Η Εορτή των εορτών

Το Πάσχα των Χριστιανών γιορτάζεται την Άνοιξη και είναι στενά συνδεδεμένο με την αναγέννηση της φύσης.

Η Χριστιανοσύνη γιορτάζει τη μεγαλύτερη γιορτή της, την εορτή των εορτών, τη μεγάλη θυσία του Θεανθρώπου. Το αποκορύφωμα της Εβδομάδας των Παθών θα έλθει με την Ανάσταση, τη δικαίωση του Χριστού που θυσιάστηκε για να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία.

Οι άνθρωποι της γνώσης, της διανόησης, αντίκρισαν εκείνες τις εποχές το σπουδαίο και σημαντικό φαινόμενο της Ανάστασης του Χριστού, ύστερα από την οδοιπορία προς τον Γολγοθά και φρόντισαν να βοηθήσουν τους απλούς ανθρώπους να κατανοήσουν την ανάγκη της πίστης και της αγάπης στον Χριστό. Έτσι, μέχρι σήμερα, ο κάθε Χριστιανός κουβαλάει τον δικό του Σταυρό και προσεύχεται στον Χριστό να του χαρίσει αιώνια ζωή με χαρά και υγεία.

Την εβδομάδα του Θείου Πάθους, όλοι οι Χριστιανοί μέσα στους Ναούς παρακολουθούμε τη μαρτυρική πορεία του Κυρίου προς τον Σταυρό, για να ακολουθήσει μετά η Ανάσταση. Αρχίζει από την Κυριακή των Βαΐων και τελειώνει την Κυριακή της Ανάστασης. Στις ψυχές μας έχουν χαραχθεί άσβηστες από την τρυφερή παιδική ηλικία οι μαρτυρικές εικόνες του Κυρίου κατά τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί, όσο κι αν έχουν μεγαλώσει τα παιδιά, η εικόνα της Μεγάλης Πέμπτης που παρουσιάζει τον Χριστό καρφωμένο πάνω στον Σταυρό με τα χέρια και τα πόδια τρυπημένα από τα καρφιά και να στάζει το άχραντο αίμα. Ακάνθινο στεφάνι ζώνει το θείο μέτωπο που το πληγώνει και το ματώνει, ενώ απευθύνει τα αιώνια λόγια προς τον Θεό και πατέρα Του: “Πάτερ άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι”. Και μετά, ίσως δεν αισθανόταν καλά αφού πλησίαζε το τέλος της ζωής του: “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;” Τέλος κλίνας την κεφαλήν δεξιά, θα ψιθυρίσει: “Τετέλεσται”.... Ο Ιησούς έφυγε από τη ζωή.

Η άλλη εικόνα του Χριστού, η Μεγάλη Παρασκευή στον Επιτάφιο, είναι η ημέρα που όλη η άνοιξη προσφέρει τα λουλούδια και τα αρώματα της στην τελετή της ταφής του Θεανθρώπου. Η Χριστιανική ανθρωπότητα Του συνοδεύει στο μνήμα ψέλνοντας τους Επιτάφιους Θρήνους: “Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήτοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην...” και η μητέρα του Χριστού: “....μητροπρεπώς εθρήνει. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος; Θρήνον συνεκίνει η Παναγνός σου Μήτηρ...”. Οι θρησκευτικές αυτές φράσεις αποδίδουν την ανθρώπινη τρυφερότητα, την απεριόριστη αγάπη, την λύπη, την απαρηγόρητη πίκρα της μητέρας που χάνει το παιδί της. Η βεβαιότητα πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα αναστηθεί το Μεγάλο Σάββατο τα μεσάνυχτα δεν μετριάζει το πένθος του θανάτου.

Και έρχεται τελευταία η θριαμβευτική εικόνα, της Ανάστασης. Είναι η μέρα της μεγάλης χαράς των ανθρώπων, των χριστιανών που θα διώξει το πένθος και τη λύπη που βρίσκονται στο βάθος του κενού τάφου του Ιησού, αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων.

Οι πρό της Κυριακής του Πάσχα ημέρες είναι ημέρες πένθους που έρχεται από το βάθος του κενού Τάφου και φθάνει στις ψυχές των Χριστιανών, ενώ η Κυριακή είναι ημέρα χαράς. Εις το “κατά Μάρκον Ευαγγέλιον” αποδεικνύεται ότι: “Διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσι τον Ιησού. Και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται εις το μνημείον, ανατείλαντος ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος ην γαρ μέγας σφόδρα (ήταν πολύ μεγάλη η πέτρα). Και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένου στολήν λευκήν, και εξεθαμβήθησαν. Ο δε λέγει αυταίς μη εκθαμβείσθε (μην έχετε έκπληξη).

Ιησού ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε.... σηκώθηκε (από τον ύπνο) δεν είναι εδώ)”. Έτσι διαμορφώθηκαν δύο γιορτές μαζί. “Το Πάσχα Σταυρώσιμο και το Πάσχα Αναστάσιμο” είχε γράψει ο Παλαμάς.

Πατροπαράδοτη πίστη, ωραίο έθιμο, καλή ψυχολογία, αποτέλεσε η ταύτιση της Ανάστασης του Κυρίου με την Ανάσταση του Έθνους μας. Επικρατούσε η συνήθεια μετά την Ανάσταση να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι έστω κι αν δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός είχε γράψει:

"Χριστός Ανέστη: Νέοι, γέροι και κόρες

Ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόρες

Ομπροστά στους Αγίους φιληθείτε

Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη

Πέστε Χριστός Ανέστη, εχτροί και φίλοι."

Τα Πάθη του Χριστού ζούμε και φέτος. Και όταν τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης του Κυρίου, οι κουρασμένες ψυχές μας ας ακούσουν το χαρμόσυνο μήνυμα.

Ας το δεχθούν ευχάριστα κι ας νοιώσουν ότι πλησιάζει μια ελπίδα που θα φέρει μια καλλίτερη και πιο ευχάριστη ζωή στους ανθρώπους που περνούν μια σκληρή και ευτυχισμένη ζωή.

Η λέξη Πάσχα

Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης και συμβολίζει το πέρασμα (διάβαση). Καθιερώθηκε κάποτε να γιορτάζεται σε ανάμνηση της εξόδου των Ιουδαίων από την Αίγυπτο, με την φροντίδα του Μωυσή επί εποχής Φαραώ. Και οι Εβραίοι ελευθερώθηκαν από τους Αιγύπτιους τότε.

Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι η λέξη Πάσχα, ίσως προέρχεται από το Εβραϊκό πέσαχ, που σημαίνει (διάβαση) ή Ασσυριακή (πασάχου) ή Αιγυπτιακή (πας) που σημαίνει ανάμνηση.

Καλό Πάσχα!

Μαρία Ρώτα.