Εγώ ο τυχερός, εγώ ο αχάριστος

Σπασμένος σε κομμάτια ο αιρετικός και συνάμα τόσο πραγματικός λόγος του μεγάλου εικαστικού Κώστα Τσόκλη, σαν κομμάτια ενός παζλ που όταν συντέθηκαν έφτιαξαν εικόνες από κύριες στιγμές της ζωής του.

Στο θέατρο στον Κουμάρο της Τήνου, με την αφηγηματικό μονόλογο του Θανάση Λάλα, τον πιανιστικό σχολιασμό της Νεφέλης Μουσούρα και την σημειολογική παρουσία του καλλιτέχνη, ξετυλίχτηκαν οι «αλήθειες» του εικαστικού, όχι μόνο σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την τέχνη του, αλλά κυρίως σε μία «απεικόνιση» του εαυτού του.

Με λόγια δικά του

«Ναι. Έκανα λάθη. Πήρα λάθος αποφάσεις και οι επιλογές μου, λάθος ήταν. Είμαι τα σφάλματα μου και τα πάθη μου. Αυτή είναι η υπογραφή μου…Είμαστε γελοία λάθη, που τα πληρώνουμε. Γύριζα πάντα την πλάτη σε αυτό που άλλαζε τη ζωή μου. Τα μικρά πράγματα κρύβουν μεγάλο κακό. Δεν είμαστε έρμαια. Εμείς κατοικούμε μέσα μας…Ζητάμε συγνώμη για πράξεις που ποτέ δεν κάναμε και η ζωή δεν είναι ικανή να μας συγχωρέσε, γιατί δεν βλέπει το λόγο που δεν τα κάναμε. Έμαθα ένα σωρό άχρηστα και αγνοώ ακόμα εκείνα που θα έπρεπε να ξέρω για να είμαι ξεχωριστός. Υποκλείνομαι στην θεά άγνοια. Την βασίλισσα του σκοταδιού μου που με καθοδηγεί….Είμαι έενας αχάριστος αμαρτωλός. Αδίκησα το δώρο που ο Θεός μου έδωσε. Διατηρώ όμως ένα αδικαιολόγητο πείσμα. Πιστεύω ότι και τώρα θα μπορούσα να ρίξω την καλή ζαριά. Εξακολουθώ να παίζω ζάρια με την τύχη, με την τέχνη…Ίσως περιμένω άδικα να ρίξω εξάρες με ένα δημιούργημα μου. Τις εξάρες τις έφερα στο πάθος μου για την τέχνη. Εγώ ο τυχερός. Εγώ ο αχάριστος».