Ένα ντοκουμέντο ζωής

Απαντήσεις σε μία σειρά από θέματα που απασχολούν τη σημερινή κοινωνία, αποτελώντας ταυτόχρονα πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, προσφέρει στους επισκέπτες της Πινακοθήκης Κυκλάδων η έκθεση σύγχρονης τέχνης «Tidal flow relocated» με την επιμέλεια της Τζέννυς Τσουμπρή.

Το κοινό έχει την ευκαιρία να θαυμάσει έργαπου καλύπτουν όλο το φάσμα της σύγχρονης τέχνης: installation, construction, video art, ζωγραφική, φωτογραφία, γλυπτική κ.α.

Η έκθεση «Tidal Flow Relocated» είναι η τρίτη της σειράς «Tidal Flow», στην οποία παραμένει ισχυρό το στοιχείο της πολύπλευρης δημιουργίας με τη συμμετοχή παλαιών και νέων  καλλιτεχνών.

 «Αυτή τη φορά οριοθετεί και επισημαίνει την έκταση της ελευθερίας και της έρευνας πάνω στη ζωή. Γίνεται ένα στίγμα, μία ταυτότητα, σε αυτό που καθορίζει αυτό το στίγμα στον παγκόσμιο χάρτη» σημειώνει η υπεύθυνη κ. Τσουμπρή, προσθέτοντας ότι θα ήταν ίσως τολμηρό να ισχυριστεί ότι, «πρόκειται για αδιάσειστα πιστοποιητικά ταυτότητας, αυτοβιογραφικά στιγμιότυπα, προκλητικές εξομολογήσεις, οδυνηρές διαπιστώσεις που πότε γελώντας και πότε κλαίγοντας αποτελούν ένα ντοκουμέντο ζωής».

Αντανάκλαση της αντίληψης

Η επιμελήτρια της έκθεσης εξηγεί, μεταξύ άλλων, πως, οι δικές της αφορμές, είναι τόσο συγκινησιακές όσο και εγκεφαλικές. αλλά δεν μπορούν όλα να εξιστορηθούν. «Είναι πάρα πολλά αυτά που ξεφεύγουν ερμηνείας. Το να κατανοεί κανείς το αφηρημένο μπορεί να γίνει το μέσο για να νιώσει την καθημερινότητά του, μια επίσκεψη σε ένα μουσείο, μια παιδική παράσταση ή το νόημα της ζωής». Καταλήγοντας, εκτιμά πως, ο ρόλος της τέχνης είναι να αποτελεί την αντανάκλαση της αντίληψης για όλα όσα συνεπάγεται ή ύπαρξή μας, ένα σημασιολογικό παιχνίδι το οποίο είναι ικανό να ασχολείται με ποικίλα θέματα.

Οι εικαστικοί που συμμετέχουν είναι αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες, καθώς και νέοι εμπνευσμένοι δημιουργοί που καταδεικνύουν με τα έργα τους ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή της Σύγχρονης Τέχνης.

“Tid(y)in gyp the past” (construction)

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα της έκθεσης είναι η παρέμβαση της Χριστίνας Σύλβιας Σημαντήρα από τούβλα, τα οποία είναι τυλιγμένα σε ύφασμα και χτίζουν ένα τοίχο σε ένα δωμάτιο. Πρόκειται για μια πρόταση ενός νέου τρόπου διαφύλαξης της μνήμης και μια κριτική θεώρηση των συνηθισμένων μορφών αρχειοθέτησης και καταγραφής της ιστορίας. Καθημερινά γεγονότα και συνήθειες όπως αντικατοπτρίζονται στα απλά, καθημερινά μας αντικείμενα μεταφέρονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και στοιβάζονται, χάνοντας τη ρευστότητά τους. Κάθε κομμάτι υφάσματος αποφορτισμένο από ένταση και ζωτικότητα, μετατρέπεται σε ένα δείγμα μιας ιστορίας μας. Το μαλακό της υφής του αντιτίθεται στο σκληρό και βαρύ υλικό των τοίχων ενός δωματίου.

Πηνελόπη Κουβαρά (sculpture)

Η γραμμή δεν υπάρχει στη φύση, εμείς όμως βλέπουμε γραμμές παντού. Τραβάω μια γραμμή που γίνεται σχέδιο, χρωματίζεται πάνω στον καμβά, αποκτά ύλη και πλέκεται σε δισδιάστατες υφάνσεις, γίνεται τρισδιάστατη για να κινηθεί στον χώρο και τελικά αποκτά τέταρτη διάσταση -χρόνο- στο animation. Μία και μόνη γραμμή οργανώνει το χάος της αντίληψης και της σκέψης.

Laura Dodson (φωτογραφία)

Η δημιουργός ενώνει παλιές φωτογραφίες με σύγχρονη τεχνολογία και παράξενα αντικείμενα, με αποτέλεσμα εκκεντρικές και ανήσυχες αφηγήσεις. Βασίζεται στην αφαίρεση και το μοντάζ για να τονίσει τη ροή και το τυχαίο, στρώματα του παρελθόντος και του παρόντος, το λεπτό πέπλο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Οι εικόνες διερευνούν έννοιες όπως την επιθυμία, την ανησυχία, τη νοσταλγία και τη μετατροπή. Το στοιχείο του νερού δρα ως συνδετικό υλικό και φίλτρο για τα σουρεαλιστικά αυτά τοπία, παρέχοντας ένα εύπλαστο στάδιο που υποδηλώνει το παράλογο.

