«Στο φως της αγάπης, της αλληλεγγύης και της τέχνης θα βρούμε τη διέξοδό μας»

Όταν το σκοτάδι πυκνώνει, ο φόβος μεγαλώνει και το αίμα παγώνει μπροστά στο άγνωστο και το απόμακρο, το ξένο και το εχθρικό, έρχεται η στιγμή όπου στο μυαλό «πέφτουν οι ασφάλειες» και η καρδιά αναζητά τη λύτρωση, καταφεύγοντας σε μια «μικρή διαμαρτυρία», απέναντι σε έναν κόσμο που οι κανόνες του μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για λίγους.

Τη δική τους θεατρική «διαμαρτυρία» συνεχίζουν κάθε Κυριακή στο Ικαριώτικο Καφενείο «Χαλαρά» στα Εξάρχεια, αλλά και σε επιλεγμένα… καφενεία σε όλη την Ελλάδα, η σκηνοθέτης Ειρήνη Μαργαρίτη και ο ηθοποιός Χρήστος Σαπουντζής.

Στο πλαίσιο της περιοδείας της, η παράσταση «Blackout (μια μικρή διαμαρτυρία κάνει στάση στη Σύρο στις 7 και 8 Μαρτίου, με την υποστήριξη του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σύρου, Τήνου και Μυκόνου.

Το έργο θα παρουσιαστεί στο καφενείο "Ο Μιχάλης" (Το πουγγί), απέναντι από το αθλητικό κέντρο, με είσοδο 10€. Πρόκειται για δυο ιστορίες από τη βραβευμένη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (Κρατικό βραβείο Διηγήματος 2011) που ζωντανεύουν σε ένα παραδοσιακό καφενείο-ουζερί στο κέντρο της Αθήνας. Οι συντελεστές επιλέγουν χώρους διαρκούς συνάθροισης, μέσα στους οποίους οι άνθρωποι χαλαρώνουν εδώ και πολλά χρόνια, αιώνες ίσως, εκμυστηρεύονται σκέψεις, μοιράζονται συναισθήματα και μνήμες, ακούνε ιστορίες, μαθαίνουν τα νέα και τα σχολιάζουν, και έστησαν μια διαφορετική παράσταση.

Ενόψει των προσεχών παραστάσεων στη Σύρο, η Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών της Σύρου Λίτσα Παππά, μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για τη σχέση του Συλλόγου με την τέχνη και τον πολιτισμό, αλλά και για την ανάγκη της να συμβάλει μέσα από τη δράση του στη βελτίωση της κοινωνίας μας, καθώς και στην εξύψωση της ανθρώπινης ψυχής.

Πέρα από τη Λέσχη Κινηματογράφου, η οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή τα τελευταία χρόνια, ποια είναι η γενικότερη σχέση του Συλλόγου σας με τον πολιτισμό; Πώς συνδέεται η τέχνη με την εκπαίδευση και ποιο είναι το κριτήριο των επιλογών σας;

«Οι εκπαιδευτικοί είμαστε αναπόσπαστο και ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας. Αφουγκραζόμαστε και αγκαλιάζουμε κάθε αγωνία και προβληματισμό, συμμετέχουμε αγωνιστικά σε κάθε πάλη ενάντια στην αδικία και κυρίως χαιρόμαστε κάθε όμορφη στιγμή και προσπαθούμε να βελτιώσουμε το μέλλον, που , βέβαια, είναι τα παιδιά, οι μαθητές μας. Στην προσπάθειά μας αυτή χρειάζεται κι εμείς να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Υπάρχει καλύτερος τρόπος για την αυτοβελτίωση από την αγάπη και την τέχνη; Μέσα, μάλιστα, σ' ένα εξεταστικοκεντρικό, ανταγωνιστικό  και χρησιμοθηρικό, κατά βάση, εκπαιδευτικό σύστημα, οφείλουμε να λειτουργήσουμε εξισορροπιστικά και να φωτίσουμε αυτά που κάποιοι τεχνοκρατικά και ξερά ονομάζουν "περιττά". Κι όμως αυτά τα περιττά είναι που μας κάνουν καλύτερους  ανθρώπους. Μέσα λοιπόν από το βίωμα της τέχνης, από την ανύψωση της ψυχής, μπορούμε μετά να μεταλαμπαδεύσουμε το εξαιρετικής σημασίας βίωμα της τέχνης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης. Κι είναι αυτά ακριβώς τα κριτήρια των επιλογών μας».

