Ένα χαμόγελο και μια ευγενική χειρονομία κερδίζουν τον επισκέπτη

Η κυρία Κατερίνα, εδώ και αρκετά χρόνια ζούσε σε μια πόλη της κεντρικής Ελλάδας μαζί με τον άνδρα της. Μεγάλωσαν τα δύο παιδιά τους, σπούδασαν, δουλεύουν και παντρεύτηκαν. Ο άνδρας της πήρε τη σύνταξή του και σκέφθηκαν να πάνε να μείνουν για λίγο στο παλιό πατρικό σπίτι στο πολύ ωραίο χωριό των γονιών.

Τα χρόνια είχαν περάσει, το σπίτι χρειαζόταν επισκευή βέβαια, αλλά ξαναθυμήθηκαν την ομορφιά του τοπίου, την υπέροχη θέα και σκέφθηκαν, γιατί να πηγαίνει χαμένο όλο αυτό το χωράφι γύρω από το σπίτι. Είχε και πηγάδι, είχε ωραίο καλλιεργήσιμο χώμα και τελικά μετακόμισαν κι έγιναν μόνιμοι κάτοικοι του χωριού. Δούλεψαν μόνοι τους και κατάφεραν να γίνει το σπίτι κατοικήσιμο. Λίγο – λίγο άρχισαν να καλλιεργούν και το χωράφι και είχαν πια τα δικά τους λαχανικά, φρούτα κ.α

Εκεί κοντά στο σπίτι τους υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί σ’ έναν μικρό αρχαιολογικό χώρο, τριγύρω είναι ένα ωραίο δάσος και συχνά – πυκνά περνούν ξένοι τουρίστες για να επισκεφθούν το χώρο και να απολαύσουν τη φύση. Μια μέρα λοιπόν, περνούσε ένα ζευγάρι ξένων τουριστών και σταμάτησαν να φωτογραφίσουν την κ. Κατερίνα που έκοβε σταφύλια. Τους είδε και θέλησε να τους προσφέρει από ένα σταφύλι (αφού το έπλυνε). Θέλησαν να της το πληρώσουν. Μιλούσαν και λίγα ελληνικά. Εκείνη όχι μόνο δεν δέχθηκε, αλλά επειδή τους είδε κουρασμένους τους κάλεσε να καθίσουν κάτω από την κληματαριά, τους πρόσφερε νερό και γλυκό κουταλιού και φυσικά τους γοήτευσε. Την άλλη μέρα ακολούθησαν κι άλλοι που ήταν φίλοι του ζευγαριού και της ζήτησαν μήπως θα μπορούσαν να μείνουν σ’ αυτόν τον υπέροχο χώρο. Είχε δωμάτια και τους δέχθηκε ευχαρίστως και εντυπωσιάστηκαν από το χαμόγελο της, την ευγενική φιλοξενία και φυσικά το υπέροχο παραδοσιακό φαγητό της. (Και…λίγο – λίγο αυτό το πατρικό σπίτι έγινε και αγροτουριστικός ξενώνας. «Όσοι έρχονται εδώ νιώθουν ότι μένουν σ’ ένα σπίτι και όχι σ’ένα ψυχρό και απρόσωπο χώρο διανυκτέρευσης λέει η κ. Κατερίνα. «Λειτουργώ ως νοικοκυρά και όχι ως ξενοδόχος. Όταν άρχισε να λειτουργεί ο ξενώνας, κατάλαβα ότι έκανα κάτι που μου ταίριαζε. Δεν έχω προσωπικό, μαγειρεύω μόνη μου: μια πίτα την μια μέρα για το πρωϊνό, τραχανά ή τυρόψωμο, όλα σπιτικά. Και μαζί με τον άνδρα μου οι επισκέπτες μας φροντίζουν τα λαχανικά, ποτίζουν μερικές φορές, βοηθούν όσο μπορούν.

Μ’ αρέσει τα πρωινά ή καμιά φορά και χειμωνιάτικα βραδάκια που καθόμαστε πλάι στο τζάκι και γινόμαστε μια παρέα. Έκανα ένα χωριάτικο σαλόνι με τα παλιά έπιπλα της μάνας μου, έραψα μαξιλάρια, ξεσήκωσα κιλίμια που στρώθηκαν πλάι στο τζάκι, διάβασα περιοδικά που γράφουν για διακόσμηση και εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι η διάθεση των πελατών μας να θέλουν να μας βοηθήσουν. Λίγο – λίγο το σπίτι επισκευάσθηκε, τα δωμάτια έγιναν πολύ καλά (6 δωμάτια) και στην τραπεζαρία βρισκόμαστε όλοι μαζί για φαγητό. Βέβαια ο ξενώνας δεν έχει πάντα πληρότητα, αλλά το σημαντικό είναι ότι περνάμε καλά κι εμείς και οι επισκέπτες μας, που γνωρίζουν μια άλλη Ελλάδα στην περιοχή που βρισκόμαστε και έχουμε και ένα οικονομικό κέρδος. Χαίρομαι που ακολούθησαν κι άλλοι το παράδειγμα μας. Δεν κάνουμε καμία διαφήμιση. Τα σχόλια των επισκεπτών μας είναι η καλλίτερη διαφήμιση. Έρχεται κόσμος που βοηθά σημαντικά και τον τόπο μας και το εισόδημα συμπληρωματικά…»

Πολλές φορές ένα χαμόγελο μπορεί να κερδίσει πολλά. Αν συνοδεύεται, βέβαια, κι από ένα τσαμπί σταφύλι προς έναν ξένο ε, είναι ακόμη καλλίτερα. Και φυσικά το Ελληνικό γλυκό κουταλιού ή το δικό μας λουκούμι εντυπωσιάζει.

Η κ. Κατερίνα είπε: «Τα σχόλια των επισκεπτών μας είναι η καλλίτερη διαφήμιση!»