Ανάγκη στήριξης του καταδυτικού τουρισμού

Χωρίς θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, δεν μπορεί να υπάρξει ο καταδυτικός τουρισμός, διότι πέραν του οικονομικού οφέλους που θα υπάρξει από την επισκεψιμότητα απαιτείται η προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Αυτό επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής Κυκλάδων Νίκος Συρμαλένιος, μιλώντας στην στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, κατά τη διαδικασία συζήτησης του νομοσχεδίου για τα τον καταδυτικό τουρισμό. Όπως ανέφερε, ο καταδυτικός τουρισμός πρέπει να θέτει σε προστασία τους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους, ενώ το καταδυτικό πάρκο για να μπορεί να είναι εγγυημένο, πρέπει να συνδυαστεί με την αειφορική ολιστική ανάπτυξη της περιοχής. Θα πρέπει να υπάρχει ένας κεντρικός πυρήνας απόλυτης προστασίας, χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση, μία ζώνη  ήπιου τουρισμού, όπου θα υπάρχει ο καταδυτικός τουρισμός, το snorkeling και ο ιστιοπλοϊκός τουρισμός, υποβρύχια μονοπάτια κλπ και μια τρίτη ζώνη ήπιας μορφής αλιείας. Έτσι, ακριβώς, όλες οι δυνάμεις της τοπικής περιοχής, θα συνεργάζονται για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Επίσης, ο Νίκος Συρμαλένιος έκανε αναφορά και στην εμπλοκή του ΤΑΙΠΕΔ, ως Αρχή Σχεδιασμού, στους τουριστικούς λιμένες, ερήμην του Υπουργείου Τουρισμού και των δήμων, γεγονός που ανοίγει το δρόμο για εκμετάλλευση από ανεξέλεγκτα ιδιωτικά συμφέροντα.

Ακολουθεί η ομιλία του Νίκου Συρμαλένιου:

«Τι θα έλεγε άραγε ένας οποιοσδήποτε πολίτης, εάν μας έβλεπε να συζητάμε για τον τουρισμό, για ένα νομοσχέδιο το οποίο είχε καταρτιστεί προ κορωνοϊού περιόδου και έρχεται τώρα ως ξαναζεσταμένο φαγητό, και να μην απαντάμε στα καίρια προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο, αν αυτές οι επιχειρήσεις θα ανοίξουν και αν αυτοί οι εργαζόμενοι θα βρουν δουλειά;

Όλοι ξέραμε ότι ακόμα και στη Ρόδο που είναι μία από τις πιο τουριστικές περιοχές της χώρας, 1η Απριλίου έπρεπε να έχουν πιάσει δουλειά. Αυτός ο εργαζόμενος που 1η Απριλίου έπρεπε να έχει πιάσει δουλειά, ούτε επίδομα ανεργίας παίρνει, αλλά ούτε και ξέρει αν θα προσληφθεί ή εάν θα μπορέσει να δουλέψει αυτός και η οικογένειά του αυτό το καλοκαίρι. Και δεν είναι ο μοναδικός. Στις τηλεσυσκέψεις που έχουμε εμείς με τους φορείς, πολλοί μας λένε ότι δεν πρόκειται φέτος να ανοίξουν. Όχι γιατί δεν έχουν ακούσει τα μέτρα του Πρωθυπουργού που θα εξαγγείλει αύριο και ως διά μαγείας αύριο θα τα λύσει. Εγώ θα το ευχόμουν αυτό, να υπήρχε μια πολύ γενναία ενίσχυση των επιχειρήσεων και της εργασίας. Μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά μέχρι τώρα, από τα αποτελέσματα που έχουμε στους άλλους τομείς, πάμε βλέποντας και κάνοντας και με πολύ χαμηλά στάνταρ.

Θα μιλήσω, λοιπόν, κυρίως για το νομοσχέδιο σε 2-3 σημεία, λέγοντας, όμως, κάτι πριν για τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Η αρχή των υγειονομικών πρωτοκόλλων, υποτίθεται ότι βασίζεται στην κοινωνική απόσταση. Πώς αυτό εκπληρούται με τις μεταφορές μέσα από τις αεροπορικές εταιρείες, μέσα από τα αεροπλάνα που καμία θέση δεν θα μένει κενή, στο όνομα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αεροπορικών εταιρειών; Ποια υγειονομική αρχή και επιστημονική αρχή επιτάσσει, στα σώματα που είναι δίπλα δίπλα και υπάρχει και σωματική επαφή, στα αεροπλάνα να πηγαίνουν γεμάτα, ακριβώς για να μην θίξουμε τα συμφέροντα των αεροπορικών εταιρειών; Δεν μπορεί, λοιπόν, στο έδαφος να είμαστε σε κοινωνική απόσταση και όταν μπαίνουμε στο αεροπλάνο να μην μπορούμε ούτε να κουνηθούμε δεξιά αριστερά, γιατί θα ακουμπάμε έτσι κι αλλιώς.