Στην Αθήνα, βλέπουμε παραστάσεις σε φούρνους, σε γκαράζ, σε παλαιά σπίτια και σε πολλούς ιδιαίτερους χώρους. Πόσο καινούριο θα είναι για τη Σύρο μία θεατρική παράσταση σε ένα καφενείο; Είναι εξοικειωμένο το κοινό ή η μερίδα κόσμου στην οποία απευθύνεται η παράσταση θεωρείται συγκεκριμένη;

«Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί αυτό στη Σύρο. Στο παρελθόν, έχουμε παρακολουθήσει τον "Εθνικό Ύμνο" του Μιχαήλ Μαρμαρινού από τον Βασίλη Βελούδο σε καφενείο, την ομάδα Blitz στο Βιομηχανικό Μουσείο, την ομάδα Μίμου Άπτου σε αίθουσα του Βιομηχανικού Μουσείου , επίσης. Μπορεί το θέατρο Απόλλων να είναι ένα ανεκτίμητο κόσμημα κι είμαστε απείρως τυχεροί που ζούμε σ' αυτό το νησί κι απολαμβάνουμε ένα τέτοιο πανέμορφο χώρο, αλλά κάποιες φορές το θεατρικό κείμενο σε καθοδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Κι σ' αυτή την περίπτωση, το κείμενο δε θα ταίριαζε στο χώρο του θεάτρου. Είναι  αίτημα των χαρακτήρων το λαϊκό καφενείο κι όχι αίτημα των καιρών. Νομίζουμε ότι το κοινό της Σύρου , αν προσθέσουμε και τις εκδηλώσεις του cinesthesia που γίνονται και σε άλλους χώρους, είναι εξοικειωμένο και ,φυσικά, η τέχνη απευθύνεται σε όλους όσοι θέλουν να μετάσχουν στην εμπειρία αυτή. Ελιτισμός δεν υπάρχει από πλευράς μας».

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στην παράσταση της κ. Μαργαρίτη και εκτιμάτε ότι θα αγγίξει και το κοινό που θα την παρακολουθήσει στο νησί μας;

«Την παράσταση Blackout: μια μικρή διαμαρτυρία την είδα στην Αθήνα στο Ικαριώτικο Καφενείο "Χαλαρά" κι αλήθεια είναι ότι με άγγιξε και με συγκλόνισε η δωρικότητά της, η δύναμη τόσο της ερμηνείας όσο και της σκηνοθεσίας. Υπάρχει στην παράσταση η αίσθηση του μέτρου και του σεβασμού στο κείμενο και στους χαρακτήρες. Μέτρο, σεβασμός , σωστή εκφορά, που σε βάζει αμέσως στον κόσμο τον χαρακτήρων από το βιβλίο του  Χρήστου Οικονόμου, " Κάτι θα γίνει, θα δεις" και δικαιώνει την επιλογή τους από τη σκηνοθέτρια, Ειρήνη Μαργαρίτη. Αν και μονόλογος η παράσταση δεν είναι καθόλου στατική,καθώς ο ηθοποιός Χρήστος Σαπουντζής σε συνεπαίρνει με την αλήθεια των ανθρώπων των εργατικών συνοικιών του Πειραιά. Οι γειτονιές του Πειραιά είναι απ' αυτές που είχαν νιώσει τις πιέσεις της κρίσης πολύ πριν τις νιώσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Όποιος έχει περπατήσει τα στενά δρομάκια , τα πολυτραγουδισμένα ανήλιαγα στενά, καταλαβαίνει τη λαχτάρα για ουρανό και θάλασσα, για ελπίδα κι ανάσα. Τα διηγήματα του Χρήστου Οικονόμου, ο οποίος  είχε παρουσιάσει το βιβλίο του στη Σύρο. πριν από κάποια χρόνια στο "Ελιά", έχουν με συγκλονιστικό  τρόπο περιγράψει τη σκοτεινιά αλλά και το φως αυτών των ανθρώπων. Σ' αυτό το φως της αγάπης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και, επιμένω, της τέχνης, θα βρούμε τη διέξοδο. Στα καθαρά μάτια των παιδιών , των μπολιασμένων με τέχνη, αγάπη, σεβασμό και όρια».