«Το παιδικό θέατρο είναι μαγεία»

Θα ήταν ίσως υπερβολικό να της αποδοθεί ο τίτλος «Κάρμεν Ρουγγέρη της Σύρου». Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το όνομά της, συνδέεται με τις πιο επιτυχημένες παιδικές παραστάσεις του νησιού, αλλά και με αντίστοιχες σχολικές εκδηλώσεις που η φήμη τους έχει ξεπεράσει τα σύνορα ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Η εκπαιδευτικός, μέλος και σκηνοθέτης του Θεατρικού Πολιτιστικού Ομίλου «Απόλλων» Βέτα Αποστολίδου έχει καταφέρει όχι μόνο να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο το σχολείο και το θέατρο, αλλά και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τόσο του κοινού της Σύρου, αλλά και των δημιουργών που της εμπιστεύονται με «τυφλά μάτια» τα έργα τους.

Με αφορμή το διπλό χτύπημά της στις φετινές χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου τόσο με την «Παραμυθορουφήχτρα» του Απόλλωνα όσο και με τον «Καρυοθραύστη» του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης, η κ. Αποστολίδου μιλάει στην «Κοινή Γνώμη» για τις υψηλές απαιτήσεις του παιδικού θεάτρου, αλλά και για τα αποτελέσματα της ομαδικής δουλειάς.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έρχονται στο μυαλό κάποιου όταν μιλήσει για παιδικό θέατρο στη Σύρο είναι το όνομα «Βέτα Αποστολίδου». Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;

«Το μεράκι μου για το θέατρο, είναι γνωστό μέσα από τον «Απόλλωνα». Ό,τι έχω μάθει από κει, το συνδυάζω με τις εκπαιδευτικές ικανότητές μου και νομίζω ότι βγαίνει ένα καλό αποτέλεσμα πρώτα για τα ίδια τα παιδιά, καθώς παίρνουν πάρα πολλά πράγματα μέσα από το θέατρο και έπειτα, για τον κόσμο και την κοινωνία της Σύρου, γενικότερα. Το κάνω επειδή πραγματικά μου αρέσει και με ευχαριστεί. Συνεπώς, οτιδήποτε μας γεμίζει συναισθηματικά, από μόνο του είναι επιτυχία».

Θα έλεγε κανείς ότι το συγκεκριμένο θεατρικό είδος είναι πιο απαιτητικό από τα υπόλοιπα.

«Πράγματι, γιατί τα παιδιά είναι πιο δύσκολο κοινό. Ο «Απόλλωνας» συμμετείχε στη φετινή Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων στην Κάλυμνο με την «Κωμωδύσσεια». Παίξαμε σε μια κατάμεστη αίθουσα με 400 θεατές, εκ των οποίων οι μισοί ήταν παιδιά και βρέφη 8-10 μηνών. Κοινό, που αν δεν το συγκινήσεις, θα κλάψει, θα φωνάξει, θα μιλήσει. Κι όμως, τα παιδιά ήταν αφοσιωμένα και συμμετείχαν ενεργά χωρίς να υπάρχει μεγάλο διαδραστικό κομμάτι. Δεν περιμέναμε ότι θα συγκινηθούν τόσο πολύ και θα παρακολουθήσουν δύο ολόκληρες ώρες προσηλωμένα την παράσταση».

Τι ήταν αυτό που σας έφερε πιο κοντά στο παιδικό θέατρο;

«Από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το Θέατρο μέσω του «Απόλλωνα», γεννήθηκε και η ιδέα να ασχοληθώ με το παιδικό θέατρο. Παράλληλα, είχα την ευκαιρία και μέσα στο σχολείο να κάνω πράγματα και να διδάξω στα παιδιά το συγκεκριμένο είδος. Βέβαια έχω δουλέψει πάρα πολύ. Διαβάζω βιβλία και συνεχώς ενημερώνομαι για το πώς ένα παιδί μπορεί μέσα από το παιχνίδι να μάθει να παίζει θέατρο. Γι’ αυτό και άνοιξα τότε το θεατρικό εργαστήρι με τον Σύλλογο Βορειοελλαδιτών Σύρου. Εκεί ασχολήθηκα ακόμη περισσότερο, γιατί ήμουν πολύ πιο χαλαρή, εκτός εργασίας, οπότε αφοσιώθηκα σε αυτό το είδος. Η αιτία ήταν ο «Απόλλωνας», δεν ήταν κάτι το οποίο είχα σχεδιάσει να κάνω στη ζωή μου. Οπότε συνέβη και νομίζω ότι μου βγήκε σε καλό».