Λοιπόν, στο νομοσχέδιο, για τον καταδυτικό τουρισμό είναι σαφές ότι χωρίς θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, δεν μπορεί να υπάρξει ο καταδυτικός τουρισμός, ως εναλλακτική μορφή τουρισμού. Διότι πέραν του οικονομικού οφέλους που θα υπάρξει από την επισκεψιμότητα – αυτό είναι σαφές – απαιτείται κυριαρχικά η προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Ο καταδυτικός τουρισμός βασίζεται στην προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας και δεν μπορούμε αυτό να το παραβλέψουμε. Σε αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, πρέπει να εντάσσεται και η επισκεψιμότητα και στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους,. Με τον τρόπο που βάζετε στο νομοσχέδιο την κατάργηση της συνοδείας των δυτών των αρχαιολόγων και την ανάθεση της προστασίας των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων στους εντεταλμένους συνοδούς των παρόχων, ουσιαστικά βάζετε σε κίνδυνο αυτούς τους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους.

Το καταδυτικό πάρκο για να μπορεί να είναι εγγυημένο, πρέπει να συνδυαστεί με την αειφορική ολιστική ανάπτυξη της περιοχής και αυτό προϋποθέτει τρεις ζώνες. Μπαίνουν οι τρεις ζώνες στο άρθρο 13, αυτό είναι θετικό. Αλλά πρέπει να διευκρινιστούν και κάποια πράγματα: Να υπάρχει ένας κεντρικός πυρήνας απόλυτης προστασίας, χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση, ο κεντρικός πυρήνας του καταδυτικού πάρκου, μία ζώνη  ήπιου τουρισμού, όπου θα υπάρχει ο καταδυτικός τουρισμός, το snorkeling και ο ιστιοπλοϊκός τουρισμός, υποβρύχια μονοπάτια και λοιπά και μια τρίτη ζώνη ήπιας μορφής αλιείας. Έτσι, ακριβώς, όλες οι δυνάμεις της τοπικής περιοχής, θα συνεργάζονται για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Δεύτερο ζήτημα, οι τεχνητοί ύφαλοι. Όπως είπε και ο προηγούμενος συνάδελφος, ο Νεκτάριος Σαντορινιός, δεν μπορεί οι τεχνητοί ύφαλοι, έτσι ατάκτως ερριμμένοι, να πέφτουν από οποιονδήποτε, οπουδήποτε και με οποιαδήποτε υλικά. Απαιτούνται συγκεκριμένες προδιαγραφές. Απαιτείται μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων με κριτήρια τα θαλάσσια ρεύματα, το είδος του βυθού, τα υλικά κατασκευής. Αυτά είναι τα βασικά ζητήματα για τους τεχνητούς υφάλους.

Και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα. Περιγράφετε και λέτε: δίνεται δυνατότητα στις τουριστικές εγκαταστάσεις να δημιουργούν τεχνητούς υφάλους στις όμορες, έμπροσθεν από τις επιχειρήσεις τους, θαλάσσιες περιοχές. Είναι δυνατόν, ο κάθε ξενοδόχος, στην περιοχή που είναι μπροστά στη θάλασσά του,  να πηγαίνει και να  φτιάχνει τεχνητούς υφάλους;

Σε συνδυασμό, βέβαια, αυτό, με τη δυνατότητα να δημιουργεί προβλήτες από 30 μέτρα που είναι σήμερα, σε 80 μέτρα και μάλιστα, όταν υπάρχουν δύο προβλήτες, η απόσταση να είναι 100 μέτρα, αλλά και με τη δυνατότητα που επίσης του δίνει, με την παραχώρηση, μπροστά από τη ζώνη του ξενοδοχείου, του αιγιαλού και της παραλίας με την μεγέθυνση της έκτασης που μπορεί να καταλαμβάνει, τότε, ουσιαστικά, καταργούμε τον κοινόχρηστο χώρο.

Αυτό είναι δεδομένο. Και πρέπει να το ομολογήσετε, ότι δεν υπάρχει πλέον κοινόχρηστος χώρος μπροστά σε τουριστικές επιχειρήσεις που έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν – και σωστά τον έχουν,  αλλά πρέπει να υπάρχουν όρια – και στη χερσαία ζώνη, αλλά και στη θαλάσσια ζώνη.

Και τελειώνω, κύριε Πρόεδρε, για το ΤΑΙΠΕΔ. Ο ορισμός του  ΤΑΙΠΕΔ, ως Αρχή Σχεδιασμού, στους λιμένες, στους λιμένες που διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή το  ΤΑΙΠΕΔ, ερήμην του Υπουργείου Τουρισμού για τους τουριστικούς λιμένες και ερήμην των δήμων για τους υπόλοιπους λιμένες – εκεί που έχουν παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ – ανοίγει το δρόμο για εκμετάλλευση από ανεξέλεγκτα ιδιωτικά συμφέροντα .

Δεν είναι δυνατόν, να μη μετέχει η τοπική κοινωνία, το δημόσιο συμφέρον, να μη μετέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία και να παραχωρείται άκριτα στο ΤΑΙΠΕΔ η αρχή σχεδιασμού, ελλείψει Δημόσιας Αρχής Λιμένων. Διότι η Δημόσια Αρχή Λιμένων που  κατήργησε ο κ. Πλακιωτάκης, υπήρχε για τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Τώρα, βεβαίως, δεν θα υπάρχει πουθενά σε όλη την  επικράτεια. Ευχαριστώ.».