ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας

«Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας…» αυτή ήταν η απάντηση του φίλου μας, όταν μας επισκέφθηκε πριν λίγες μέρες και τον ρωτήσαμε: Λοιπόν; Πως ήταν το ταξίδι στην Τουρκία;…

Ο φίλος μας έχει ένα ωραίο κότερο και κατά καιρούς απολαμβάνει ταξίδια του και στο Αιγαίο και σε άλλες χώρες της Μεσογείου. Αυτή τη φορά, όπως μας είπε, οι φίλοι του, του ζήτησαν να επισκεφθούν την Τουρκία, μια και κανείς από την παρέα δεν είχε πάει ποτέ. Η Τουρκία, βέβαια, για πολλούς Έλληνες ήταν μια χώρα που δεν ήθελαν να γνωρίσουν. Για πολύ καιρό επιβίωσε στη φαντασία πολλών ανθρώπων ως μια απομακρυσμένη βάρβαρη περιοχή, το απώτατο άκρο του πολιτισμένου κόσμου.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο αποικισμός των παραλιών από ανθρώπους με μόρφωση και κουλτούρα και η αλλαγή των συνθηκών ζωής και συμπεριφοράς, οδήγησαν στην αναίρεση αυτή της άποψης.

Και ο πιο αδιάφορος ταξιδιώτης παραδίδεται χωρίς αντίσταση στη μαγεία αυτού του νέου κόσμου και ιδιαίτερα αυτού του κόσμου που απλώνεται στις ανατολικές ακτές, στις παραλίες και στις μικρές πόλεις με τις μοναδικές μαρίνες που είναι οι πιο αγαπητές όλων των Ευρωπαίων. Σ’ αυτές τις μαρίνες, ακόμη και των χειμώνα, είναι πολλοί Ευρωπαίοι που εμπιστεύονται τα σκάφη τους να μείνουν εκεί και να τα φροντίσουν ή να τα επισκευάσουν, αν χρειαστεί, τα εκεί συνεργεία.

Έχει αποδειχθεί ότι στην Τουρκία δεν έχουν προτεραιότητα, μόνο τα μνημεία και οι ιστορικές αναφορές, αλλά και η ανθρώπινη παρουσία. Χαμόγελο, ευγένεια, καλή διάθεση για εξυπηρέτηση των ξένων επισκεπτών και φυσικά η απόλυτη καθαριότητα στους δρόμους, στις παραλίες, στις πόλεις και στα χωριά.

Ήλιος – Θάλασσα!

Η πιο υγιής βάση για την ανάπτυξη, αλλά και την διατήρηση του τουρισμού είναι η διασφάλιση της φυσικής ομορφιάς και της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός τόπου. Και όταν λέμε πολιτισμός, σημαίνει: και ιστορία και συμπεριφορά. Ποια αλλαγή στρατηγικής, ποιες τομές, ποιο πλαίσιο δράσεων είχε αντιστρέψει (ή έχει αντιστρέψει) την πτωχική πορεία του τουρισμού. Η διάγνωση κατ’ αρχάς. Το ελληνικό τουριστικό προϊόν ήταν και ακριβό και ιδιαίτερα χαρακτηρίζεται (έως σήμερα) από χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών, μερικές φορές και υποδομών. Και, φυσικά, τα τελευταία χρόνια έχασε τη μάχη της ανταγωνιστικότητας αυτό το τουριστικό προϊόν.

Επενδύσαμε μονοσήμαντα στο κεφάλαιο: Ήλιος – Θάλασσα! Εμφανίστηκαν όμως και άλλες χώρες με το… ίδιο «κεφάλαιο» και έγιναν προσιτοί προορισμοί και οικονομικά και φυσικά λόγω της ίδια φύσης και «τράβηξαν» τον Ευρωπαίο τουρίστα, που κάποτε γι’ αυτόν υπήρχε μόνο η Ελλάδα. Και ένα από τα απίστευτα γεγονότα είναι ότι: εκτός των Ευρωπαίων πολλοί Έλληνες προτιμούν την Τουρκία.

Με δύο λόγια, παραγνωρίσαμε ότι τον σημερινό απαιτητικό τουρίστα δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε μόνο με…prospectus και καρτ ποστάλ. Ο σημερινός τουρίστας αποζητά ένα συνολικό πακέτο παροχής υψηλών υπηρεσιών. Δηλαδή, είναι απαραίτητη μια ριζική αναθεώρηση στρατηγικής, προκειμένου η τουριστική βιομηχανία μας να καταστεί εκ νέου κλειδί για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας. Η στροφή στον ποιοτικό τουρισμό (που είναι το μέλλον) προϋποθέτει την…ελληνοποίηση του τουρισμού μας με σύγχρονους όρους. Να ελληνοποιήσουμε τον τουρισμό μας σημαίνει, κατά κάποιο τρόπο, να βρούμε την ταυτότητα μας. Να ανακαλύψουμε τον τόπο μας, να γνωρίσουμε την Ελλάδα της θάλασσας, την Ελλάδα της φιλοσοφίας και της φιλοξενίας, την Ελλάδα του μύθου και των αρχαίων θεών, του Δία, του Διόνυσου και του Απόλλωνα.

Αυτόν τον τόπο, με την μοναδική στον κόσμο ιστορία και τέχνη, θα πρέπει πρωτ’ απ’ όλα να την μάθουμε εμείς οι Έλληνες και μετά να την δείχνουμε στους ξένους. Είναι ανάγκη να γνωρίσουμε το σπίτι μας. Δεν είναι δύσκολο. Όταν τόσα παιδιά 8-10 χρόνων μαθαίνουν και «ξεναγούν» τους επισκέπτες μας μέσα στα ιστορικά κτίρια της Ερμούπολης, θα είναι δύσκολο να μάθουν κτίρια της Ερμούπολης, θα είναι δύσκολο να μάθουν και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό λίγα πράγματα για την ιστορία, για την ευγένεια, για το χαμόγελο, για την καλή συμπεριφορά…

Μόνο έτσι θα κερδίσουμε ξανά στους τουρίστες και η Ελλάδα θα είναι πάλι «της μόδας». Ας έχουμε στο νου μας ότι η καλύτερη (ή η χειρότερη) διαφήμιση για έναν τόπο είναι αυτοί που τον επισκέπτονται.

Μου έχουν πει κατά καιρούς. Ναι, αλλά τι κάνει το κράτος για τον τουρισμό; Τι με νοιάζει τι κάνει το κράτος. Το κράτος θα με μάθει πως χαμογελώ και θα είμαι ευγενής;

Θα επανέλθουμε