Σε τι διαφέρει μία παιδική παράσταση από μία παράσταση που απευθύνεται σε ενήλικες;

«Όταν δημιουργείς μία παιδική παράσταση, ο στόχος σου είναι να μαγέψεις τα παιδιά. Οπότε, πρέπει να σκεφτείς πάρα πολλά πράγματα, τα οποία αρέσουν σε αυτά. Δεν κάνουμε τίποτα πρόχειρο. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό και στους γονείς του 1ου Δημοτικού. Έχουν καταλάβει ότι η εικόνα του «Καρυοθραύστη» θα πρέπει να είναι άριστη. Άρα η προετοιμασία, θα πρέπει να γίνεται προσεκτικά και με σεβασμό στο θεατή και προπαντός στα παιδιά. Ακόμα και στις παραστάσεις του «Απόλλωνα», όπου θα υπάρχει εισιτήριο, στόχος μας δεν είναι να βγάλουμε κέρδος και να κοροϊδέψουμε τα παιδιά. Αυτό σε καμία περίπτωση δε γίνεται, γιατί κι εμείς ξοδεύουμε πολλά χρήματα για τα κοστούμια και τα σκηνικά, ενώ όλος ο θίασος αφιερώνει απίστευτες εργατοώρες. Είναι κάτι που κάνουμε σε κάθε έργο, αλλά όταν πρόκειται για παιδική παράσταση, το προσέχουμε ακόμη περισσότερο».

Πόσο καταλυτικός υπήρξε ο ρόλος του «Απόλλωνα» στη θεατρική δράση σας;

«Ο “Απόλλωνας” είναι σχολείο. Και για μένα ο μεγαλύτερος δάσκαλος σε αυτό, είναι ο κ. Πάχος (Γιώργος). Όλο αυτό που έμαθα, το έμαθα γιατί ήμουν πολύ καλή μαθήτριά του. Τον άκουγα προσεκτικά και συνεχίζω να τον ακούω. θέλω να τον έχω δίπλα μου, να με διορθώνει σε οτιδήποτε θεωρεί εκείνος ότι κάνω λάθος. Κι αυτά τα λάθη πραγματικά τα διορθώνω, δεν έχω την έπαρση, τον εγωισμό, ότι «εγώ σκηνοθετώ το έργο, άρα δεν θέλω να μου πεις τίποτε». Θέλω αυτό που παρουσιάζω, να το βλέπει πρώτα αυτός, να μου κάνει τις παρατηρήσεις του, να προχωράμε και να βελτιώνεται, γιατί δεν είναι το έργο της Βέτας, αλλά του «Απόλλωνα». Ακόμα και η Πηνελόπη Ασλάνογλου (σκηνικά – κοστούμια), η Εύη Αριστείδου (μουσικές – κοστούμια – εικόνες για βιντεοπροβολές), αλλά και οι ηθοποιοί οι ίδιοι, συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργία. Είναι κάτι που το επιτρέπω. Είμαστε μια ομάδα μέσα στην οποία στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και μοιραζόμαστε τις δουλειές. Το βάρος δεν πέφτει μόνο σε ένα-δυο άτομα, αλλά σε δεκαπέντε. Όλοι προσπαθούμε το ίδιο. Δεν έχω κουραστεί εγώ περισσότερο επειδή σκηνοθετώ, ή ο κ. Πάχος που γράφει τα τραγούδια ή αυτός που συλλέγει τα αντικείμενα. Μοιράζεται η δουλειά σε όλους και αυτό είναι ευχάριστο. Όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους».

Δώστε μας μία πρώτη γεύση από την «Παραμυθορουφήχτρα» που θα παρακολουθήσουμε προσεχώς στο Θέατρο Απόλλων.

