Άριστοι μαθητές κρατούν τη Σημαία στις παρελάσεις.

Είναι απίστευτο αυτό που διάβασα αλλά και άκουσα να λέγεται σήμερα από συμμαθήτριες, αλλά και συμφοιτήτριες εκείνης της παλιάς εποχής. Συζητούνται και ακούγονται ορισμένα θέματα που αφορούν τα σχολεία μας, Δημοτικά και Γυμνάσια τον τελευταίο καιρό. Υπάρχουν, λέγεται, δύο διαφορετικά θέματα που αφορούν τα Ελληνικά σχολεία μας και τους μαθητές μας. Το πρώτο θέμα έχει να κάνει με την διατήρηση ή... την μη διατήρηση των μαθητικών παρελάσεων. Και το δεύτερο θέμα (απίστευτο) με την επιλογή του σημαιοφόρου, αν διατηρηθούν οι παρελάσεις.

Για να τιμήσει, είπαν, η χώρα μας τους αγώνες του έθνους δεν είναι απαραίτητο να βλέπουν οι άνθρωποι τα παιδιά να περπατούν σε παρέλαση με το ίδιο βήμα όπως οι στρατιώτες. Θα ήταν, είπαν, καλλίτερο και ιδανικό, αν στις εθνικές επετείους οι μαθητικές κοινότητες αναλάμβαναν άλλες πρωτοβουλίες, άλλου είδους γιορτές προς εκείνους, που προσέφεραν τη ζωή τους για την ελευθερία της χώρας μας. Υπάρχουν, άραγε, γονείς και παιδιά που θα συμφωνούσαν να σταματήσουν οι παρελάσεις των μαθητών; Αυτές οι παρελάσεις τιμούν τις εθνικές επετείους, τιμούν τη μνήμη των τόσων ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της χώρας μας από τους ξένους κατακτητές.

Όμως γνωρίζω ότι, στην πατρίδα μας, η πλειονότητα της κοινής γνώμης είναι υπέρ των μαθητικών παρελάσεων. Νομίζω ότι δεν είναι απλά η πλειονότητα των κατοίκων, είναι μάλλον οι πάντες που θεωρούν την παρέλαση των μαθητών άριστη και τιμητική. Είναι άλλωστε παράδοση πολλών χρόνων. Θέλησα να κάνω μερικές ερωτήσεις σε γονείς και όχι μόνον. Δεν άκουσα ούτε μια αρνητική απάντηση. Όλοι είπαν ότι οι παρελάσεις πρέπει να συνεχιστούν και να μην σταματήσουν ποτέ. Απλά θα πρέπει τα παιδιά να μάθουν πολύ καλά γιατί γίνονται οι παρελάσεις και ποιους Έλληνες τιμούν.

Το δεύτερο θέμα αφορά την επιλογή των σημαιοφόρων. Ζήτησαν από το Υπουργείο Παιδείας, (έγραψε ο δημοσιογράφος Πύρρος Δήμας), η επιλογή των σημαιοφόρων στα σχολεία μας, να γίνεται με ... κλήρωση. Η σημαία να μην παραδίδεται στον αριστούχο μαθητή, αλλά στον πιο τυχερό. Είναι δυνατόν να είναι σωστή μια τέτοια απόφαση;;; Ελπίζω και εύχομαι να μην γίνει ποτέ αποδεκτή μια τέτοια πρόταση.

Έγινε η πρόταση, όσο, έχουμε παρελάσεις, η σημαία να παραδίδεται στον τυχερό, έστω και αν αυτός που θα κερδίσει δεν είναι ανάγκη να είναι άριστος στους βαθμούς. Άριστοι είναι και οι μαθητές που ασχολούνται με τον αθλητισμό ή με τη μουσική, το χορό, το θέατρο και διάφορες άλλες δραστηριότητες. Όσον αφορά, είπαν, τη βαθμολογία και τη γνώση για ιστορία, γλώσσα ελληνική, μαθηματικά και άλλα... δεν είναι απαραίτητα για να έχει τη θέση του σημαιοφόρου και να βαδίζει πρώτος και να προχωρεί μπροστά κρατώντας την ελληνική σημαία. Όσο, λοιπόν, θα κρατηθούν οι παρελάσεις στη χώρα μας, η σημαία πρέπει να παραδίδεται στον τυχερό που δεν χρειάζεται να είναι ο άριστος στους βαθμούς. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να επιλέγουμε τους σημαιοφόρους διαφορετικά... Αρκεί, είπαν, να συμφωνήσουμε ότι η αριστεία δεν μετριέται μόνο με βαθμούς στον έλεγχο. Άραγε έγιναν τέτοιες προτάσεις;;;

Τα χρυσά μήλα

“Ένας επιθεωρητής πηγαίνει, στο σχολείο, μπαίνει στην τάξη, λέει καλημέρα και ρωτάει τα παιδιά:

- Ποιος έκλεψε, παιδιά, τα μήλα των Εσπερίδων;

- Όχι εμείς πάντως, δεν ξέρουμε, απαντούν τα παιδιά.

