Η "Λαϊκή Συσπείρωση" για το 4ο Συνέδριο της ΕΝΠΕ

Σε συμφωνία της Ενωσης Περιφερειών με το νέο αντιδραστικό «Καλλικράτη» κατέληξε το 4ο συνέδριο της ΕΝΠΕ , επιδιώκοντας την ταχύτερη ευθυγράμμιση της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης, στην αντιλαϊκή κεντρική πολιτική του κράτους.

Το ίδιο το θέμα του Συνεδρίου «Από την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση στην Περιφερειακή Διακυβέρνηση», επιβεβαιώνει ότι, όχι μόνο αποδέχονται το ρόλο τους ως κρατικός μηχανισμός, αλλά πιέζουν για να αναλάβουν πιο ουσιαστικό ρόλο στην υλοποίηση όλου του συμφωνημένου με την Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλαϊκού σχεδιασμού.

Άλλωστε τον ίδιο σκοπό υπηρέτησε και ο Καλλικράτης. Ήταν μεταρρύθμιση που διευκόλυνε να γίνουν όλα τα κοινωνικά αγαθά εμπορεύματα, να γίνει πιο φθηνή η εργασία, να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία, το νερό, τα απορρίμματα, ώστε να βρουν ελεύθερο πεδίο δράσης οι επιχειρηματίες.

Τώρα πιο επιτακτικά, ζητούν να αποκτήσει η Περιφερειακή Διοίκηση οικονομική αυτοτέλεια, που στην πραγματικότητα σημαίνει τη σταδιακή μεταφορά νέων φορολογικών βαρών στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών και τη νομιμοποίηση των παλιών , όπως, ο προβληματισμός αν θα μεταφερθεί ο ΕΝΦΙΑ για τη χρηματοδότηση των δήμων και των περιφερειών. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο απαιτούν μεταρρυθμίσεις για μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων, απαλλαγή από «γραφειοκρατικά» εμπόδια, κίνητρα για ανταγωνιστικότητα. Διευκολύνουν τις μεταρρυθμίσεις του κράτους που το απαλλάσσουν από την υποχρέωσή του να πληρώνει για αγαθά, όπως είναι η πρόνοια, η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Καμιά διεκδίκηση για χρηματοδότηση σε έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης. Η οικονομία όλων αυτών των πόρων, γίνεται προκειμένου να καταλήξουν στην λεγόμενη «ανάπτυξη», όπως ακριβώς την εννοούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Οι αντιπρόσωποι της Περιφέρειας Ν.Αιγαίου στο Συνέδριο της ΕΝΠΕ, επισφράγησαν με τις θέσεις τους, την ταύτισή τους με όλο αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο του νέου Καλλικράτη.

 Οι διοικητικές αναδιαρθρώσεις που έγιναν και εξελίσσονται ούτε έφεραν ούτε μπορούν να φέρουν την ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Η ζωή επιβεβαιώνει πράγματι ότι υπάρχουν δυο δρόμοι ανάπτυξης. Ο ένας δρόμος που τον υλοποιούν πολλοί διαχρονικά και σε όλα τα επίπεδα της πολυεπίπεδης ευρωπαϊκής διακυβέρνησης,(κράτος,περιφέρεια,δήμος και κοινωνικοί εταίροι), ο οποίος είναι κομμένος και ραμμένος στη διαμόρφωση προϋποθέσεων και όρων από την κρίση του συστήματος να βγούνε ξανά κερδισμένοι και πιο ισχυροί, κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, και από την άλλη μεριά ο κόσμος της εργασίας να ζει σε όρους μεσαίωνα. Ο άλλος δρόμος είναι ο πλούτος αυτής της χώρας, η δυνατότητα της παραγωγής και της ανάπτυξής της να γίνει με κριτήριο τις ανάγκες του λαού.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και η εναντίωση της Λαϊκής Συσπείρωσης στις αντιδραστικές ανατροπές σε κράτος και Τοπική Διοίκηση, που σημαίνει πρώτα και κύρια για εργαζόμενους και εκλεγμένους στα τοπικά και περιφερειακά όργανα οργάνωση της πάλης για τη συνολική ανατροπή του κεφαλαίου και των πολιτικών του στηριγμάτων.