Μουσικό flashback στο παρελθόν

Ένα υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι στα καλύτερά μας χρόνια, με υπέροχες εικόνες, νότες, μελωδίες, κείμενα, εντυπωσιακά σκηνικά και φώτα, αλλά και 150 κοστούμια, υπόσχεται στο κοινό της Σύρου η μουσικοθεατρική παράσταση «Το πρώτο μας πάρτυ».

Το επιτυχημένο μιούζικαλ – αφιέρωμα στη μουσική εποχή των sixties και seventies, με την υπογραφή του Μάκη Δελαπόρτα παρουσιάζεται την Τετάρτη 2 Αυγούστου στον Πολιτιστικό Χώρο «Μάνος Ελευθερίου», στο πλαίσιο του προγράμματος «Σύρος – Πολιτισμός 2017».

Στην παράσταση, πρωταγωνιστούν τραγουδιστές - είδωλα μια ολόκληρης εποχής, όπως ο Δάκης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης και ο Λάκης Τζορντανέλλι, ενώ συμμετέχουν ο Δημήτρης Κοργιαλάς και η Εβελίνα Νικόλιζα.

Η εποχή της αθωότητας

«Είχα πάντα την ιδέα να ενώσω επί σκηνής τα είδωλα των εφηβικών μου χρόνων, τραγουδιστές που τουλάχιστον εγώ αγάπησα ως παιδί, ακούγοντας στα σαρανταπεντάρια», περιγράφει στην «Κοινή Γνώμη» ο δημιουργός του «Πρώτου μας πάρτυ», Μάκης Δελαπόρτας. «Είναι χαρά μου να έχω επί σκηνής όλα αυτά τα αστέρια σε μια δική μου παράσταση και πραγματικά να γίνεται ένα πάρτι σε μια εποχή που το έχει ανάγκη. Το να διασκεδάζουμε κι εμείς αλλά και το κοινό σε μια παράσταση ιστορικής σημασίας νομίζω ότι ήταν καλύτερο και για εμάς».

Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στην παράσταση, αναδεικνύουν μια εποχή πάρα πολύ γλυκιά, τρυφερή, «την εποχή της αθωότητας», όπως ο ίδιος επισημαίνει. «Νομίζω πως οι αφιερωματικές παραστάσεις έχουν να κάνουν με δικά μου ακούσματα ή παιδικές μνήμες και έχει αποδειχθεί τελικά πως υπάρχουν πάρα πολλοί που ακολουθούν αυτού του είδους τις παραστάσεις, τις αγκαλιάζουν και περνούν υπέροχα», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Οι παλαιότεροι νοσταλγούν και οι νεότεροι μαθαίνουν»

Τονίζει μάλιστα πως πέρα, από την αγάπη του κοινού που μεγάλωσε με τραγούδια όπως το «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», το «Τρελοκόριτσο» και το «Σου ‘δωσα την αγάπη μου», εξίσου μεγάλη είναι η αποδοχή και από τις νεότερες ηλικίες, που παρακολουθούν την παράσταση για να γνωρίσουν την εποχή που οι ίδιοι δεν έζησαν. «Κακά τα ψέματα, τα τραγούδια αυτά είναι διαχρονικά, ακούγονται και αγαπιούνται μέχρι και σήμερα. Οι παλαιότεροι έρχονται, νοσταλγούν, συγκινούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν το πώς οι γονείς τους διασκέδαζαν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας τους ή της νιότης τους».

Σχετικά με τις διασκευές κλασικών κομματιών που άφησαν ιστορία στη μουσική, ο κ. Δελαπόρτας δηλώνει αντίθετος στο «πείραγμα» κάποιων παλαιότερων ακουσμάτων. «Εξαρτάται ποιος ή πώς τις κάνει. Δεν είναι πάντα επιτυχημένες οι διασκευές που γίνονται σε παλιά κομμάτια όχι μόνο στην ποπ μουσική, αλλά και στην έντεχνη, στα λαϊκά και σε όλα τα είδη. Η οποιαδήποτε διασκευή θα πρέπει να στηρίζεται στην παλιά δομή ενός τραγουδιού». Εξηγεί μάλιστα πως το πρόγραμμα του «Πρώτου μας πάρτυ» βαδίζει πάνω στην πεπατημένη συνταγή εκείνης της εποχής. «Είναι σαν να κάνεις ένα flashback και να γυρνάς στο παρελθόν μουσικά και ενορχηστρωτικά. Έχει ακολουθηθεί η κλασική παλαιά οδός, που θεωρώ ότι είναι η καλύτερη».

