“Είμαστε σε πόλεμο με τον... Κορωνοϊό”

Αυτή η φράση είναι λόγια ενός Έλληνα γιατρού, που εδώ και καιρό ασχολείται με ιδιαίτερη φροντίδα, ώστε “το τσουνάμι μολύνσεων και θανάτων να εξαφανισθεί από τη χώρα μας”. Πίστευε, την εποχή της άνοιξης, που ακούγαμε, διαβάζαμε και μαθαίναμε, πως αυτή η αρρώστια θανάτωνε τόσους ανθρώπους σε διάφορες άλλες χώρες και στην Ευρώπη και στην Αμερική, εκτός βέβαια της Κίνας που ήταν τόσοι πολλοί οι νεκροί.

“Η μεγαλύτερη χαρά που είχα την άνοιξη... (αναφέρει), ήταν όταν το τσουνάμι του κορωνοϊού αποσοβήθηκε χάρη στη γρήγορη δράση και συμμόρφωση του ελληνικού λαού, της ελληνικής κυβέρνησης, υπήρχε άλλωστε και ο άγιος φόβος”.

Σήμερα, όμως, όλοι εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε και με φόβο ότι ο ιός έφθασε στην Ελλάδα και έχει επεκταθεί επικίνδυνα σε όλες τις περιοχές της χώρας. Πολλοί Έλληνες έχασαν συγγενείς και φίλους από τον κορωνοϊό. Επομένως και η δική μας χώρα είναι σε “πόλεμο” μ' αυτή την αρρώστια και βέβαια πρέπει να περιοριστεί η κινητικότητα του πληθυσμού και φυσικά δεν θα περιοριστεί η επιδημία, που τον τελευταίο καιρό έχει θεριέψει και στις άλλες χώρες, πολύ περισσότερο, αλλά τελευταία και στη δική μας χώρα, σε διάφορες περιοχές αυξάνονται οι νεκροί, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση. Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τον κορωνοϊό ελεύθερο, να κάψει τα πάντα και να προκαλέσει σοβαρές λοιμώξεις και θανάτους. Είπαν κάποιοι γιατροί ότι “αυτός ο ιός θα παραμείνει μαζί μας για χρόνια”. Θεέ μου βοήθησέ μας!

Είναι γνωστό, ακόμη και στο εξωτερικό, ότι η χώρα μας είναι στην πιο χαμηλή θέση για τον κορωνοϊό, παρά το γεγονός ότι στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας μας, ακόμη και των νησιών μας, είναι αρκετοί οι ασθενείς που βρίσκονται τον τελευταίο καιρό υπό την φροντίδα των γιατρών και των νοσοκομείων.

Υποδέχθηκα πριν από λίγες μέρες τηλεφωνήματα από συμφοιτήτριές μου, της παλιάς εποχής βέβαια, που θέλησαν να με ρωτήσουν πως είναι η υγεία μου, αν το νησί μας “υποδέχθηκε τον κορωνοϊό” και φυσικά μου έλεγαν, οι δύο συμφοιτήτριες από τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη, την τόσο δυσάρεστη κατάσταση της νόσου που υπάρχει κοντά τους, στην πόλη τους. Με ρωτούσαν ακόμη, αν έμαθα και αν γνωρίζω κάποιο νέο για την υγεία του Αρχιεπισκόπου, που ήταν συμφοιτητής μας στο Πανεπιστήμιο. Βέβαια, ελάχιστα γνώριζα, ελάχιστα είπα. Αργότερα έμαθαν από την Αθήνα, από άλλους συμφοιτητές που γνώριζαν και ρώτησαν γιατρούς του Νοσοκομείου.

Λίγα νέα από τη Νέα Υόρκη

Σε ένα από τα μεγάλα και σπουδαία Νοσοκομεία της Νέας Υόρκης εργάζεται μια Ελληνίδα Γιατρός, ογκολόγος και επίκουρη καθηγήτρια Παθολογίας.

Μια Ελληνίδα δημοσιογράφος την γνώριζε και θέλησε να της μιλήσει ένα βράδυ, που όπως είπε, την συνάντησε μόλις είχε τελειώσει μια εξαντλητική βάρδια στο Νοσοκομείο και γύρισε στο σπίτι της. Ήταν η στιγμή που είχε φροντίσει, αν και αρκετά κουρασμένη, να πάρει το φαγητό της η εξάχρονη κόρη της και να την βάλει για ύπνο.

