H πρόταση δυσπιστίας: Λάθος τακτικής ή πλήρης σύγχυση;

Ομιλία Αντώνη Συρίγου, βουλευτή Κυκλάδων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κατά την συζήτηση επί της προτάσεως δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης, που υπέβαλαν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και 75 Βουλευτές της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, σύμφωνα με τα άρθρα 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής.

H πρόταση δυσπιστίας: Λάθος τακτικής ή πλήρης σύγχυση;

Δύο λόγια για το Μακεδονικό, όχι δικά μου, αποφεύγοντας μονότονα κλισέ πριν αρχίσω να αγορεύω:

«Άλλωστε θα ιδήτε ότι η Ελλάς, η οποία εξεκίνησε προ 15 ετών από την Μελούναν, περιέλαβεν έκτοτε εις τους κόλπους της και την Ήπειρον και το Ελληνικόν μέρος της Μακεδονίας και την δυτικήν Θράκην και την Κρήτην και τας νήσους τας μεγάλας του Αρχιπελάγους και ότι από τας Μελούνας τα όριά μας ευρίσκονται σήμερον εις τον Έβρον. Αν δεν πλανώμαι, δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικόν εθνικόν κράτος εξ ίσου μεγάλο!»

*Βλ. Ελεύθερον Βήμα, 18 Φεβρουαρίου 1929

Λόγος του Ελευθερίου Βενιζέλου στην νεολαία των Φιλελευθέρων το 1929. Σημειώστε την διατύπωση «το Ελληνικόν μέρος της Μακεδονίας»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Όπως γνωρίζετε, είχε προγραμματιστεί η ενημέρωση της Βουλής από τον Πρωθυπουργό επίσημα και σύμφωνα με όσα επιτάσσει ο Κανονισμός της (άρ. 142Α ΚτΒ)  για το πρωί της Παρασκευής, δηλαδή σήμερα, η οποία ματαιώθηκε με υπαιτιότητα των δυσπιστούντων προς την Κυβέρνηση.

Συνήθως ακούς, μαθαίνεις και πληροφορείσαι σχετικά, γιατί οι συμφωνίες δεν είναι μόνο κείμενο. Και μετά ταύτα προβαίνεις στις ενέργειες που επιθυμείς, αφού λάβεις υπ’ όψη σου τα λεχθέντα.

Εν προκειμένω δεν ανέμενε η αξιωματική αντιπολίτευση την θεσμική ενημέρωση της Βουλής από τον Πρωθυπουργό. Προέβη σε ότι είχε αποφασίσει «σαν έτοιμη από καιρό» λόγω θεσμικής …. ανυπομονησίας.

Είναι όμως σωστό αυτό; Να μέμφεσαι πριν ενημερωθείς;

Θεωρώ ότι είναι ατόπημα.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Τα όσα λέγονται ή ακούγονται αυτές τις μέρες για την συμφωνία που επίκειται με το γειτονικό κράτος της ΠΓΔΜ μου υπαγορεύουν να υπενθυμίσω κάποιες αρχές που πρέπει να λαμβάνομε υπ’ όψη πριν ανοίξομε το στόμα μας σε συζητήσεις που αφορούν τα ζητήματα αυτά αποτρέποντας την δαιμονοποίησή τους και επιτρέποντας την νηφάλια εξέτασή τους.

1.       Η εξωτερική πολιτική δεν διεξάγεται στους δρόμους και υπό το κράτος εντάσεων.

2.       Η εξωτερική  πολιτική δεν πρέπει να εξαντλείται στο εσωτερικό πεδίο, ήτοι πρέπει ν’ αποφεύγει τον πειρασμό του πολιτικού κόστους.

3.       Η εξωτερική πολιτική πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψη το ότι διεξάγεται σ’ ένα πεδίο ισχύος των κρατών, όπως το πεδίο των διεθνών σχέσεων. Γι’ αυτό πρέπει να ‘ναι ρεαλιστική και να εκμεταλλεύεται την διεθνή συγκυρία και τις επωφελείς συμμαχίες.

4.       Η εξωτερική πολιτική δεν διεξάγεται εις επήκοον όλων ή “on camera”. Αυτό δεν σημαίνει μυστική διπλωματία, όπως κάποιοι ισχυρίζονται.

5.       Οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι μόνο τα κείμενα για τα οποία βλέπω ότι διεξάγεται μεγάλη και λεπτομερειακή συζήτηση. Οι συμφωνίες και ιδίως η εφαρμογή τους βασίζονται και πάλι στο ευρύ πεδίο της ισχύος των κρατών που οφείλουν να τις οδηγήσουν εκεί που επιθυμούν. Η εφαρμογή τους λοιπόν είναι ζήτημα πραγματικό, ισχύος, διεθνών συσχετισμών και της καλλιέργειας κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των συμβαλλομένων. Στην κατεύθυνση αυτή κύρωση της συμφωνίας μετά την τήρηση των όρων που προβλέπει αποτελεί εξασφάλιση, ενώ η κύρωση πριν την τήρηση των όρων σφαλερή ανακολουθία. Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν μεμονωμένα ζητήματα, πχ Μακεδονικό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά κλπ. Όλα πρέπει να εξετάζονται σφαιρικά ως αλληλένδετα. Δεν χωρίζονται. Κάθε αντίρρηση, θεμιτή σε μία δημοκρατία, που όμως δεν λαμβάνει υπ’ όψη την σύνθετη αυτή πραγματικότητα, είναι αλυσιτελής και ανώφελη. Αν ξεχωρίσετε την συμφωνία από το σύνολο της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής, σφάλλετε. Αυτή την διάσταση αποκρύπτει η αντιπολίτευση, γιατί μένει εκστατική απέναντί της.