«Λαμπερά αστέρια μιας εποχής που παραμένει αγαπημένη»

Για τη συνεργασία του με τους συντελεστές της παράστασης, ο κ. Δελαπόρτας δηλώνει υπέρ του δέοντος ευχαριστημένος. «Είναι όλοι τους υπέροχοι άνθρωποι, σπουδαίοι καλλιτέχνες και πολλές φορές με στεναχωρεί ότι πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες του ’70, του ’80 και του ’90 είναι λίγο στην άκρη γιατί δεν μπόρεσαν προφανώς να ακολουθήσουν την εποχή έτσι όπως προστάζει το σημερινό star system. Είμαι κόντρα σε αυτό και πάρα πολλές φορές εργάζομαι με καλλιτέχνες, που τουλάχιστον εγώ αγάπησα στο παρελθόν και τους βγάζω στη σκηνή όπως εγώ τους βλέπω κι έτσι όπως θα έπρεπε. Πολύ λαμπερά αστέρια μιας περιόδου, που κι αν πέρασε ποτέ δεν ξεχάστηκε και είναι πάντα αγαπημένη».

«Η καλλιτεχνία θέλει φωνή και ταλέντο»

Για τον ίδιο, «καλλιτεχνία δεν σημαίνει φωτογραφίες στη Μύκονο, σε βραδινά πάρτι και δεξιώσεις». Καλλιτεχνία είναι άλλο πράγμα. Θέλει φωνή, ταλέντο, στάση ζωής και νομίζω πως όλοι οι καλλιτέχνες του τότε, ηθοποιοί και τραγουδιστές ήταν μιας διαφορετικής άποψης και ιδιοσυγκρασίας για τα πράγματα και την καλλιτεχνική ζωή. Οπότε στο σήμερα, πολλοί μπορεί να μη μπόρεσαν να υπάρξουν ενεργά και αυτό είναι λάθος».

Συμφωνώντας με την άποψη ότι «ένας καλλιτέχνης δεν έχει ημερομηνία λήξεως», υποστηρίζει ότι «οι καλλιτέχνες των προηγούμενων δεκαετιών δεν υφίσταντο, εάν δεν είχαν φωνή και ταλέντο. Αυτά ήταν δύο πράγματα απαραίτητα για την όλη καριέρα και την καθιέρωση. Τώρα το lifestyle είναι μια πολύ διαφορετική κατάσταση, η οποία επικρατεί τα τελευταία χρόνια εις βάρος όμως της καλλιτεχνίας».

«Ο χρόνος δίνει τις απαντήσεις του»

Εκτός από το «Πρώτο μας πάρτυ», το οποίο ξεκίνησε για δέκα μόνο παραστάσεις και χάρη στην ανταπόκριση του κοινού, αριθμεί σήμερα τις 100, ο κ. Δελαπόρτας έχει υπογράψει πολλές ακόμη σημαντικές παραγωγές, αφιερωματικού χαρακτήρα. «Ως ηθοποιός έχω τις ανησυχίες μου, αλλά επειδή έχω ασχοληθεί πολύ με τη δισκογραφία, συνδύασα αυτές τις δύο ιδιότητες και βάσει των γνώσεών μου έστησα παραστάσεις, που νομίζω ότι έχουν αγκαλιαστεί ιδιαίτερα από τον κόσμο». Μερικές από αυτές είναι οι «Μέρες Ραδιοφώνου», «Τα χρόνια της μπουάτ», παραστάσεις για τον ελληνικό κινηματογράφο, αφιερωματικές παραστάσεις σε πρόσωπα, ή το περσινό «Ευτυχείτε» - αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

«Όλες αυτές οι παραστάσεις δεν έχουν αναμνησιακό μόνο χαρακτήρα, έχουν και πολιτιστικό ενδιαφέρον, που σχετίζεται με την ένδοξη καλλιτεχνική ιστορία της προηγούμενης Ελλάδας. Εμείς οι Έλληνες τείνουμε να ξεχνάμε καλλιτέχνες, παραστάσεις, τραγούδια αλλά έρχεται ο χρόνος και δίνει τις απαντήσεις του», σημειώνει χαρακτηριστικά.

«Ο κόσμος φεύγει με χαμόγελο κι αυτό είναι συγκινητικό»

Καταλήγοντας, περιγράφει τη συγκίνηση που αισθάνεται κάθε φορά που ακούει «ευχαριστώ» από τα χείλη των θεατών του «Πρώτου μας πάρτι». «Είναι όμορφο να ακούς «σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό που είδαμε». Γιατί, ο κόσμος, ακούγοντας τα συγκεκριμένα ονόματα, δεν ξέρει τι τους περιμένει. Σκέφτονται πως θα είναι μια συναυλία με κάποια τραγούδια. Δεν είναι όμως έτσι. Πρόκειται για ένα ελληνικό μιούζικαλ 60s-70s, φαντασμαγορικό, με 150 κοστούμια, υπέροχα τραγούδια και πολύ προσεγμένα κείμενα. Εγώ κάνω τον αφηγητή της όλης διαδικασίας Παίρνω από το χέρι τους θεατές και τους ταξιδεύω σε μια εποχή μέσα από τα δικά μου μάτια, έτσι όπως την έχω δει εγώ. Και νομίζω πως μετά το τέλος της παράστασης, ο κόσμος φεύγει με ένα χαμόγελο, το οποίο, για μένα, είναι το σημαντικότερο από όλα».