«Το αποτέλεσμα είναι η πιο θεραπευτική ψυχική κάθαρση»

Το νησί της Σύρου έχει τη χαρά να υποδέχεται για δεύτερη φορά ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό δίδυμο, η «παρθενική» σκηνική συνύπαρξη του οποίου όχι μόνο εντυπωσίασε το κοινό, οδηγώντας το σε ξεχωριστά μελωδικά και στιχουργικά μονοπάτια, αλλά που αποτέλεσε και αφετηρία για περισσότερα «θεραπευτικά» ταξίδια μυαλού και ψυχής.

Ο καταξιωμένος ερμηνευτής και λάτρης της Σύρου, Μανώλης Μητσιάς και η κορυφαία ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή του ιστορικού Θεάτρου «Απόλλων» για να παρουσιάσουν τον δεύτερο καρπό της αγαστής συνεργασίας τους, η οποία ξεκίνησε με όχημα την αγάπη τους στον Νίκο Γκάτσο.

Η μουσική παράσταση "Οι ποιητές μας τραγουδούν", μέσω της οποίας ζωντανεύουν οι στίχοι είκοσι έξι μεγάλων Ελλήνων ποιητών, όπως έχουν μελοποιηθεί από δέκα σπουδαίους συνθέτες παρουσιάζεται τη Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019, στις 21:00.

Σε συνέντευξή της στην «Κοινή Γνώμη», η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μιλάει για το  υπέροχο αυτό ταξίδι στην κληρονομιά που μας άφησαν κάποιοι από τους σπουδαίους Έλληνες όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός , ο Κ.Π Καβάφης, ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιώργος Σεφέρης, λέξεις, φράσεις, νοήματα που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή.

«Ο Γκάτσος που αγάπησα» ήταν μια παράσταση – έκπληξη για το κοινό που σας ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια και ταυτόχρονα μία πρόκληση για εσάς. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δεύτερη επί σκηνής συνεργασία σας με τον Μανώλη Μητσιά; «Οι ποιητές μας τραγουδούν» είναι το επόμενο βήμα σε ένα νέο μονοπάτι που σας έχει γοητεύσει;

«Η θερμή υποδοχή της πρώτης μας παράστασης από το κοινό και η συγκίνηση που εισπράξαμε από τους θεατές μας όπου κι αν παίξαμε, από τη Σύρο μέχρι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, μας επιβεβαίωσαν με τον πιο απτό τρόπο αυτό που ήδη πιστεύαμε: ότι αυτές τις δύσκολες εποχές υπάρχει τεράστια ανάγκη για την επιστροφή σε εκείνα τα στοιχεία του πολιτισμού μας που περιέχουν και τονίζουν την ελληνικότητα, που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε και μας δίνουν δύναμη να αντέξουμε την σημερινή σκληρή πραγματικότητα. Και ποια άλλη μουσική παράσταση θα το κατάφερνε αυτό καλύτερα από ένα αφιέρωμα στα τραγούδια που γράφτηκαν πάνω σε στίχους των μεγάλων μας ποιητών και μάλιστα από τους σπουδαιότερους συνθέτες μας; Η νέα μας συνεργασία με τον Μανώλη και την υπόλοιπη μόνιμη παρέα είναι ένα υπέροχο ταξίδι στην κληρονομιά που μας άφησαν κάποιοι από τους πιο σπουδαίους Έλληνες».

Η μουσική αποτελεί «φάρμακο» στην ψυχή και το μυαλό. Το ίδιο και οι στίχοι των μεγάλων ποιητών μας. Όταν αυτά τα δύο φάρμακα ενώνονται, ποια χημική αντίδραση δημιουργείται και ποια η επίδρασή της σε εκείνους που αφήνονται στη μαγεία της;

«Το αποτέλεσμα είναι η πιο θεραπευτική ψυχική κάθαρση. Μας έχουν πει οι θεατές μας ότι βγαίνουν από την αίθουσα διαφορετικοί απ’ όταν μπήκαν. Οι ήχοι της καλής μουσικής φορτίζουν τις λέξεις, τις φράσεις και τα νοήματά τους, τις απογειώνουν, τις στέλνουν κατευθείαν στην καρδιά και στο συναίσθημα. Λες στον κόσμο μια ολόκληρη ιστορία μέσα σε τρία λεπτά και η επίδραση είναι ακαριαία, πιο άμεση δεν γίνεται. Η ψυχή ελαφραίνει, ανοίγει, θυμάται, ομορφαίνει. Άλλωστε αυτά τα τραγούδια τα έχουμε αγαπήσει όλοι, τα έχουμε τραγουδήσει ή χορέψει αγκαλιασμένοι με τους φίλους μας, με τους ανθρώπους μας, έχουν γίνει το σάουντρακ της ζωής μας στις μεγάλες ή τις μικρές μας στιγμές. Αλλά είναι και τα σύμβολα της ιστορίας του τόπου μας, της συλλογικής μας μνήμης, με τους αγώνες, τους καημούς, τις ελπίδες μας. Αφήνεσαι στη μαγεία τους και λυτρώνεσαι».

