Σινεπιλογές

Η Νύχτα με τις Μάσκες/Halloween(2018) του David Gordon Green

Ο εμπνευστής του «Halloween»Τζον Κάρπεντερ

Ο Κάρπεντερ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Οι ταινίες του, επί το πλείστον τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, διαθέτουν υποβλητική ατμόσφαιρα και σασπένς. μινιμαλιστικό στιλιζάρισμα, νωχελικούς ρυθμούς και σημαίνοντα τον ρόλο της μουσικής που τις περισσότερες φορές έγραψε ο ίδιος σε synthesizer.

Το «Dark Star» (1974) είναι μία σάτιρα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας όπου παρακολουθούμε μια ημέρα από τη ζωή μιας ομάδας αστροναυτών παρατημένων στο διάστημα, με την αποστολή να ανατινάζουν επιβλαβείς αστεροειδείς για κατοικήσιμους πλανήτες .

Ο «Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση» (1976) είναι μια ταινία πολιορκίας που διαδραματίζεται σε ένα αστυνομικό Τμήμα την τελευταία μέρα λειτουργίας του. Ένα τραγικό γεγονός θα οδηγήσει τις συμμορίες τις περιοχής να ενωθούν και να επιτεθούν στο ολιγομελές προσωπικό , που έχει εγκλωβιστεί εκεί.

Στη «Νύχτα με τις Μάσκες»(1978) ένας ψυχοπαθής μασκοφόρος σκοτώνει μια παρέα εφήβων και τελικά έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναδική αγνή δύναμη στην ταινία, μια αθώα μπέμπι σίτερ .Από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου, που καταφέρνουν να αγγίξουν τις αρχέγονες φοβίες του θεατή, να αρθρώσουν ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης γεμάτο από κοινωνικά σχόλια, να αξιοποιήσουν ευφυώς κινηματογραφικά τεχνάσματα (όπως για παράδειγμα την «υποκειμενική κάμερα») και να αποτίσουν ένα φόρο τιμής στον μεγάλο Χίτσκοκ.

Στην «Ομίχλη» (1980) σε μια αμερικανική παραθαλάσσια κωμόπολη, την ώρα που οι κάτοικοι της ετοιμάζουν μια μέρα γιορτής, τα θύματα μιας ναυτικής τραγωδίας θα επιστρέψουν για να εκδικηθούν όσους θεωρούν υπεύθυνους για τη μοίρα τους.

Στην «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (1981) το Μανχάταν έχει μετατραπεί σε μια απομονωμένη, μη ελεγχόμενη αλλά καλά περιφρουρημένη φυλακή για κάθε εγκληματία. Όταν εκεί πέφτει το αεροπλάνο τού Προέδρου των ΗΠΑ , επιστρατεύεται ο επικηρυγμένος Σνέικ Πλίσκεν για να τον φέρει πίσω, έχοντας χρονικό περιθώριο μόνο 22 ώρες.

Η «Απειλή» (1982)  remake του «The Thing from Another World» του 1951 έχει ως θέμα ένα εξωγήινο ιό που προσβάλλει και οικειοποιείται τη μορφή οποιουδήποτε γήινου οργανισμού μέχρι να ξεκινήσει η μετάλλαξη και η αλλοίωση. Η εσχατολογία και η απαισιοδοξία σε όλο τους το μεγαλείο διέπουν μια αριστοτεχνικά κλειστοφοβική ταινία, ακόμα και στα κατάλευκα από το χιόνι εξωτερικά της πλάνα.

Η «Christine» (1983) βασισμένη στο ομώνυμο bestseller του Στίβεν Κινγκ σατιρίζει την υπερβολική λατρεία των Αμερικάνων για τ’ αμάξια τους .Η ταινία ξεκινά σκιαγραφώντας τη ζωή τού σπασίκλα Άρνι, τη σχέση του με τον εξωστρεφή φίλο, το bullying, τις κοπέλες, το καταπιεστικό σπίτι. Έως ότου θα αγοράσει ένα σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο αντίκα, χωρίς να ξέρει ότι είναι στοιχειωμένο.

Στο «Starman» (1984) ένας εξωγήινος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της Γης για επικοινωνία, για να ανακαλύψει εχθρικότητα και καχυποψία.. Ξεκινά ως sci-fi, συνεχίζει ως road movie και καταλήγει ρομαντική κομεντί.

Το 1986  στο «Χαμός στην Τσάιναταουν» έχουμε μια κωμική ταινία φαντασίας και πολεμικών τεχνών ,ένα άρρυθμο συνεχές κυνηγητό όπου ξεχωρίζει ο Κερτ Ράσελ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο τού φιγουρατζή, γκαφατζή φορτηγατζή.

Ο «Πρίγκιπας του Σκότους» (1987) ασχολείται με τη συνήθως ασυμβίβαστη συνεργασία θρησκείας και επιστήμης, όταν μία ομάδα ερευνητών επισκέπτεται μια εκκλησία για να βοηθήσει έναν κληρικό να μελετήσει ένα παράξενο κειμήλιο που αποδεικνύεται σατανικό .

