπανατζήδων», μια υπόθεση που σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να λυθεί με ευκολία. Και ενώ τίποτε δεν κινείται από επενδυτικής άποψης, και ενώ όλοι μιλούν για κρίση και κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για τα νέα μέτρα που κάνουν τους πολίτες να διερωτούνται τι άλλη περικοπή θα υποστούν, το κυβερνητικό επιτελείο παρουσιάζει την όλη κατάσταση προς το καλύτερο. Αγνοώντας το γεγονός ότι ένας στους τέσσερις πολίτες είναι άνεργος, αρνούμενοι να δουν πως οι συμφωνίες με τα κονσόρτσιουμ δεν γίνονται παρά μόνο για την κερδοφορία τους, σε συνδυασμό με την παθητικοποίηση των πολιτών για λόγους καθαρά επιβίωσης, πιστεύουν πως το κλίμα θα αναστραφεί και πως θα υπάρξει σύντομα ρευστότητα στην αγορά. Θα έλεγε κανείς πως έχουν πλέον ξεπεράσει κάθε όριο ψευδαίσθησης ή απλά διεκπεραιώνουν μια τυπική και σε βάρος των πολιτών διαδικασία, με την μόνη διαφορά ότι αυτή η διαδικασία – δοκιμασία διανθίζεται ενίοτε με την λέξη «ανάπτυξη». Μιλούν για αυτήν ανελλιπώς πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών ωσάν να απευθύνονται σε άβουλα όντα ή επιεικώς σε αφελείς. Υψώνουν την περήφανη γροθιά τους κάθε τόσο που η τρόικα αποχωρεί με ανάμεικτα συναισθήματα από την χώρα, έχοντας ήδη επιβάλλει για μια ακόμη φορά τους όρους της που από κυβερνητικού κύκλους μεταφράζεται ως κοινή συμφωνία μέχρι της επόμενη επίσκεψη και εμπλοκή. Μιλούν σαν να κερδήθηκε μια ακόμη νίκη προκειμένου να εκταμιευτούν οι δόσεις που – σημειωτέον - μέχρι τώρα δεν έχουν επιφέρει καμιά ουσιαστική αλλαγή ούτε στην ρευστότητα ούτε στο εργασιακό καθεστώς. Μπερδεμένα πράγματα λοιπόν και κανείς δεν μπορεί να φτάσει με ασφάλεια σε κάποιο συμπέρασμα. Μάλιστα αν δει κανείς τα στοιχεία από τις έρευνες, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές, ότι αυτή η χώρα απέχει παρασάγγας από αυτό που αποκαλείται «ανάπτυξη». Είναι το μόνο εύκολο που μπορεί να δει ο οποιοσδήποτε με την ανάγνωση των πρώτων στοιχείων. Τίποτε λοιπόν δεν κινείται ούτε και πρόκειται να κινηθεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Με τους τακτικούς ελέγχους της τρόικα ως βαρύ πέλεκυ και τις φήμες για νέα μέτρα να πληθαίνουν κάθε φορά που υπάρχει διαφωνία με τους εταίρους, όλα έχουν πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, έναν δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά αλλού εκτός από την ανακύκλωση των αδιεξόδων . Μάταιες οι φωνές για αυτοσυγκράτηση, φρούδες οι ελπίδες για μια επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς της εικονικής ευημερίας. Και μιλώ για αυτή γιατί πάντοτε υπήρχαν οι μη έχοντες που ήταν έξω από το παιχνίδι. Σε αυτούς ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος. Σε αυτούς το βήμα για την εκδήλωση των όποιων διαμαρτυριών για μια Ελλάδα – κατάντημα των ρουσφετολογικών πολιτικών και της ευρωπαϊκής υποκρισίας απέναντι σε αυτό.