Ήταν τέλη Μαρτίου όταν εκείνο το βράδυ η καθημερινότητά της στο Νοσοκομείο ανατράπηκε και αντί μιας μέρας εργασίας στο Νοσοκομείο, της τα άλλαξαν όλα. Δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον υπεύθυνο δόκτορα τον Κάμερον Χερνάντεζ, από τους σπουδαιότερους γιατρούς και επειδή, ως φαίνεται, εκτιμούσε ιδιαίτερα την εργασία της Ελληνίδας γιατρού της ζήτησε να συνδράμει εθελοντικά στις προσπάθειες να αντιμετωπίσουν μαζί την κρίση της πανδημίας. Ήταν ογκολόγος, βέβαια, αλλά η πρώτη της ειδικότητα είναι στην παθολογία. Και αυτό της το ζήτησε, γιατί πολλοί συνάδελφοι ήταν σε δύσκολη θέση ακι χρειάζονταν ακόμη έναν ή μια γιατρό για να βοηθήσει τις προσπάθειές τους, ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση της πανδημίας. Της ζητήθηκε αυτή η βοήθεια από τον υπεύθυνο δόκτορα γιατί πολλοί συνάδελφοι γιατροί που εργάζονταν στον νοσοκομείο είχαν προσβληθεί από την ασθένεια και βρισκόταν σε καραντίνα. “Χρειαζόμαστε ιατρικά χέρια” της είχε πει ο υπεύθυνος γιατρός Χερνάντεζ και την παρακάλεσε να συνεχίσει τη βοήθειά της έως αργά το βράδυ. Ο μόνος της δισταγμός ήταν το γεγονός ότι δεν είχε κανέναν άνθρωπο να προσέχει την κόρη της όταν έφθανε στο σπίτι μετά το σχολείο της. Ο σύζυγός της εργαζόταν μέχρι αργά το βράδυ. Και το σημαντικό ήταν ότι όλες οι babysitters είχαν αρνηθεί να αναλάβουν την φροντίδα της κόρης της μόλις μάθαιναν το επάγγελμα της μητέρας. Είχαν το φόβο ότι όταν θα επέστρεφε η γιατρός το βράδυ από το νοσοκομείο, είχαν τον φόβο μήπως... “κρατούσε” πάνω στα ρούχα της λίγο κορωνοϊό....

Εξέφρασε τον προβληματισμό της στον δόκτορα Χερνάντεζ και σε λίγη ώρα της απάντησε ότι: “η σύζυγός του δέχθηκε να κρατήσει εκείνη την κόρη της Ελληνίδας γιατρού”! Βρέθηκε η λύση και αποδέχθηκε να βοηθήσει τον δόκτορα, αφού έμαθε ότι η σύζυγός του φρόντιζε με τόσο καλό τρόπο την κορούλα της.

Δίπλα στους ασθενείς

Όπως ανέφερε η γιατρός, που εργάστηκε με τόσο άριστο τρόπο στον χώρο με τους ασθενείς που ήταν πρωτόγνωρη κατάσταση για εκείνην, είπε στην Ελληνίδα γνωστή: “Έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές με τους ασθενείς μου στο ογκολογικό τμήμα που εργαζόμουν. Αλλά αυτό που βιώνουμε τώρα δεν έχει προηγούμενο. Γιατί άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μόνοι τους, χωρίς να υπάρχει δίπλα τους ένας δικός τους άνθρωπος να τους πιάσει το χέρι. Οι περισσότεροι ασθενείς μας ζητούν να βοηθήσουμε να επικοινωνήσουν με την οικογένειά τους με skype... Το σπουδαίο είναι ότι δείχνουν έναν απίστευτο σεβασμό στο πρόσωπό μας. Μας λένε συνεχώς ευχαριστώ, γιατί αισθάνονται ότι μας εκθέτουν σε κίνδυνο”.

Η ίδια η Ελληνίδα γιατρός έχει ζήσει πολλές δυνατές στιγμές. Πήγαινε στον κάθε ένα ασθενή ξεχωριστά και φρόντιζε να τους δίνει κουράγιο.

Εκεί σ' αυτό το νοσοκομείο, ανάμεσα στους ασθενείς βρίσκονται και αρκετοί Έλληνες ομογενείς. Και λέει μερικές φορές η γιατρός: “Αναθαρούν μόλις τους μιλάω ελληνικά. Τους λέω ότι το καλοκαίρι θα πάμε στην Ελλάδα. Θυμάμαι τον κύριο Παναγιώτη που συνεχώς φορούσε μάσκα οξυγόνου, οπότε πεινούσε και διψούσε. Τον ρωτούσα, τι θέλεις να σου φέρω κύριε Παναγιώτη; και μου είπε: Μια ελληνική σοκολάτα”.

Το όνομα της σπουδαίας γιατρού είναι Φιορίνα Κυρίτση. Ζει 10 χρόνια στις ΗΠΑ. Μεγάλωσε στο Βόλο και τελείωσε την Ιατρική Σχολή στην Ελλάδα. Πήγε στην Αμερική για ειδικότητα στην Παθολογία. Θεωρείται ιατρός άριστη!