" Όσο κυριαρχεί η πολιτική που υπηρετεί το κέρδος, τα νησιά μας θα γίνονται «Σαρακήνικα»"

Για τη στάση της Λαϊκής Συσπείρωσης Νοτίου Αιγαίου στο πρόσφατο Περιφερειακό Συμβούλιο (24/2/25) σχετικά με το θέμα της προστασίας των τοπόσημων και το Σαρακήνικο της Μήλου. 

Η ανακοίνωση

"Η παραπάνω φράση συνοψίζει την ουσία της συζήτησης εκ μέρους της Λαϊκής Συσπείρωσης Νοτίου Αιγαίου επί της εισήγησης που έφερε η περιφερειακή αρχή περί κατάργησης των νέων αδειών οικοδομής σε περιοχές τοπόσημα των νησιών του Νοτίου Αιγαίου.

  Στην προσπάθεια της Περιφερειακής Aρχής να κατευνάσει την αγανάκτηση των νησιωτών από τη συνεχιζόμενη καταστροφή του τοπίου των νησιών στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης, η Λαϊκή Συσπείρωση Νοτίου Αιγαίου τοποθετήθηκε με «παρών» εκθέτοντας μια σειρά επιφυλάξεις και προβληματισμούς. Αναλυτικά η τοποθέτηση του επικεφαλής της παράταξης Γιάννη Αγγέλου:

 «Το ζήτημα της προστασίας των νησιών μας, του περιβάλλοντος τους είναι τεράστιο και σοβαρό για το παρόν και το μέλλον.

 Η περίπτωση στο Σαρακήνικο, όπως θα πρέπει κι εσείς καλά να γνωρίζετε, είναι εξόφθαλμη, βεβαίως, αλλά μια από τις δεκάδες, αν όχι και εκατοντάδες, περιπτώσεις όπου μέσα ή δίπλα σε περιοχές είτε φυσικού κάλλους, είτε προστατευόμενες, έχουν ξεφυτρώσει τις τελευταίες δεκαετίες βίλες και ξενοδοχειακές μονάδες αλλοιώνοντας το μοναδικό φυσικό τοπίο των νησιών μας.

 Η περιφερειακή αρχή έρχεται με την σημερινή εισήγηση, όπως λέει, να βάλει τέρμα στη δόμηση σε περιοχές τοπόσημα των νησιών.

Λείπει, κατά τη γνώμη μας η μισή εισήγηση που θα έπρεπε να φέρει, δεδομένου ότι οι υπηρεσίες της περιφέρειας θα μπορούσαν να συντάξουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, συγκεκριμένο, που να ενταχθεί και στα τοπικά πολεοδομικά σχέδια, διαφορετικά θα αποτελέσει μια τέτοια γενική απόφαση άλλο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

 Λέμε ότι δεν είναι ολοκληρωμένη η εισήγηση για τους εξής λόγους:

 Ποιος θα ορίσει τι είναι τοπόσημο;

 Ποια αρχή είναι αυτή που θα τα ορίσει και θα τα προστατέψει, με ποια κριτήρια;  Και τι θα ενταχθεί σε αυτό, μόνο οι περιοχές φυσικού κάλους, παραδοσιακοί οικισμοί;

 Τι γίνεται με χώρους ιστορικής μνήμης όπως η Γυάρος, π.χ.

 Επίσης, ποια περιοχή θα οριστεί ως τοπόσημο π.χ. στη Μύκονο θα είναι τοπόσημο οι ανεμόμυλοι αλλά γύρω και κάτω από αυτούς θα μπορούν να χτίζονται και να επεκτείνονται επιχειρήσεις;

 Επίσης, για τα τοπία αλλά και τους οικισμούς, τις περιοχές που χρήζουν προστασίας υπάρχουν κανόνες και προστατεύονται με την υπάρχουσα νομοθεσία που φυσικά όπως ξέρουμε σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο δεν τηρούνται αλλά καταπατούνται συστηματικά στην πράξη. Π.χ. το Σαρακήνικο έχει περιοχή προστασίας που φυσικά θα μπορούσε να επεκταθεί, ωστόσο σε αυτή την περίπτωση η περιφέρεια θα πρέπει να προσδιορίσει επακριβώς τι θα γίνει με τις υφιστάμενες άδειες και εκεί και σε όλες τις σχετικές περιοχές.

 Κι ερχόμαστε στο βασικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων το νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί αφενός έχει τόσο παραθυράκια από τα οποία μπορεί να ξεγλιστρά όποιος μπορεί και να χτίζει όπου θέλει (αλήθεια πως το Σαρακήνικο πήρε έγκριση από 7 αρμόδιες υπηρεσίες και τι έλεγχος έγινε από την πολεοδομία;). Αφετέρου, με τους νόμους των τελευταίων χρόνων  της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, όταν πρόκειται για «επενδύσεις» μπορούν να αίρονται οι όποιες προστατευτικές διατάξεις και να προχωρούν κανονικά από ξενοδοχειακές μονάδες μέχρι και βιομηχανικές εγκαταστάσεις ακόμα και σε περιοχές natura ενώ δίνεται και η δυνατότητα σε μεγάλες «επενδύσεις» να φτιάχνουν και δικό τους πολεοδομικό κανονισμό. Είναι επίσης πρόβλημα ότι σχεδόν μοναδικό κριτήριο για την περιβαλλοντική αδειοδότηση των ξενοδοχείων είναι ο αριθμός κλινών των ξενοδοχειακών μονάδων αντί ενός συνόλου κριτηρίων για την επιβάρυνση των υποδομών, του περιβάλλοντος, την επίδραση στην αισθητική μιας περιοχής.

 Για μας δεν είναι τυχαίος αυτός ο λαβύρινθος της νομοθεσίας, ούτε οι πιο ξεκάθαρες νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των «επενδύσεων» στα νησιά, ούτε η συστηματική υποστελέχωση των αρμόδιων κρατικών και περιφερειακών υπηρεσιών. Κοινός παρονομαστής είναι η διευκόλυνση της μέγιστης κερδοφορίας μεγαλοεπιχειρηματιών του τουρισμού, της εστίασης και άλλων κλάδων και στο βωμό αυτό καμιά κυβέρνηση και τοπική αρχή ως τώρα δε δίστασε να θυσιάσει το τοπίο των νησιών - που ακριβώς αυτό τα κάνει ελκυστικά και περιζήτητα - τους παραδοσιακούς οικισμούς, τους αρχαιολογικούς χώρους.

 Εδώ λοιπόν απαιτείται σύγκρουση με το κράτος και την πολιτική που υπηρετούν ως τώρα οι κυβερνήσεις και οι τοπική διοίκηση που θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης και του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων κόντρα στα συμφέροντα του λαού των νησιών μας και των επόμενων γενιών".