Δεκάδες οι Έλληνες δημιουργοί, πλούσια η κληρονομιά που έχουν αφήσει πίσω τους. Ποιοι ποιητές, το έργο των οποίων τιμάτε μέσω της παράστασή σας, έχουν στιγματίσει εσάς με στίχους που όλοι έχουμε αποστηθίσει και φέρνουμε συχνά στο νου μας.

«Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Το «Μάς βαραίνουν οι φίλοι/που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν» ή το «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·/παραπετάσματα βουνών, αρχιπέλαγα, γυμνοί γρανίτες…» του Σεφέρη, το «Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα/και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών/και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε/κρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα» του Ελύτη, το «Μέσα στ’ αλώνια που δειπνήσαν/μια νυχτιά τα παλληκάρια/μένουνε τα λιοκούκουτσα/και το αίμα το ξερό τού φεγγαριού/κι ο δεκαπεντασύλλαβος απ’ τ’ άρματά τους» του Ρίτσου, το «Το πέλαγο πικρό κι η γη μας λίγη/και το νερό στα σύννεφα ακριβό/το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει/το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό/κι ατέλειωτο τού ήλιου το κυνήγι» του Νίκου Γκάτσου, το «Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής/των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων» του Καββαδία, το «Ορέστη απ’ το Βόλο/Μαρία απ’ τη Σπάρτη/γυρεύω το γιο μου» του Καμπανέλλη, το «Κι ο άντρας είπε: θα ’θελα να ’μαι θεός./Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο» του Τάσου Λειβαδίτη, το «Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς/να γνωρίζω κανένα κι ούτε/κανένας με γνώριζε» του Μανώλη Αναγνωστάκη, το «Ηθοποιός σημαίνει φως/ είναι καημός πολύ πικρός/και στεναγμός πολύ μικρός» του Μάνου Χατζιδάκι, το «Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι/κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό/που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» του Άλκη Αλκαίου, και πόσα άλλα».

Η ερμηνεία ενός τραγουδιού περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και το στοιχείο της θεατρικότητας. Όταν όμως κάποιος καλείται να αποδώσει μερικά από τα διαμάντια της ελληνικής ποίησης, υπάρχουν άτυποι κανόνες ή σταθμά που θα πρέπει να ακολουθήσει;

«Για μένα φωτεινό παράδειγμα είναι πάντα η λιτή, δωρική ερμηνεία του Μανώλη Μητσιά, που όμως έχει ψυχή και αίμα».

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συνεργασία σας με τον Μανώλη Μητσιά, με τον οποίο επισκέπτεστε για δεύτερη φορά μαζί την πρωτεύουσα των Κυκλάδων;

«Πρόκειται για έναν σπουδαίο άνθρωπο και καλλιτέχνη, και νιώθω πολύ τυχερή που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Ο Μανώλης διδάσκει ήθος, σεμνότητα και ουσία. Έχει μια αφάνταστα καθαρή, σχεδόν παιδική ψυχή. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να είμαι δίπλα του στη σκηνή και να μοιραζόμαστε αυτές τις υπέροχες στιγμές. Και η χαρά είναι διπλή τώρα που ξαναερχόμαστε στην πανέμορφη Σύρο, που τη λατρεύουμε κι οι δυο μας και απ’ όπου έχουμε εξαιρετικές αναμνήσεις».

Πρόσφατα τιμηθήκαμε με το Βραβείο Αρχαίου Δράματος για τον ρόλο της Άτοσσας στους «Πέρσες» του Αισχύλου, οι οποίοι πέρυσι το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν μεταξύ άλλων και στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου. Μετά από μια πολυετή παρουσία στο χώρο και έχοντας ερμηνεύσει πλειάδα ρόλων, υπάρχει πλέον κάποιος ρόλος που θα μπορούσε να θεωρηθεί το απωθημένο σας;

«Θα ήταν ύβρις αν είχα απωθημένα. Έχω τη μεγάλη χαρά να έχω αναμετρηθεί με κάποια από τα σημαντικότερα κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ και να με τιμήσουν με την εμπιστοσύνη τους σπουδαίοι σκηνοθέτες. Αυτό μετράει άλλωστε πολύ για μένα. Όχι μόνο το τι παίζεις, αλλά και με ποιους συνεργάζεσαι».

Μέσα από την επαφή σας με το κοινό που έρχεται είτε για να δει τις θεατρικές παραστάσεις σας είτε να σας ακούσει με τον κ. Μητσιά, ποια θεωρείτε ότι είναι τα κλειδιά που αναζητά ο κόσμος μέσω του πολιτισμού για να δραπετεύσει από τη «φυλακή» μιας πολύπαθης πραγματικότητας;

«Να αφουγκραστεί τα πάθη των ανθρώπων, τα δικά του πάθη, να ακούσει τις μεγάλες αλήθειες, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο, να μοιραστεί τα μεγάλα ερωτηματικά με τους ομοίους του, να αισθανθεί το μεγαλείο και την ομορφιά της ύπαρξης, του να είσαι Άνθρωπος».

Η οργάνωση παραγωγής ανήκει στους: Action Εστί & Cricos Productions & Cultural Management.