«Η Παραμυθορουφήχτρα είναι μια μηχανή που την έχει κατασκευάσει ο Δρ. Πανουργίδης μαζί με τον βοηθό του τον Κλαψάκη. Στόχος του είναι να καταστρέψει και να εξαφανίσει όλα τα παραμύθια που υπάρχουν στη γη, γιατί μισεί τα παιδιά. Έχει κατασκευάσει μία μηχανή, όπου βάζει μέσα τους ήρωες των παραμυθιών, τους κάνει κεφτέδες, και τους τρώει. Αυτό λοιπόν έχει αναστατώσει όλους τους ήρωες των παραμυθιών και η Κοκκινοσκουφίτσα με τη Χιονάτη αποφασίζουν να βρουν τον πύργο του Δρ. Πανουργίδη και να καταστρέψουν την παραμυθομηχανή περνώντας από διάφορες χώρες, τη χώρα των βρώμικων ανθρώπων, των ανθρώπων που λένε συνεχώς όχι, τη χώρα των ανάποδων ανθρώπων, από τη χώρα του Κανένα, όπου εκεί όλοι προσπαθούν να τους παρασύρουν και να τους αποπροσανατολίσουν από το στόχο τους, αλλά τελικά τα καταφέρνουν και κάνουν τον κακό, καλό μέσα από την ίδια την παραμυθομηχανή».

Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα που θα παρουσιάσετε;

«Διαβάζω πάρα πολλά έργα, κάποια εξ’ αυτών έχουν παιχτεί στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Ωστόσο, δεν θέλω να καταπιάνομαι με κάτι πάρα πολύ τρανταχτό ή ακουστό. Καταρχήν, όταν διαβάζω ένα έργο θέλω να το βλέπω μπροστά μου, να το βλέπω να γίνεται. Να βλέπω τους ηθοποιούς, τη δράση. Όταν λοιπόν διαβάζω και το βλέπω αυτό, αμέσως αποφασίζω να το κάνω. Αν το διαβάσω και δε δω τίποτε ή βλέπω κάτι το οποίο έχει παιχτεί από κάποιον άλλον και θα μπω στη διαδικασία να κάνω αντιγραφή, δεν το επιλέγω. Προσπαθώ να επιλέξω κάποια έργα τα οποία μπορεί να μην τα ξέρει και κανείς, όπως η Παραμυθορουφήχτρα, την οποία έχει γράψει μία νηπιαγωγός. Μου άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η περιπέτεια και το μήνυμα του έργου ότι οι κακοί μπορούν να γίνουν καλοί».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Απόλλωνας τυγχάνει πάντοτε της στήριξης και της αποδοχής των συγγραφέων που σας εμπιστεύονται τα έργα τους.

«Αυτό το εισπράξαμε και μέσα από την αντίδραση του Ηλία Μαμαλάκη, ο οποίος ήρθε το καλοκαίρι στη Σύρο. Όπως μας είπε, δεν περίμενε να δει αυτό το αποτέλεσμα και μας διαβεβαίωσε ότι θα το δείξει και στην Τατιάνα Λύγαρη που το είχε κάνει στο Τρένο στο Ρουφ για να δει και μία άλλη οπτική την οποία ούτε ο ίδιος φανταζόταν, γιατί είχε δει και μάθει κάποιο άλλο είδος ανεβάσματος. Οπότε αυτομάτως εμπνέουμε μια εμπιστοσύνη στους δημιουργούς όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο θα αποδώσουμε τα έργα τους και στο σεβασμό με τον οποίο θα τα αντιμετωπίσουμε. Κι αυτό τους κάνει να μας τα εμπιστεύονται».

Εκτός από την «Παραμυθορουφήχτρα» βρίσκεστε πίσω και από τον «Καρυοθραύστη» του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης. Ποια είναι η προσωπική πινελιά που έχετε δώσει στο κλασικό αυτό έργο;

«Μέχρι σήμερα, έχω δει πάρα πολλούς «Καρυοθραύστες» κυρίως από ενήλικες. Τον συγκεκριμένο, τον είχα δει από παιδιά, τα οποία δεν είχαν και ιδιαίτερες ικανότητες στο μπαλέτο και τον χορό. Έπαιζαν βέβαια και μεγάλοι, αλλά εγώ εστίασα περισσότερο στα παιδιά που έπαιζαν. Είναι το κλασικό παραμύθι που όλοι γνωρίζουμε. Η προσωπική πινελιά που θα έχει η παράσταση είναι κάποια ευρήματα τα οποία πρόσθεσα ανακαλύπτοντας στην πράξη τις ικανότητες των παιδιών. Εκεί έχουμε κάνει λίγο τη διαφορά».