Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

“Ο ΚΥΡΙΟΣ πορεύεται και βαδίζει και προχωρεί κι ανεβαίνει, με την άνοιξη που προβάλλεται γιορτινή και μυρωμένη. Μεγαλοπρεπής, ήρεμος, πράος, ωραίος, παρά ποτέ κι αληθινός βαδίζει.

Πορεύεται και προχωρεί και ανεβαίνει προς την αθάνατη πόλη, την Ιερουσαλήμ, σα νικητής.

Και ΝΙΚΗΤΗΣ είναι. Τέτοιο νικητή τον περιμένουν τα πλήθη. Τροπαιούχο νικητή, βασιλιά, κυρίαρχο και κοσμοκράτορα τον θέλουνε και τα πλήθη. ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ γιορτή μεγάλη. Κρατάνε τα βαϊα των φοινίκων, το σύμβολο της νίκης και περιμένουμε την είσοδο “του βασιλέως του μεγάλου”.

Αυτή την είσοδο σε μια θεία κι ουράνια έξαρση, έβλεπε και ο Προφήτης όταν έλεγε: Μη φοβού Σιών, ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πόλων όνου”.

ΚΑΙ ΝΑΤΟΝ εισέρχεται. Κι εξήλθον τα πλήθη εις απάντηση του λόγου του Προφήτη και φώναξαν: “ωσαννά... ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!” Και ήταν δυνατή η φωνή όλων των ανθρώπων, βγαλμένη από το βάθος της καρδιάς.

Ενθουσιασμένοι και ευτυχισμένοι οι άνθρωποι μέσα από την καρδιά τους. Οι άνθρωποι του Ισραήλ, είναι ένας λαός πιστός σε μια παράδοση πολλών αιώνων, έχοντας μια ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα στην πολύ αγαπημένη τους πατρίδα.

Πίστευαν ιδιαίτερα στον Θεό, που γνώριζαν και πίστευαν ότι πάντα είχε την ιδιαίτερη φροντίδα να παραμένει ελεύθερη η χώρα τους και να μην την αποκτούν οι Ρωμαίοι.

Ο Λαός αυτός του Ισραήλ ήταν αδύνατος, φανατικός όμως και προσηλωμένος στην πατρική γη, θέλει κάποιον να του τόνωση το φρόνημα και να γίνει πανίσχυρος. Φτωχός ήταν ο λαός και ιδιαίτερα επιθυμούσαν να υπάρξει ένα θαύμα που να σκορπίζει την καλοσύνη και να δίνει τη βοήθεια σε όλους τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να σταματήσουν να είναι φτωχοί και δούλοι και να ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι.

Ήταν τόσοι πολλοί οι κάτοικοι τότε και όλοι μαζί θέλησαν να πάρουν μια δύναμη και με μια φροντίδα πήραν δύναμη για να παραστούν στην επίσημη εκείνη γιορτή του Πάσχα!

Οι άνθρωποι αυτοί τότε φρόντισαν να παραβρεθούν στη Βηθανία, όπου με τους ψιθύρους και τους ψαλμούς έγινε η νεκρανάσταση του Λαζάρου και όλοι μαζί τον έπλασαν αφού άνοιξαν τον τάφο, όπως διέταξε ο Ιησούς, ο οποίος είχε επίσης φθάσει μαζί με πολλούς μαθητές του και όλοι θέλησαν και υποδέχθηκαν το θαύμα!!! την νεκρανάσταση του Λαζάρου!”

Είναι γραπτά λόγια και παρουσίασε αυτή την ομιλία σε τόσους πολλούς κατοίκους της περιοχής ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Θεοφίλου.

Λάζαρος:

Όπως αναφέρεται στην Κ. Διαθήκη, ο Λάζαρος είναι εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού ονόματος Ελεάζαρ.

Ο Άγιος ήταν φίλος και μαθητής του Χριστού, αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας της Μαγδαληνής και ζούσε στη Βηθανία. Το σημερινό όνομα της πόλης είναι Ελ Αζαριέ που σημαίνει: Χωριό του Λαζάρου και βρίσκεται 3 χιλιόμετρα πριν από την Ιερουσαλήμ.

