«Μου άρεσαν τα παραμύθια τα αληθινά»

Μία βραδιά, αφιερωμένη στη μεγάλη και πολυβραβευμένη συγγραφέα, Άλκη Ζέη, «άνοιξε» το Φεστιβάλ Τήνου 2017, με τη συμμετοχή της ίδιας, καθώς και του σπουδαίου ποιητή, φίλου της Τήνου και φίλου της ίδιας της κ. Ζέη, Τίτου Πατρίκιου.

Τη βραδιά άνοιξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Τήνου, κ. Θέμης Ροδαμίτης, ο οποίος μετά από μία σύντομη αναφορά στο περιεχόμενο του φετινού φεστιβάλ του νησιού, προλόγισε τη συγγραφέα, σημειώνοντας πως η «πολυταξιδεμένη, πολυμεταφρασμένη και πολυαγαπημένη», κ. Άλκη Ζέη, «μέσα από αυτά τα παραμύθια, μέσα από αυτό το όνειρο, μέσα από αυτές τις γραφές, η Άλκη Ζέη ομόρφυνε τη ζωή μας, την έκανε πιο μεγάλη, πιο πλούσια και γι’ αυτό θα μείνει στην ιστορία, ως ένας άνθρωπος που μας συντρόφευσε βήμα-βήμα, για να κάνει ομορφότερες τις ημέρες μας».

Λαμβάνοντας το λόγο, ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, επαίνεσε το Φεστιβάλ Τήνου, για την ποιότητά του, ενώ αναφέρθηκε στο έργο της Άλκης Ζέη και την αρχή της ήδη από τα χρόνια της κατοχής έως και σήμερα, με το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της «Με Μολύβι Φάμπερ Νο2», ενώ ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε επίσης και στο μυθιστόρημα «Το Καπλάνι της Βιτρίνας».

Μιλώντας η ίδια η συγγραφέας για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Με Μολύβι Φάμπερ Νο2», σημείωσε, πως «ήταν σαν να ξανάζησα όλη μου τη ζωή. Από τα παιδικά μου χρόνια, τα νεανικά, πέρασα την κατοχή, πέρασα τον Δεκέμβρη του ‘44 και φτάνω στο ’45».

Ερωτώμενη από τον κ. Ροδαμίτη, ποιοι υπήρξαν οι σημαντικότεροι άνθρωποι, που της έδωσαν έμπνευση, κατά τη διάρκεια της λογοτεχνικής διαδρομής της, η κ. Ζέη ανέφερε, ότι «Όσο και να σας φανεί περίεργο, ήμασταν με την παιδική μου φίλη […] και λέγαμε “ας μην το πούμε πουθενά, αλλά η πιο ευτυχισμένη εποχή της ζωής μας ήταν η κατοχή”. Γιατί, εκτός από τους κινδύνους, την πείνα και όλα όσα προανέφερε και ο Τίτος, είχαμε ένα όραμα, πιστεύαμε σε αυτό, πιστεύαμε ότι κι εμείς συμβάλλαμε να πραγματοποιηθεί και ότι θα ζήσουμε από κει και πέρα μία ευτυχισμένη ζωή. Ύστερα, είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε πάρα πολύ σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Εμπειρίκο, το Μάριο Πλωρίτη, το θέατρο του Κουν και αυτό ήταν μία ανάσα. Αν σκεφτεί κανείς, με την πείνα που είχαν τότε και οι ηθοποιοί του Κουν, να κάνουν αυτό το μαγικό θέατρο μέσα στην κατοχή, είναι να απορείς και να λες γιατί δεν κάνουμε τώρα».

Παράλληλα, όσον αφορά στους ανθρώπους που αποτέλεσαν τους καλύτερους συνομιλητές για εκείνη, ανέφερε το δημοσιογράφο και λογοτέχνη, Μάριο Πλωρίτη, αλλά και τη συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου.

Η συγγραφέας σχολίασε, πως «είμαστε μία χώρα που έχει πάρα πολλά πράγματα, ένα παρελθόν, μία ιστορία ολόκληρη. Γι’ αυτό είναι και πιο δύσκολο να ισορροπήσουμε τώρα, γιατί διότι δεν πρέπει να βασιζόμαστε μόνο στο παρελθόν και στην ιστορία μας, αλλά να αναρωτηθούμε κι εμείς, σήμερα τι κάνουμε; Αυτή η ιδέα των φεστιβάλ είναι πάρα πολύ καλή διότι βρίσκουν ευκαιρία άνθρωποι αξιόλογοι να συζητήσουν με τον κόσμο»

Σχετικά με το ρόλο του παραμυθιού και γενικότερα του βιβλίου στη ζωή μας, η Άλκη Ζέη σημείωσε, ότι «από μικρή διάβαζα πάρα πολύ. Ίσως επειδή είχα συνηθίσει από τον παππού μου, δεν τρελαινόμουν με τα παραμύθια, με τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες. Μου άρεσαν τα παραμύθια τα αληθινά. Γι’ αυτό ας πούμε είχα μάθει απ’ έξω τα βιβλία της Π. Δέλτα, που διάβαζα. Όταν ήμουν εγώ μικρή είχαμε ελάχιστα ελληνικά βιβλία. Ήταν όλα μεταφρασμένα, όπως ο Δον Κιχώτης. Διαβάζαμε όμως πολύ. Ίσως επειδή δεν είχαμε ούτε κινητά, ούτε υπολογιστή, ούτε τίποτα. Βγαίναμε πολύ λίγο έξω κι έτσι, η ευχαρίστησή μας, ήταν το διάβασμα».