«Την Ερμούπολη θεωρώ τόπο μου, όχι τη Θεσσαλονίκη»

Σαν σελίδες ενός οικογενειακού λευκώματος, γεμάτες αγάπη μεταξύ των δεμένων μελών της, οι πίνακες της κ. Νίκης Δράκου ξεχειλίζουν συναισθήματα, σκέψεις και αναπολήσεις που συνθέτουν τον εσωτερικό κόσμο μίας καλλιτέχνιδας που επιλέγει να δίνει στις μνήμες αιώνια ζωή μέσα από τη δημιουργία.

Η έκθεση με τίτλο «Χρόνος» παρουσιάζεται στην αίθουσα «Εμμανουήλ Ροΐδη» στο Πνευματικό Κέντρο Ερμούπολης, στο πλαίσιο του προγράμματος «Σύρος – Πολιτισμός 2019». Πρόκειται για την πρώτη έκθεση ζωγραφικής, που η κ. Δράκου παρουσιάζει στην Ερμούπολη, στον τόπο όπου γεννήθηκε και έζησε ως τα 18 της χρόνια. Έπειτα έφυγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, όπου παρέμεινε, εργάστηκε και έφτιαξε τη δική της οικογένεια. Ωστόσο, η πατρίδα της δεν έχασε ούτε στιγμή τη θέση που κατείχε πάντα στο μυαλό της. «Η Ερμούπολη είναι καθοριστική για μένα. Αυτόν θεωρώ τόπο μου, όχι τη Θεσσαλονίκη», δήλωσε στην «Κοινή Γνώμη», εξηγώντας μάλιστα πως η αγάπη της για τη ζωγραφική γεννήθηκε στο νησί της Σύρου. «Ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου μας ξυπνούσε το πρωί εμένα και την αδερφή μου, την Ειρήνη και μας πήγαινε να ζωγραφίσουμε την ανατολή. Μας μάθαινε τα χρώματα, τις σκιές, τα πάντα. Από τότε θυμάμαι τον εαυτό του να ζωγραφίζει», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η έκθεση «Χρόνος» είναι για την ίδια κάτι πολύ προσωπικό. Είναι αφιερωμένη στη μητέρα της και συμπίπτει χρονικά με τα τρία χρόνια από το θάνατό της. Έχει σχέση με το χρόνο και τις μνήμες που γεννιούνται όταν το βλέμμα πέφτει πάνω σε ένα παλιό αντικείμενο ή μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.

«Η ζωγραφική ήταν πάντοτε η διέξοδός μου»

Η κ. Δράκου άρχισε να ζωγραφίζει παιχνίδια και παπουτσάκια σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το γεγονός ότι τα παιδιά της είχαν φύγει πια από το σπίτι. Στη συνέχεια, ήλθε η απώλεια της μητέρας της και η ζωγραφική αποτέλεσε μία διέξοδο για να διαχειριστεί αυτές τις δύσκολες καταστάσεις.

«Συνήθιζα να τη σκιτσάρω όταν ερχόμουν στη Σύρο, ήταν ένας τρόπος επικοινωνίας όταν πια δεν μπορούσε να μας μιλήσει. Έχω πολλά σχέδια από τότε που μου θυμίζουν τις στιγμές της σιωπηρής αγάπης που μας ένωνε. Όταν έφτανε το τέλος, δεν μπορούσα πια να ζωγραφίσω τη φθορά. Ήθελα να τη γνωρίσω νέα και όμορφη, στα χρόνια της ορμής και των ονείρων. Έτσι, άρχισα να σκιτσάρω και μετά να ζωγραφίζω με χρώμα, παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ερχόμουν κοντά της την εποχή δεν την είχα γνωρίσει. Η μητέρα νομίζω ότι είναι ο άνθρωπος που σε καθορίζει. Είναι πέρα από την αγάπη, το σημείο αναφοράς και η μνήμη που ανατρέχεις για τα παιδικά σου χρόνια. Με την απώλεια της μητέρας έχω την εντύπωση πως χάνεται κι ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας που το θυμάται μόνο εκείνη».

Στην έκθεση αυτή, βρίσκονται μέσω των έργων της κι άλλα αγαπημένα της πρόσωπα. Ο παππούς, ο καραβομαραγκός που ζωγράφιζε και ο ίδιος, ο πατέρας της, οι θείοι της, όλοι βρίσκονται εδώ. Ανάμεσα στους δικούς της πίνακες, εκτίθενται και δύο έργα της μητέρας της, η οποία ξεκίνησε να ζωγραφίζει στα 60 της χρόνια και συνέχισε να το κάνει μέχρι το τέλος.

Η κ. Δράκου νιώθει τυχερή, γιατί στη ζωή της ανοίχτηκαν πολλοί δρόμοι μέσα στους οποίους συναντούσε πάντα το σχέδιο και τη ζωγραφική. Μαθήτευσε κοντά σε γυναίκες ζωγράφους της Θεσσαλονίκης (Όλγα Αναστασιάδου – ακουαρέλα, Ναταλία Θωμαΐδου – λάδι0 και παρακολούθησε σεμινάρια πάνω σε διάφορες τεχνικές (όπως μπατίκ, μεταξοτυπία, χαρακτική, ακουαρέλα, πηλός), με τις οποίες κατά καιρούς ασχολήθηκε.

Τελειώνοντας τις πανεπιστημιακές σπουδές της στα Οικονομικά και τη Διοίκηση, εργάστηκα στο Λαογραφικό και Εθνογραφικό Μουσείο Μακεδονίας – Θράκης. Μετά από 9 χρόνια παραιτήθηκε για να δουλέψει πάνω στη φόρμα και στο σχεδιασμό αντικειμένων με πρώτη ύλη τον πηλό και στη συνέχεια στον σχεδιασμό χρηστικών και διακοσμητικών αντικειμένων σπιτιού με διάφορα υλικά (ύφασμα, μέταλλο, ξύλο, χαρτί, πορσελάνη).

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με τη ζωγραφική. Συνεχίζει να μαθαίνει τεχνικές και να ασκείται στο σχέδιο του ανθρώπινου σώματος.

Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά: 11.00-14.00 και 19.00-22.00 (εκτός Τρίτης & Πέμπτης) και θα διαρκέσει έως 15 Μαΐου 2019.