Το Πάσχα των Χριστιανών

Το Πάσχα όλων των Χριστιανών γιορτάζεται την Άνοιξη και είναι πολύ στενά συνδεδεμένο με την αναγέννηση της φύσης και με τις σχετικές λατρείες των ανθρώπων της παλαιάς εποχής. Μέσα στην μεγάλη φύση πιστεύω, ότι εμείς οι χριστιανοί γινόμαστε άνθρωποι που σεβόμαστε τον Σταυρικό θάνατο του Χριστού. Η χριστιανοσύνη γιορτάζει τη μεγαλύτερη γιορτή της, την εορτή των εορτών, τη μεγάλη θυσία του Θεανθρώπου. Το αποκορύφωμα της εβδομάδας των Παθών, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, θα έλθει με την Ανάσταση, τη δικαίωση του Χριστού που θυσιάστηκε για να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία. Οι σπουδαίοι άνθρωποι της διανόησης αντίκρισαν το χριστιανικό φαινόμενο, που όπως έχει αναφερθεί, ο άνθρωπος κατανόησε βαθειά την ανάγκη της Πίστης. Όλοι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι ίσως, ακολουθούν την Πίστη τους και συμμετέχουν στην μεγάλη χαρά της Ανάστασης, ύστερα από την οδοιπορία προς τον Γολγοθά. Όπως αναφέρουν οι ειδικοί: “Σ΄ αυτή την οδοιπορία προς το μαρτύριο της ζωής, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του Σταυρό στον ώμο του και ανεβαίνει αργά προς τον Γολγοθά του, με τα μάτια καρφωμένα στο... όραμα μιας πέρα από τον τάφο αιώνιας ζωής.” Την εβδομάδα του Θείου Πάθους παρακολουθούμε τη μαρτυρική πορεία του Κυρίου προς το Σταυρό για να ακολουθήσει η Ανάσταση! Αρχίζει από την Κυριακή των Βαΐων και τελειώνει με την Κυριακή της Ανάστασης. Στις ψυχές μας έχουν χαραχθεί άσβηστες από την τρυφερή παιδική ηλικία οι μαρτυρικές εικόνες του Κυρίου κατά τις ημέρες της Μεγάλης εβδομάδας. Η εικόνα της Μεγάλης Πέμπτης που παρουσιάζει τον Χριστό καρφωμένο πάνω στο Σταυρό, με τα χέρια και τα πόδια τρυπημένα από τα καρφιά, και να στάζει το άχραντο αίμα. “Αγκάθινο στέφανο ζώνει το θείο μέτωπο που το πληγώνει και το ματώνει ενώ απευθύνει τα αιώνια λόγια προς τον Θεό και Πατέρα του: “Πάτερ αφές αυτοίς ουγαρ οίδασι τι ποιούσι” (Λουκάς 23-34) και μετά: “Θεέ μου, θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;” (Ματθαίος 27-46) Τέλος κλίνς την κεφαλήν δεξιά θα ψιθυρίσει: “Τετέλεσται” (Ιωάννης 19.30 ). Η άλλη εικόνα του Χριστού, η Μεγάλη Παρασκευή στον Επιτάφιο, είναι η ημέρα που όλη η άνοιξη προσφέρει όλα της τα λουλούδια στην τελετή της ταφής του Θεανθρώπου. Η Χριστιανική ανθρωπότητα Τον συνοδεύει στο μνήμα, ψέλνοντας τους επιτάφιους θρήνους. “Η ζωή εν τάφω...”, “Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον...”. Τίποτα, όχι άσχημο, δεν έχει αποδώσει, όσο οι θρηνητικές αυτές φράσεις στην ανθρώπινη τρυφερότητα, την απεριόριστη αγάπη, την άφατη λύπη, την απαρηγόρητη πίκρα της μητέρας που χάνει το παιδί της. Τι παράξενο αλήθεια! Η βεβαιότητα πως ο Κύριος θα αναστηθεί το Μεγάλο Σάββατο τα μεσάνυχτα δεν μετριάζει το πένθος του θανάτου. Και έρχεται τελευταία η θριαμβική εικόνα της Ανάστασης. Η ασυγκράτητη χαρά που θα διώξει το πένθος το οποίο έχει καταχωνιαστεί στο βάθος του κενού τάφου και στα εσώψυχα μας. Ο μεγάλος Παλαμάς την έχει διαλαλήσει με τους στίχους;

“Παραμερίστε, Απόλλωνες και Πάνες

με συνεπαίρνει η Χριστιανική οπτασία

στη μεσονύχτια τη φωτοχυσία

φερμένη από χαρμόσυνες καμπάνες

ορθές για τα παιδιά τους προς θυσία

στα πόδια του αναστάσιμου Μεσσία της καρδιάς μου χυθείτε οι βρυσομάννες...”

Η εορτή των εορτών

Πατροπαράδοτη πίστη, έθιμο, ψυχολογία, αποτέλεσε η ταύτιση της Ανάστασης του Κυρίου, με την ανάσταση του Κυρίου, με την ανάσταση του Έθνους μας. Και μετά το απολυτρωτικό του ‘21 ο Ελληνισμός πάντα αναζήτησε τον Μεσσία που “με του Χριστού την πίστη την αγία” θα τον βοηθούσε να πραγματοποιήσει όλα του τα εθνικά όνειρα. Ιδιαίτερα στις παλαιότερες γενιές, τις βασανισμένες και υποδουλωμένες, με την πνοή της Ανάστασης αναμενόταν το καινούργιο θαύμα. Τα πάθη του Χριστού θα τα ζήσουμε και εφέτος. Γλυκιά αγωνία και δίψα καίει και πάλι τις ψυχές μας. Και όταν τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης του Κυρίου, οι κουρασμένες ψυχές μας ας ακούσουν όσο γίνεται πιο πολύ το χαρμόσυνο μήνυμα. Ας το δεχθούν με ευφροσύνη σαν μια ελπίδα σ’ ένα κόσμο που σκοτώνει τις ελπίδες. Σαν μήνυμα ευσπλαχνίας για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Σαν μήνυμα αγάπης και ειρήνης σ’ ένα κόσμο που σκοτώνει την αγάπη και την ειρήνη. Το μήνυμα είναι πολύ εκφραστικό και κάθε χριστιανική καρδιά οφείλει να το νιώσει βαθύτατα.

Η λέξη “Πάσχα”

Έχει Αιγυπτιακή την προσέλευση και Ελληνική την ρίζα της. Σημαίνει το “πέρασμα” στην εαρινή ισημερία. Ήταν μια μεγάλη γιορτή φωτός των αρχαίων Αιγυπτίων που τιμούσαν τον ήλιο και το πέρασμα του σε διάφορες περιοχές. Στις ίδιες χρονικές περιόδους είχαν και οι αρχαίοι αλλά και οι νεότεροι Έλληνες, που τιμούσαν την συμβολική θεότητα του φωτός. Τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν τη ζωή και το δοξαστικό της χαράς. Το θεώρησαν το “σκεύος” της δημιουργίας και το χρώμα της ελπίδας.

Καλό Πάσχα!