“Σύρος: ευτυχία, χαμόγελα, καλό φαγητό”

Σαν άλλη Μήδεια, που αυτοτιμωρήθηκε ως έρμαιο των δικών της παθών, μία ακόμη τραγική ηρωίδα, η Γαλλίδα Μαρίνα Μπαρέ αναζήτησε τη λύτρωσή της από το μοιραίο, κερδίζοντας απλόχερα την αγάπη του κοινού, που παρακολούθησε φέτος τη θεατρική μεταφορά της “Μεγάλης Χίμαιρας”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.

Εκτός από την ίδια, μία θέση στην καρδιά των θεατών κατέκτησε και η εξαιρετική ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη, η οποία ενσάρκωσε στο σανίδι τη λογοτεχνική ηρωίδα του Μ. Καραγάτση, καταθέτοντας από το πρώτο κιόλας λεπτό την ψυχή της σε έναν ερωτικό λαβύρινθο με άδοξο τέλος.

Με την ολοκλήρωση των παραστάσεων στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου, στον τόπο όπου διαδραματίζεται η ιστορία, η πρωταγωνίστρια της “Μεγάλης Χίμαιρας” μίλησε στην “Κοινή Γνώμη” για την εμπιστοσύνη που της έδειξε ο σκηνοθέτης της Δημήτρης Τάρλοου, αλλά και για το μαγευτικό αυτό ταξίδι, το οποίο για την ίδια θα συνεχιστεί και την επόμενη θεατρική σεζόν.

Ο κ. Τάρλοου δήλωσε ότι “χωρίς την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, δεν μπορεί να υπάρξει Χίμαιρα. Και εμείς το διαπιστώσαμε, όταν σας είδαμε να να μεταμορφώνεστε επί σκηνής στην ηρωίδα του Καραγάτση. Ποια στάδια περάσατε μέχρι να δοθείτε σώμα και πνεύμα στο ρόλο αυτό, αφήνοντας το προσωπικό σας στίγμα;

“Πρώτα από όλα το στάδιο του αναγνώστη που αγάπησε πάρα πολύ το βιβλίο, χωρίς να ξέρει τι του έμελλε σ' αυτή τη ζωή. Οπότε, κράτησα πάρα πολλές εικόνες από αυτές τις πρώτες που κρατάει ο καθαρός αναγνώστης και την αίσθηση που μου έδωσε η Μαρίνα και η ιστορία της. Απλά, ο Καραγάτσης μιλάει πολύ μέσα από τα δικά της μάτια σαν να τη γνωρίζει πολύ καλά ή σαν να είναι και ένα κομμάτι του. Η Μαρίνα παρουσιάζεται τρομερά ανθρώπινη μέσα στην πολυπλοκότητά της και στην αρχετυπική της μορφή, επομένως είναι άπειρα τα ποτάμια της. Η συνεργασία με τον Δημήτρη Τάρλοου στο να τη σχεδιάσουμε και να της δώσουμε ζωή απέδωσε καρπούς. Η ιδιομορφία της γλώσσας, η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη δυτική αντίληψη των πραγμάτων και την ελληνική πραγματικότητα, ο τραυματισμένος πυρήνας της, καθώς δεν είναι μια απλή Γαλλίδα, αλλά μια Γαλλίδα που έχει περάσει κάποια δύσκολα χρόνια στην παιδική της ηλικία, ήταν μερικές από τις προκλήσεις του συγκεκριμένου ρόλου. Από κει και πέρα, αφήνεσαι στην ιστορία, που αν την πιστέψεις, σε οδηγεί μόνη της και εσύ οφείλεις να τη δικαιώσεις κάθε μέρα”.

Θα έλεγε κανείς ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Μαρίνας, ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Μέσα στον ενάμιση χρόνο παραστάσεων, μπήκατε στη διαδικασία να τη δικαιολογήσετε, να τη συγχωρήσετε ή να της δώσετε άλλοθι για τις πράξεις της;

“Όταν υπερασπίζεσαι έναν ρόλο, όπως και να 'χει, μόνο άλλοθι πρέπει να του δώσεις, όσο και να σε ξενίζει η συμπεριφορά του. Μόνο άλλοθι για τη Μαρίνα. Μπορεί βέβαια να ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο να συγκρουόμουν, εάν τον γνώριζα. Από τη στιγμή που τον ενσαρκώνω πάνω στη σκηνή, πρέπει να τον συγχωρέσω. Άλλωστε ο χειρότερος εχθρός μας είμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Οπότε κατανοώ απόλυτα”.

Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά, ωστόσο η “Μεγάλη Χίμαιρα” αποτέλεσε και μία προσωπική επιτυχία για εσάς. Θεωρείτε ότι η παράσταση σας έδωσε την ευκαιρία να σας γνωρίσει ευρύτερα το κοινό της χώρας μας;

“Βρίσκομαι δέκα χρόνια στο χώρο και νιώθω πάρα πολύ ευλογημένη που δουλεύω ασταμάτητα και σε ρόλους που δεν ήταν βασικοί. Χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω τριβή με αυτό το αντικείμενο που αγαπώ πάρα πολύ, ακόμα και μέσα από μικρότερους ρόλους. Σίγουρα, αυτή η δουλειά είναι ένας σταθμός για μένα. Μου δόθηκε τρομερή εμπιστοσύνη, καθώς είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει δώσει πάρα πολλά δείγματα του να έχει τόσο μεγάλο όγκο και ευθύνη πάνω του. Ο ρόλος αυτός είναι πραγματικά ιδιαίτερος, γιατί πέρα από το γεγονός ότι μιλάει ή κινείται πολύ, λύνει και δένει εκεί πάνω, έχει πάρα πολύ περιθώριο ανακάλυψης και καινούριας τροφοδότησης και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη συγκεκριμένη δουλειά”.

Πώς αισθάνεστε που από τον προσεχή Οκτώβρη, παραμένετε η μοναδική συνταξιδιώτισσα του κ. Τάρλοου στο ταξίδι της Χίμαιρας, από τον θίασο που απολαύσαμε και εμείς στη Σύρο;

“Λίγο δύσκολα, γιατί “Η Μεγάλη Χίμαιρα” είναι ένα σπίτι που χτίσαμε με αυτή την ομάδα και παιδευτήκαμε, αγαπηθήκαμε, τσακωθήκαμε και ξανά από την αρχή. Είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα, αλλά έτσι είναι αυτή η δουλειά. Χαίρομαι πολύ γιατί οι συνάδελφοί μου θα κάνουν άλλα πολύ ωραία πράγματα. Με πολλούς από αυτούς έχω έρθει αρκετά κοντά και δεν θα τους χάσω. Η Χίμαιρα πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι της. Εύχομαι να χτίσουμε ένα άλλο όμορφο σπίτι με τους καινούριους συναδέλφους, οι οποίοι είναι εξαίρετοι επίσης και τους εμπιστεύομαι πολύ”.

Στην ολιγοήμερη διαμονή σας στο νησί, πώς σας φάνηκε η συριανή φιλοξενία;

“Μπορώ να μιλάω άπειρες ώρες γι' αυτό. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συλλάβω ότι θα φύγω. Πέρα από τον τόπο που είναι ένα ζωντανό σκηνικό, όπου κι αν κοιτάξεις, είναι η αισθητική του και η ανεκτίμητη ιστορία του που δεν σε αφήνουν ασυγκίνητη. Δεν είχα την ευκαιρία να μείνω τόσο καιρό. Την εκτίμησα πραγματικά και θέλω να επιστρέψω. Έχω άπειρες γωνιές που δεν έχω ανακαλύψει, αλλά θέλω με πάθος. Οι άνθρωποι μας δέχτηκαν τόσο γλυκά. Είχαν εικόνες πολύ πιο βαθιές για τα πράγματα που λέγαμε. Σύρος: ευτυχία, χαμόγελα, πολύ καλό φαγητό. Επιπλέον, ήταν τρομερή η υποδοχή από τους ανθρώπους που μας χάρισαν αυτή την παράσταση και πολλή αγάπη και δύναμη να συνεχίσουμε. Είναι φοβερό που κλείσαμε εδώ, στον τόπο όπου ξεκίνησαν όλα”.