- Τότε ο δάσκαλος των παιδιών λέει: Κύριε επιθεωρητή δεν γίνονται τέτοια πράγματα στο σχολείο μας, τι ήταν αυτό που ρωτήσατε τους μαθητές. Απογοητευμένος ο επιθεωρητής φεύγει και στέλνει ένα γράμμα στο Υπουργείο Παιδείας και γράφει: “Επισκέφθηκα ένα από τα καλλίτερα σχολεία της χώρας και στην ερώτησή μου ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων, δεν ήξερε κανένα παιδί να μου απαντήσει και το χειρότερο είναι ότι δεν ήξερε ούτε ο δάσκαλός τους”.

Και ο υπεύθυνος του Υπουργείου Ν. Φίλης του απαντά: “Κύριε Επιθεωρητή εσείς να κοιτάζετε τη δουλειά σας. Αυτή είναι υπόθεση της αστυνομίας!!!” (είχε γράψει η δημοσιογράφος Ελένη Μιχαλοπούλου).

Τα χρυσά μήλα: Κάπου μακριά από τα βουνά της Αρκαδίας, ζούσαν οι αδελφές Εσπερίδες (όπως γράφει ένας από τους ελληνικούς μύθους). Είχαν ένα περιβόλι με τα ωραιότερα φρούτα. Τα ωραιότερα από όλα τα φρούτα ήταν τα χρυσά μήλα. Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν υπήρχαν. Τότε ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον εξάδελφό του τον Ηρακλή, να του φέρει τα “χρυσά μήλα των Εσπερίδων”. Ο Ηρακλής πήγε παντού, γύρισε όλο τον κόσμο. Πουθενά δεν εύρισκε αυτό το περιβόλι. Μόνο ο Προμηθέας, ένας άλλος μεγάλος σοφός ήρωας, του είπε που είναι και του έδειξε το δρόμο. Τράβα, του είπε, κατά τη δύση, εκεί θα βρεις το περιβόλι των Εσπερίδων. Ο Ηρακλής βάδισε προς τα δυτικά πολύ καιρό. Στο δρόμο βρήκε κάποιο γίγαντα, Ανταίο τον έλεγαν, που δεν τον άφηνε να περάσει. Ο Ανταίος ήταν γιος της Γης και κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει. Μόλις κουραζόταν εκεί που πάλευε, άγγιζε τη Γη με το πόδι του κι έπαιρνε καινούργια μεγάλη δύναμη. Ο Ηρακλής έμαθε το μυστικό του. Τον σήκωσε ψηλά, τον έσφιξε με τα σιδερένια χέρια του, ώσπου έσκασε. Πιο πέρα βρήκε τον γίγαντα Άτλα, που κρατούσε στις πλάτες του τον ουρανό. Θα σου φέρω εγώ τα χρυσά μήλα του είπε ο Άτλας. Κράτα εσύ στην πλάτη τον ουρανό μέχρι να γυρίσω. Ο Ηρακλής έβαλε πλάτη και κρατούσε τον ουρανό. Ο Άτλας έφυγε και σε λίγο γύρισε με τα χρυσά μήλα. Δεν ήθελε όμως να τα δώσει στον Ηρακλή (έστω κι αν τον βοήθησε να τα κόψει). Του ζήτησε να τα πάει ο ίδιος στον Ευρυσθέα, γιατί η δουλειά που έκανε πριν, να κρατάει στην πλάτη τον ουρανό, ήταν πολύ κουραστική. Ο Ηρακλής όμως κατάφερε να τον πείσει και του φόρτωσε πάλι στην πλάτη του τον ουρανό. Πήρε τα χρυσά μήλα και τα έφερε στον Ευρυσθέα. Αυτός ήταν ένας από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Ο Ηρακλής, όπως λέει η μυθολογία, ήταν ο πιο μεγάλος ήρωας των αρχαίων Ελλήνων.

Μαρία Ρώτα