Το κορυφαίο προσκύνημα

Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται όλες τις εποχές του χρόνου για προσκύνημα στην Παναγία τη Μεγαλόχαρη. Η ακτινοβολία της ξεπερνάει τα στενά όρια της Τήνου και ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου τραβάει όλα τα φώτα πάνω της.

Απ’ όσα πρόσωπα έζησαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη, κανένα άλλο, μετά τον Ιησού Χριστό, δεν τιμήθηκε, δεν αγαπήθηκε, δεν υμνήθηκε, ακόμη και δεν λατρεύτηκε τόσο σε Ανατολή και Δύση, όσο η Παναγία.

Δεκαπενταύγουστος. Τιμούμε τη Μητέρα του Θεού, την «έμψυχο Κιβωτό» κατά τον υμνωδό, γιατί αληθινά αυτή η Κιβωτός έγινε η σωτηρία του ανθρώπου.

Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή, που εμείς οι Έλληνες την ονομάζουμε «Ημέρα της Παναγίας» δεν υπάρχει Έλληνας Χριστιανός που να μη στρέψει το νου του στη Θεομήτορα που Την θεωρεί σαν την πηγή της ευσπλαχνίας, της αγάπης, της στοργής…

Κάθε πιστός, τις ώρες που τον καταπλακώνει η απελπισία και η καταστροφή, αδύναμος να τα φέρει εις πέρας, ανοίγει διάπλατα την τρομαγμένη ψυχή του και επικαλείται την παρουσία Της. Γιατί πιστεύει βαθιά ότι τον παραστέκει και αγρυπνά μαζί του.

Αναρίθμητοι είναι οι ύμνοι στη Μητέρα του Χριστού, όπως αναρίθμητοι και διάσπαρτοι σ’ ολόκληρη τη χώρα είναι οι ναοί, τα ξωκλήσια και οι τοπονυμίες. Αμέτρητα πλεούμενα φέρουν στην πλώρη του το άχραντο όνομά Της.

Με απειρία, λατρευτικών ονομάτων Την κόσμησε η λαϊκή πίστη. Την αποκάλεσε Δέσποινα, Πλατυτέρα, Παρηγορήτρα, Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Χρυσή Λυχνία, Ελεούσα, Γοργοεπήκοον, Μεγαλόχαρη…Και ακριβώς τα ονόματα αυτά μαρτυρούν πόσο κοντά βρίσκεται στην ψυχή των Ελλήνων.

Ο γιατρός κ. Νίκος Αφεντούλης, σ’ ένα θαυμάσιο κείμενο του που αναφέρεται στην περίοδο του 15αύγουστου, γράφει μεταξύ άλλων: «Τις ημέρες αυτές η εκκλησία μας τοποθετεί στο τέρμα της γήινης τροχιάς της, την Παναγία μας και μα ζητά να προσηλώσουμε το βλέμμα μας στην Άγια μορφή της και να εμπνευστούμε από το μεγάλο παράδειγμα της και την ασύγκριτη αγιότητά της.

Η Παναγία δεν μας σκεπάζει μόνο με την αγάπη της, μας ανοίγει δρόμους σωτηρίας και γίνεται η «ολκάς των θελόντων σωθήναι»

Η Παναγία είχε πολλάς αρετάς. Ήταν ένας ολάνθιστος κήπος, είναι αληθινός παράδεισος.

Ποιες από τις αρετές της να πρωτοθαυμάσει κανείς; Ταπεινή στο μεγαλείο της, ανεπηρέαστη στη δόξα της, ολόλευκο κρίνο αγνότητας στο βούρκο της αμαρτωλής Ναζαρέτ.

Θα άξιζε να σταθούμε σε μια από τις πολλές αρετές της που συνήθως ούτε καν την σκεπτόμεθα. Θα σταθούμε στον ηρωισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ηρωίδα η Παναγία μας, υπήρξε μεγάλη ηρωίς. Ο ηρωισμός της απαράμιλλος. Ο ηρωισμός δεν δείχνεται μόνο στα πεδία των μαχών ή στις δύσκολες περιστάσεις. Ο ηρωισμός είναι μόνιμη κατάσταση της γενναίας και εξαγνισμένης ψυχής. Εκδηλώνεται σε κάθε στιγμή του πνευματικού αγώνα που καλείται ο άνθρωπος να μείνει σταθερός στο πρόσταγμα του ουρανού. Η πρόθυμος υποταγή και υπακοή στο θέλημα του Θεού χρειάζεται ηρωισμόν. Τον ηρωισμό της ανέδειξε μπροστά στον Αρχάγγελο, όταν της φέρνει το μήνυμα του ουρανού… Η μικρή παιδίσκη (15 ετών) δέχεται και αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει μια τόσο δύσκολη αποστολή.

Να γίνει μητέρα του Θεού. Βαρύ φορτίο για τους νεανικούς της ώμους…

Έγινε η γέφυρα που μας ενώνει με τον Πανάγιον Θεόν. Και όταν ήλθε η ώρα η Θεοτόκος εκοιμήθη και ανήλθεν εις τους ουρανούς και ο Θεός την άγιασε και στο πρόσωπο της όλοι μαζί θεώμεθα την Υπεραγίαν Θεοτόκον»

Σ’ αυτή τη μάνα, την Παναγία, την μάνα όλων μας, η εκκλησία την τιμά ψάλλοντας:

«Χαίρε άχραντε παρθένε»

Υ.Γ: Κύριε Αφεντούλη σας ευχαριστώ για τα κείμενα που μου εμπιστεύεστε.