Μαρούσα Παραβάλου (engraving)

Το ακτινογραφικό φιλμ: φορέας επιστημονικών πληροφοριών και εικόνων μιας πραγματικότητας κρυμμένης από τις αισθήσεις. Πώς θα λειτουργούσε έξω από το επιστημονικό πλαίσιο; Θα μπορούσε το εν δυνάμει ζωγραφικό ή το εν δυνάμει φωτογραφικό στοιχείο της εικόνας να αλλάξει την πρωταρχική λειτουργία του ή να δημιουργήσει νέες αισθητικές ερμηνευτικές προοπτικές; Ποιο θα ήταν το εν δυνάμει το ζωγραφικό στοιχείο; Η αφαίρεση κηλίδων που ρέουν η μία μέσα στην άλλη, τόνων σε όλες τις διαβαθμίσεις του γκρι, απ’ το απόλυτο μαύρο ως το απόλυτο λευκό και γραμμών, στοιχείο που εισάγει η τεχνική της εγχάραξης. Και το εν δυνάμει φωτογραφικό στοιχείο; Η μεγεθυντική και χημική επεξεργασία στο σκοτεινό θάλαμο, το φωτομοντάζ κ.α. Το ακτινογραφικό φιλμ συμμετέχει πλέον στη δημιουργία εικόνων που σημαίνουν «Κάτι», το οποίο δεν είναι ορισμένο. Ο παρατηρητής είναι εκείνος που μπορεί αυτό το «Κάτι» να το ορίσει και να του δώσει μορφή.

Μαρία Σχινά (video art)

Η εγκατάσταση της καλλιτέχνιδος περιλαμβάνει ξύλα, σχοινιά και προβολή βίντεο. Σε ένα απροσδιόριστο περιβάλλον εμφανίζεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει πού ακριβώς βρίσκεται. Όμως μετά από λίγο ο χώρος αρχίζει σιγά σιγά να γεμίζει με νερό. Το νερό ανεβαίνει και ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι είναι εγκλωβισμένος. Το νερό τελικά τον καλύπτει και αναπόφευκτα οδηγείται στο θάνατο. Ένα διττό σχόλιο πάνω στη σημερινή κατάσταση όπου από τη μία κυριολεκτικά πνίγονται άνθρωποι, προσπαθώντας να βρουν ένα καλύτερο μέρος να ζήσουν και από την άλλη άνθρωποι που υποτίθεται ότι έχουν μια καλύτερη ζωή αδυνατούν να αντιδράσουν σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους τα οποία μπορούν να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες γι’ αυτούς.

Στο κύμα (installation)

Η συνεχής προσφυγική/μεταναστευτική ροή των τελευταίων ετών σε όλο τον κόσμο δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τους καλλιτέχνες και να εμπλουτίσει ή ακόμα και να ενθαρρύνει νέες μορφές έκφρασης. Στο αφαιρετικό αυτό έργο μικτής τεχνικής, η Άρτεμις Αλκαλάη που ασχολείται από τη δεκαετία του ’90 με το ύφασμα και το νήμα, σκηνοθετεί δίνοντας στη στόφα το ρόλο της τρικυμισμένης θάλασσας μέσα στην οποία μια μάζα από ξύλινα ανθρωπάκια χωρίς ταυτότητα προσπαθεί να επιβιώσει, αναζητώντας ένα στέρεο και ασφαλές περιβάλλον. Ένα κομψό, αλλά σαφές και ειρωνικό σχόλιο. Το πολύτιμο ύφασμα επιπλώσεως από το εξωτερικό που συναντά κανείς στα αστικά σαλόνια έρχεται σε αντιπαράθεση με τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων αυτών που έχουν απωλέσει σπίτι, πατρίδα, υλικά αγαθά και αγαπημένους. Το έργο προτείνει ένα ευέλικτο και κινητικό σχήμα όπως αρμόζει στο θέμα του: η θάλασσα/ύφασμα μεταβάλλεται διαρκώς αλλάζοντας διαστάσεις, τόνο αι ένταση ενώ τα ξύλινα ανθρωπάκια/στοιχεία αυξομειώνονται σε αριθμό, σχήμα και κατεύθυνση ανάλογα με τις εικαστικές απαιτήσεις. Το φως διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο καθώς επενεργεί δραματικά στην πτυχολογία του υφάσματος, εμφυσώντας μια τρισδιάστατη πνοή στη λιτή αυτή σύνθεση.

Στην έκθεση, η οποία περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα «Σύρος – Πολιτισμός 2017» και θα διαρκέσει έως 24 Σεπτεμβρίου, συμμετέχουν επίσης οι καλλιτέχνες: Άγγελος Αντωνόπουλος, Αμαλία Αντωνιάδου, Ανθή Ζάχου, Γιάννης Ζιώγας, Σοφία Κυριακού, Ηλίας Κοσίντας, Μανώλης Μεραμπελιώτης, Γιάννης Χρηστάκος, Μαίρη Ρουσιώτη, Μαίρη Σάββα, Ayis Zita, Φίλιππος Γεωργίου, Μαρία Αντωνάτου, Αγνή Ρούσσου, Spy, Eileen Botsford και Μιχάλης Καλλιμόπουλος.

Ώρες λειτουργίας καθημερινά: 17:00-22:00.