Στο «Ζουν Ανάμεσά Μας» (1988) δύο εργάτες ανακαλύπτουν ότι εξωγήινοι έχουν εισβάλει στη Γη και βομβαρδίζουν τους ανθρώπους με υποσυνείδητα μηνύματα που στόχο έχουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στον πλανήτη .

 Τα «Απομνημονεύματα Ενός Aόρατου Aνθρώπου» (1992) περιέχουν δάνεια από πολλά κινηματογραφικά είδη, από την κωμωδία ως την περιπέτεια φαντασίας με πρωταγωνιστή έναν αταίριαστο Τσέβι Τσέις. Ξεχωρίζουν τα οπτικά εφέ τού αόρατου ανθρώπου.

Στο «Στόμα της Τρέλας»(1994) ένας ερευνητής περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης αναλαμβάνει για λογαριασμό εκδοτικής εταιρίας να βρει ένα δημοφιλή συγγραφέα φανταστικού τρόμου που έχει εξαφανιστεί. Στην αναζήτησή του καταλήγει σε ένα χωριό όπου θα διαπιστώσει ότι κρύβεται κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό.

Στο αδύναμο remake της «Πόλης των Καταραμένων» (1995) ένα μαύρο σύννεφο να αιωρείται πάνω από  ένα χωριό,  όπου μεγαλώνουν παράξενα παιδιά, με άσπρα μαλλιά που μοιάζουν μεταξύ τους. Περίεργοι θάνατοι σημειώνονται και δείχνουν να συνδέονται με τα παιδιά των οποίων η φύση δεν είναι ανθρώπινη αλλά εξωγήινη .

Στο «Απόδραση από το Λος Άντζελες» (1996), ο Κάρπεντερ υιοθετεί μια πιο action αισθητική η οποία ταιριάζει στην ταινία, ένα πιο γρήγορο μοντάζ από αυτό που μας έχει συνηθίσει, ενώ τα μεταποκαλυπτικά σκηνικά τού Λος Άντζελες είναι πιο πειστικά λόγω μεγαλύτερου budget και παράλληλα σατιρίζεται ο κόσμος της show business..

Στο «Vampires» (1998) το Βατικανό μυστικά στρατολογεί μια ομάδα από κυνηγούς βρικολάκων, με ηγέτη τον Τζακ Κρόου, για να καταστρέψουν τα βαμπίρ πριν αυτά ανακαλύψουν έναν συγκεκριμένο σταυρό. Κινηματογραφικό υβρίδιο: βίαιο γουέστερν τρόμου και buddy movie, καλοκουρδισμένο και με δυνατές σκηνές δράσης.

Στο «Απειλή στον Άρη» (2001) οι γήινοι έχουν αποικήσει τον πλούσιο σε ορυκτά κοιτάσματα, Κόκκινο Πλανήτη. Ο απόλυτος τρόμος εισβάλλει στη ζωή τους, καθώς μια ολόκληρη στρατιά από έναν αρχαίο πολιτισμό του πλανήτη ενσαρκώνεται με δολοφονικές διαθέσεις.

Ο« Θάλαμος του Τρόμου»(2010) είναι μια ταινία εποχής στον χώρο ενός ασύλου για κοπέλες με ψυχολογικά προβλήματα, όπου παρακολουθούμε τις προσπάθειες της νεαρής Κίρστεν (Άμπερ Χερντ) να δραπετεύσει από το άσυλο ώστε να γλυτώσει από το μένος τού φαντάσματος μιας πρώην τροφίμου.

Το νέο “Halloween”

Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν συνεχίζει την ιστορία από εκεί που τη σταμάτησε ο Τζον Κάρπεντερ ( που αυτή τη φορά είναι εκτελεστικός παραγωγός) το 1978 σε ένα ανατριχιαστικό sequel.

Σαράντα χρόνια μετά λοιπόν από τη νύχτα που ο Μάγιερς προσπάθησε να σκοτώσει τη Λόρι, όλα μοιάζουν ήρεμα καθώς εκείνος βρίσκεται έγκλειστος σε μία κλινική. Βέβαια , η Λόρι ζει με τον φόβο,  πράγμα όμως που δεν συμμερίζεται η οικογένειά της.  Όταν όμως από τύχη ο Μάγιερς βρεθεί και πάλι στον δρόμο τους τότε ο εφιάλτης θα ζωντανέψει ξανά.

Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν  μένει πιστός στο αριστούργημα του Κάρπεντερ και δίνει στην ταινία του μία αισθητική που παραπέμπει σε ανάλογες δημιουργίες  των '80ς. Χρησιμοποιεί το διάσημο soundtrack και τις τεχνικές του προκατόχου του, επιμένοντας περισσότερο στην ατμόσφαιρα, παρά στα jump scares,   δημιουργώντας έτσι στιγμές ανατριχίλας.  Η ιστορία του είναι απλή και λειτουργική,  κάποιοι χαρακτήρες ίσως πλεονάζουν, όμως παρόλα αυτά ο Γκριν πετυχαίνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με μία ταινία που σίγουρα δεν θα απογοητεύσει τους φαν του κλασικού πρώτου  «Halloween».