Μνημονεύεται συχνά εις τα Ευαγγέλια και αναφέρεται σε πολλά γραπτά κείμενα, (όχι μόνο της Ελλάδας), ότι σ' αυτή την πόλη είναι ο τόπος καταγωγής της Μάρθας, της Μαρίας και του Λαζάρου όπου εκεί έγινε η ανάστασή του. Εκεί ακόμη και στις νέες εποχές παρουσιάζεται και ο τάφος του Λαζάρου. Κάθε ένας επισκέπτης που παρουσιάζεται στη Βηθανία κατεβαίνει 24 βαθμίδες, όπου εκεί βρίσκονται και τα ερείπια του σπιτιού τους.

Λίγο χώρο πέρα από την Βηθανία, παρουσιάζεται ο τόπος, όπου εβάπτιζε ο Ιωάννης και όπως αναφέρεται στο βιβλίο (Ιωάννης α,28) εκεί εβαπτίσθει και ο Ιησούς.

Εικόνες στην Ανατολή μετά τον 5ο αιώνα

Δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί η ζωγραφική στη Δύση. Από τον 13ο αιώνα δύο ζωγράφοι, ο Τσιμπάμουε, ο Τζιότο και αρκετοί άλλοι αργότερα φρόντισαν με αυγοτέμπερα και ελαιόχρωμα να απεικονίζουν τα ιστορικά γεγονότα των ανθρώπων της εποχής.

Οι εικόνες αυτές, που είναι σε καλή κατάσταση, ακόμη και σήμερα, εκφράζουν το πνεύμα που παρουσιάζουν οι εκκλησιαστικές ακολουθίες αυτών των ημερών που παρουσιάζουν με λύπη το σώμα του Εσταυρωμένου. Οι βυζαντινές εικόνες των Παθών του Χριστού σχηματίζουν κύκλο με το θέμα που αρχίζει το Σάββατο του Λαζάρου και τελειώνει τη Μεγάλη Παρασκευή.

Ο κύκλος των Παθών ανοίγει και παρουσιάζεται με την παράσταση της “Αναστάσεως του Λαζάρου” η οποία εικονίζει πρώτα τον Λάζαρο και αργότερα δημιουργήθηκε η εικόνα της “Ανάστασης του Χριστού”.

Τα παλαιά χρόνια η πρώτη εικόνα ήταν τοποθετημένη πρώτη στα προσκυνήματα, (στην ειδική θέση) των εκκλησιών. Αυτή η εικόνα έχει κάτι ειδικό. Παρουσιάζει τον Χριστό με μια κίνηση Παντοκράτορα να απευθύνεται προς τον Λάζαρο και να προσπαθεί να τον καλέσει να βγει από το μνήμα.

Σ' αυτήν την ιδιαίτερη εικόνα, τα πράγματα δεν είναι απλά. Παρουσιάζεται ο Λάζαρος, φυσικά με τα οστά του μόνο (τα κόκαλα), και είναι τυλιγμένος με τα σάβανα και αυτός που τον ξετυλίγει σκεπάζει το πρόσωπό του με τα ρούχα που τον σκεπάζουν λόγω της... δυσοσμίας.

Όπως αναφέρουν όλοι οι ειδικοί της εποχής, ο Λάζαρος ήταν τέσσερις μέρες μόνο μέσα στον τάφο. Ο Χριστός δεν ήταν κοντά του την ημέρα του θανάτου του και αυτός ήταν ο λόγος που θέλησε να τον πάρει λίγο κοντά του και φυσικά τον τοποθέτησε πάλι στον τάφο του.

Συγκινητική ήταν, (όπως αναφέρουν) και η στάση της Μάρθας και της Μαρίας, των δύο αδελφών του Λαζάρου οι οποίες πέφτουν στη γη και φιλούν τα πόδια του Χριστού.

Εύχομαι από καρδιάς, Καλό Πάσχα! Αγαπητοί αναγνώστες, με Υγεία!