Τώρα όσον αφορά τα συλλαλητήρια ουδείς τα απαγορεύει σε μία δημοκρατία. Σας υπενθυμίζω μόνον επιλεκτικά ένα ιστορικό συλλαλητήριο που έμεινε γνωστό για το μεγάλο ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1916 ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Και τούτο επειδή ήδη έχουν ακουστεί φωνές και κραυγές περί προδοσίας, προδοτών, μειοδοτών, αρνησίθρησκων κλπ και επ’ ευκαιρία να σας τονίσω ότι η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται δια της επιδόσεως εξωδίκων «ενώπιον παντός αρμοδίου δικαστηρίου».

Νηφαλιότητα, σύνεση και «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας».

Με τον ίδιο πολιτικό καθαρά τρόπο θα σχολιάσω τις αιτιάσεις της αντιπολιτεύσεως και για τα οικονομικά θέματα. Το έτος 2018 σηματοδοτεί την αρχή του τέλους μιας δύσκολης και οδυνηρής πορείας. Στόχος να σταθούμε στα πόδια μας γιατί η οικονομία είναι το βασικό θεμέλιο επί του οποίου οικοδομεί ένα κράτος όχι μόνο την ευδαιμονία και την πρόοδό του, αλλά και την ισχύ του. Στόχος σταθερός της τριετίας ’15-’18 να σταθούμε στα πόδια μας. Τον Αύγουστο θα είμαστε πιο κοντά όσο ποτέ στον ποθούμενο και διεκδικούμενο στόχο. Η ανάκτηση της πάλαι ποτέ χαμένης αυτοπεποίθησής μας ήταν μια μεγάλη επιτυχία της τριετίας αυτής. Υπό την έννοια αυτή είναι θεμιτή η κριτική όσο έντονη κι αν είναι, χωρίς όμως καταστροφολογία, κινδυνολογία και απαισιοδοξία. Αυτά δεν είναι μείγμα δημιουργικής πολιτικής ακόμα κι αν κάποιος στοχεύει να ανατρέψει μια κυβέρνηση, γιατί δεν πείθει. Τα αντί ή τα κατά αποτελούν κριτική αλλά άγονη, καθώς δεν περιέχουν πρόταση και τα τελευταία χρόνια που ο καταγγελτικός λόγος έχει υποκαταστήσει την πολιτική πρόταση και το ορθολογικό πνεύμα, γίνεται μονότονος και κουραστικός, ενισχύοντας ακραίες δυνάμεις που χρησιμοποιούν το μίσος ως οξυγόνο.

Στην κατεύθυνση αυτή σε μια χώρα που έχει ανάγκη την σταθερότητα για την οικονομία και για τον ταραγμένο διεθνή περίγυρο οι εκλογές δεν αποτελούν πρόταση, ιδίως δε αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν θεωρήθηκε ποτέ ως σκάνδαλο το πρόωρο των εκάστοτε εκλογών αλλά τουναντίον η εξάντληση της εκ του Συντάγματος τασσόμενης προθεσμίας των τεσσάρων ετών.

Η πρόταση δυσπιστίας ως κοινοβουλευτικό όπλο λειτουργεί σαν μπούμερανγκ, αφού αν δεν ευωδοθεί επιστρέφει σ’ αυτόν που την εξαπέλυσε χρεώνοντάς του κατ’ επιεική κρίση μία πολιτική ήττα και κατά μείζονα λόγο την πολιτική ενδυνάμωση του καθ’ ού η μομφή, δηλαδή του αντιπάλου του εν προκειμένω της Κυβερνήσεως.

Γι’ αυτό η χρήση του μπούμερανγκ χρειάζεται πολύ προσοχή. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν την επέδειξε και αστόχησε επιφέροντας τα αποτελέσματα που δεν προσδοκούσε. Αγνόησε ακόμη και το γεγονός ότι λίγο πριν την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας η Βουλή ενέκρινε το Πολυνομοσχέδιο επιδεικνύοντας καθαρά την εμπιστοσύνη της στην Κυβέρνηση, ώστε η απόρριψη της προτάσεώς της ν’ αποτελεί εκ των πραγμάτων νομοτέλεια.

Λάθος τακτικής ή πλήρης σύγχιση;

Η αντιπολίτευση συνδέοντας την πρόταση δυσπιστίας μ’ ένα εθνικό ζήτημα παρείδε ότι ενέσπειρε διχασμό στην κοινωνία σε μία κρίσιμη στιγμή και παρεγνώρισε ότι μπορεί να ταυτιστεί, έστω και άθελά της, με μια αιμοσταγή πολιτική αντίληψη που έχει ως επίκεντρο την κοπή κεφαλών.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαστε κυνηγοί κεφαλών, αλλά σοβαροί άνθρωποι και τούτο αφορά την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου.

Όπως και να ‘χει, η Κυβέρνηση όπως όλα δείχνουν απολαύει της εμπιστοσύνης της Βουλής προκειμένου να συνεχίσει το έργο της ενώνοντας την κοινωνία.