Συστημικός ολοκληρωτισμός και στημένα δημοσιεύματα

Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)

Το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται για πέμπτη χρονιά, στην κόψη του ξυραφιού και ότι πολλοί – εκτός του πρωθυπουργού - θεωρούν ότι ακόμη δεν έφτασε ο καιρός για την πολυπόθητη ανάπτυξη, δείχνει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι είχαν κάποιοι φανταστεί. Το γεγονός και μόνο ότι το κορυφαίο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» αναφέρεται συνεχώς σε δημοσιεύματα του στην μεγάλη ακίνητη περιουσία που έχουν στην κατοχή τους οι κάτοικοι των νοτιοευρωπαικών χωρών και το τίμημα που πρέπει να καταβάλλουν οι Γερμανοί σε αυτές, με παράλληλα παρότρυνση για φορολόγηση αυτής της ακίνητης περιουσίας για ευνόητους λόγους, δείχνει ότι το παρασκήνιο είναι πολύ μεγάλο και τα παζάρια ακόμη πιο εντατικά. Οι επανειλημμένες δηλώσεις Σόιμπλε για τα μέτρα που δεν εφαρμόζονται στην Ελλάδα αλλά και τις δεσμεύσεις που δεν υλοποιούνται, σε συνδυασμό με τις εκκλήσεις για επιπρόσθετα μέτρα, που ως τώρα αρνούνται στην κυβέρνηση αλλά δεν αποκλείουν κατηγορηματικά, δείχνουν ότι βρισκόμαστε ακόμη μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης και πως πρέπει ακόμη να διανύσουμε πολύ δρόμο μέχρι την ολική επαναφορά. Και αν θα υπάρξει και αυτή βέβαια κάποτε. Οι οικονομικοί δείκτες παρουσιάζουν μια μέτρια έως μηδαμινή ανάπτυξη, παρά την διάθεση για επιχειρηματική δραστηριοποίηση και επενδυτική επιθυμία. Τα κίνητρα που δίδονται είναι πενιχρά και οι αναζητούντες επενδυτικές ευκαιρίες, συχνά-πυκνά απογοητεύονται. Θα έλεγε κανείς - χωρίς καμία επιφύλαξη - ότι βιώνουμε μια παρατεταμένη και χωρίς έλεος λιτότητα που δεν συνοδεύεται από ανάπτυξη. Όσο και αν θέλει η κυβέρνηση να παρουσιάσει τα πράγματα διαφορετικά, όσο και να προσπαθεί να πείσει πως κάτι έχει αλλάξει, τα δεδομένα την διαψεύδουν. Από την άλλη μεριά, βέβαια, και η αντιπολίτευση στο σύνολό της παρουσιάζεται νωθρή και πάνω απ’ όλα προβλέψιμη. Όσες εντάσεις και να καλλιεργούνται ακόμη και τεχνητά δεν μπορούν να πείσουν τον μέσο πολίτη πως υπάρχει κάποια άλλη θαυματουργή λύση που εκπορεύεται από αυτήν. Με λίγα λόγια, κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι μπορούν να γίνουν θαύματα, πολύ δε περισσότερο θεαματικές αλλαγές. Οι πολίτες, με την σειρά τους, βρίσκονται σε παρατεταμένο αδιέξοδο αφού κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει την διάθεση εις ότι αφορά τις συνθήκες διαβίωσης. Κανένα κοινωνικό τιμολόγιο και κανένας νόμος για τα πτωχευμένα νοικοκυριά δεν μπορούν να τους δώσουν ελπίδα πως κάποιοι σκέφτονται για την κατάντιά τους. Τουναντίον, είναι πεπεισμένοι ότι κανείς δεν τους υπολογίζει και πως όλα γίνονται για το θεαθήναι. «Ισοπέδωση» αποκαλείται αυτό από τους κυβερνώντες, που δεν χάνουν ευκαιρία να στηλιτεύουν όσους ασκούν σκληρή κριτική. Και δεν χάνουν αυτή την ευκαιρία γιατί πολύ απλά βλέπουν ότι η κοινωνία είναι μουδιασμένη και εγκλωβισμένη. Εκμεταλλεύονται λοιπόν την ευκαιρία και κάνουν αντεπίθεση, με απώτερο στόχο τον έλεγχο των αντιδράσεων, απομονώνοντας καταρχάς τους πιο «ζωηρούς». Ο πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία δεν ξεχνά να κατακεραυνώσει τους όποιους διαφωνούντες και να τους αναθεματίσει ως εμπόδιο στην ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που μόνο αυτός την βλέπει. Είναι και αυτό βέβαια μέρος του πολιτικού ελιγμού, μέρος ενός σχεδίου που στοχεύει στην ομαλή μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο ζωής, άμεσα συνυφασμένο με την μνημονιακή συμμόρφωση. Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε στο σημείο αυτό τι λέγεται για την ακίνητη περιουσία, από τον ξένο τύπο, που κατά κάποιο τρόπο σιγοντάρει την ασκούμενη φοροεισπρακτική πολιτική. Σίγουρα δίκιο υπάρχει για τους φοροδιαφεύγοντες και τους κατέχοντες μη δηλωμένη ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα. Με την μόνη διαφορά όμως ότι δεν είναι όλοι τσιφλικάδες σε αυτή την χώρα, πως υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό φτωχά κοινωνικά στρώματα που και στις εποχές ευημερίας λιμοκτονούσαν. Τα δημοσιεύματα λοιπόν αυτά που «σπρώχνουν» για περαιτέρω μέτρα στην Ελλάδα, θα έπρεπε να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους αυτή την παράμετρο. Συνήθως όμως αυτό δεν γίνεται. Και με την πρώτη ευκαιρία αναθεματίζονται συλλήβδην «οι προύχοντες» του ευρωπαϊκού Νότου. Θέλει προσοχή λοιπόν και επαγρύπνηση. Ο πρωθυπουργός που μιλά γα ανάπτυξη, και φαίνεται πως κάτι έχει στο νου του. Μήπως τους μεγάλους επενδυτικούς ομίλους που θα στοχεύσουν στην εξωτερική αγορά; Η τα μεγάλα κονσόρτσιουμ που ουδέποτε επένδυσαν με γνώμονα την τοπική ανάπτυξη; Δύσκολοι οι καιροί που διανύουμε. Και γίνονται ακόμη δυσκολότεροι όταν η επίθεση είναι συστημική και όχι μεμονωμένα από κάποια κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, όταν η παγκόσμια κερδοσκοπία ανοίγει τα φτερά της και απλώνεται παντού, με απώτερο σκοπό τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό. Κάπου εκεί στο βάθος κρύβεται η αλήθεια, εκεί που θα χρειαστεί να ψάξει κανείς πολύ για να την βρει. Γιατί πίσω από την επιφάνεια των όποιων δημοσιευμάτων και «διαμαρτυριών για τον ασύδοτο ευρωπαϊκή Νότο», κρύβεται η στόχευση για έναν συστημικό ολοκληρωτισμό.