All that… ρεμπετάνγκο

Παίρνοντας τη σκυτάλη από το 1ο Φεστιβάλ Ρεμπέτικου, που ολοκληρώθηκε με επιτυχία το βράδυ της περασμένης Κυριακής, η παράσταση «Ρεμπετάνγκο» σε σενάριο, σκηνοθεσία και χορογραφίες των Μαργαρίτας Πλέσσα και Ariel Perez αποτέλεσε άλλο ένα ανεκτίμητο μουσικό «δώρο» για το φιλότεχνο κοινό της Σύρου.

Η Κατερίνα Κουρεντζή με την υπέροχη φωνή της, ο Θάνος Θεοδωρόπουλος με το μπουζούκι και το μαντολίνο του, ο Roman Gomez με την κιθάρα και το μπαντονεόν του και ο Χέρμαν Μάγιερ με την κιθάρα, το πιάνο και το μπάσο του ταξίδεψαν τους θεατές στα λιμάνια της Ελλάδας και της Αργεντινής, εκεί όπου τα πάθη, ο έρωτας, ο πόνος της μετανάστευσης και της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή ενώνονται μέσα από τη μουσική.

Οι δρόμοι του ρεμπέτικου τραγουδιού και του αργεντίνικου τάνγκο διασταυρώθηκαν μοναδικά στη σκηνή του κατάμεστου Θεάτρου Απόλλων, δημιουργώντας μία συνδέοντας τη φλογερή ατμόσφαιρα της Λατινικής Αμερικής με το ελληνικό λαϊκό αίσθημα.

Ομοιότητα στις κοινωνικές καταβολές

Καμιά άλλη μουσική δεν έχει τόσα κοινά σημεία με το ρεμπέτικο, όσο το tango, ξεκινώντας από την ομοιότητα των κοινωνικών καταβολών τους.

Η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν η πιο χαρακτηριστική για το αργεντίνικο tango, όπως ήταν άλλωστε για το αστικό λαϊκό τραγούδι πολλών λαών. Την εποχή εκείνη, το tango βγήκε από το «περιθώριο» και ξεπέρασε τα σύνορα της Αργεντινής, αποκτώντας θαυμαστές σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Εκείνη την εποχή, επίσης, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες ορχήστρες και γράφτηκαν κάποια από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια στην ιστορία του tango.

Από περιβάλλον περιθωρίου, το tango θα μετατραπεί, ακολουθώντας τις κοινωνικές μεταλλαγές της αργεντίνικης ιστορίας, σε πολιτιστική θρησκεία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων -όπως και η τζαζ και το ρεμπέτικο- με νέους ήρωες και νέους θρύλους, με δικά του τεμένη και δικούς του τόπους λατρείας, εκπέμποντας ένα νέο μυστικισμό, ισχυρό ακόμη και σήμερα, αν τουλάχιστον ακούσουμε τις ερμηνείες του Άστορ Πιατσόλα.

Οι ομοιότητες της ιστορίας του tango με την ιστορία του ρεμπέτικου είναι απρόσμενες, χαρακτηρίζοντας ίσως χώρες, όπου η επίσημη κουλτούρα βρίσκει ικανούς ανταγωνιστές ανάμεσα στους ανένταχτους και τους επιμένοντες διαφορετικά.

Δύναμη στίχων, ενορχηστρώσεων και μουσικής

«Στο παρελθόν το ρεμπέτικο και το tango ήταν δύο είδη, γνωστά στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που περιστρέφονταν γύρω από τα λιμάνια» σημείωσε η κ. Κουρεντζή. «Αρχικά, ήταν μουσικές του περιθωρίου που μετά το 1950 τις ενέταξαν στην υψηλή κοινωνία. Χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι ο έρωτας, η αγάπη, η μετανάστευση και όλος ο πόνος του αποχωρισμού από τους ανθρώπους που αγαπάς και τη ζωή που έχεις συνηθίσει να κάνεις προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης», ανέφερε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι τρέφει την ίδια αγάπη και για τα δύο είδη, λόγω της δύναμης των στίχων, των ενορχηστρώσεων και της μουσικής τους.

Τέλος, δεν έκρυψε τη χαρά της για τη θερμή ανταπόκριση του κοινού που δεν έπαψε ούτε στιγμή να συμμετέχει και να σιγοτραγουδά τα τραγούδια της παράστασης. είμαι ενθουσιασμένη.