Εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου στην Πάρο

Στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, δέκα θεατρικές ομάδες της Πάρου παρουσιάζουν σήμερα στις 18:30 στην ανακαινισμένη αίθουσα του Αγίου Αθανασίου στον Κώστο, δείγματα από τις δουλειές τους.

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, από το 1961, όταν πρωτοεμφανίσθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου, με θεατρικά δρώμενα και άλλες συναφείς με το θέατρο εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO.

Η σειρά των θεατρικών αποσπασμάτων:

«Ηθοποιός σημαίνει φως» ερμηνεύει ο Αντώνης Πρέκας. Στο πιάνο η Κωνσταντίνα Ανδρεακου. Στο μπουζούκι ο Γιάννης Κατσαρός. Στη κιθάρα η Γιώτα Κατσαρού.

1ο Μέρος Θεατρικά αποσπάσματα από Ομάδες Ενηλίκων

1.«Πρόωρη κατάληξη» του Βασίλη Καλλή. Μονόλογος. Ερμηνεύει η Μελίνα Γαβρή. Σκηνοθεσία Γιώργος Γεμελιάρης. Από το Θεατρικό Εργαστήρι «Αρχιλόχου».

2.    «Ένα ηλιόλουστο πρωινό» μονόπρακτο των Σεραφείμ & Ιωακείμ Κιντερό. Παίζουν η Ελευθερία Μπαρμπαρήγου και ο Γιώργος Πατσιώτης. Σκηνοθεσία Γιάννης Τριπολιτσιώτης. Από των Σύλλογο Γυναικών Νάουσας.

3.    «Καλή διαγωγή» της Ασπασίας Κωβαίου. Μονολογος. Παίζουν οι Ασπασια Κωβαιου και Παναγιώτης Σπύρου. Σκηνοθεσια Ασπασία Κωβαίου και Παναγιωτης Σπυρου. Από την «Θεατρική ομάδα Νηρέα»

4.    «Το γεύμα του Παπή» μονόπρακτο του Ηλία Καπετανάκη. Παίζουν Λευτέρης Διαμαντόπουλος, Γιώργος Μαρουλάκης και Πετρούλα Τζουμάκη. Από την «Θεατρική Ομάδα Νάουσας»

5.    «Μπαμπάδες με ρούμι» απόσπασμα από το ομώνυμο θεατρικό έργο των Θανάση Παππαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Παίζουν οι Έφη Φραντζή και Ελένη Τσιγώνια. Σκηνοθεσία Γιώργος Γεμελιάρης.

6.    «Γκόλφω for ever» απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Ντίνου Σπυρόπουλου. Παίζουν οι: Δημητριάδης Γιάννης, Δήμου Πηνελόπη Διαμαντόπουλος Λευτέρης Παύλου Χριστίνα Τζάφας Σωτήρης Τσουκνίδα Μαρία Τσαρτσαφλής Χρήστος. Σκηνοθεσία Κατερίνα Ατζίδου.

2ο Μέρος Θεατρικά αποσπάσματα από  Παιδικές – Εφηβικές

7.    «Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο» του Σελ Σιλβερσταϊν. Παίζουν Κωνσταντίνος Παντελαίος Ναταλία Γεμελιάρη Γιάννης Παναρίτης Κωσταντίνα Ψαρρά Μιχαλία  Νικηφοράκη. Σκηνοθεσία Γιώργος Γεμελιάρης. Από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Προδρόμου  «Σκόπας ο Πάριος»

8.    «Λαχανοφρουτοθεραπεία» Παίζουν οι Νίκος Μπουραντάς Στέλιος Προμπονάς  Ανδριανή Χαλκαίου Κλέα Ντούκα. Διασκευή – σκηνοθεσία Τάσος Βαρβέλης. Από τον Σύλλογο Γυναικών Μάρπησσας.

9.     «Jerremy Wade Delle» το κείμενο βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες.  Παίζουν Μαλέκος Χάρης, Καπούτσου Δέσποινα, Κυπραίου Χριστίνα, Αβραάμ Κλέα, Σαμαλτάνη Κλειώ, Πέτρου Τζώρτη, Ίντρις Ντίνα, Βιτζηλαίου Δήμητρα, Κρητικού Βούλα. Σκηνοθεσία Παναγιώτης Σπύρου. Από τον Χορευτικό Όμιλο Νάουσας Πάρου.

Σημειώνεται πως κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου αναλαμβάνει να γράψει το μήνυμα του εορτασμού, το οποίο είθισται να διαβάζεται στα θέατρα πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου. Το φετινό μήνυμα (2015) ανήκει στον Πολωνό σκηνοθέτη Κζίστοφ Βαρλικόφσκι και έχει ως εξής:

“Οι αληθινοί δάσκαλοι του θεάτρου συχνά απαντώνται εκτός σκηνής. Και γενικώς δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το θέατρο ως μηχανισμό αντιγραφής συμβάσεων ή αναπαραγωγής κοινοτυπιών. Επικεντρώνονται περισσότερο στην πηγή της παρόρμησης, τα πραγματικά ζωογόνα ρεύματα που τείνουν να υπερβούν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη που είναι διατεθειμένα να αντιγράψουν έναν οποιοδήποτε κόσμο. Αντιγράφουμε αντί να δημιουργούμε κόσμους που να εστιάζουν ή και να εξαρτώνται από τον διάλογο με το κοινό και τα υποδόρια συναισθήματά του. Ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να αποκαλύψει καλύτερα από το θέατρο τα κρυμμένα πάθη.

Αρκετά συχνά στρέφομαι στη λογοτεχνία για να με καθοδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση. Κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι τους συγγραφείς που σχεδόν εκατό χρόνια πριν περιέγραψαν προφητικά την πτώση των Ευρωπαίων Θεών, το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας σε ένα σκοτάδι που ακόμα περιμένει το φως. Σκέφτομαι τον Φράντς Κάφκα, τον Τόμας Μαν και τον Μαρσέλ Προύστ. Σήμερα θα προσέθετα και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι σ’ αυτόν τον κύκλο προφητών.

Το κοινό τους όραμα για το αναπόφευκτο τέλος του κόσμου –όχι του πλανήτη αλλά του μοντέλου των ανθρώπινων σχέσεων– και της ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, είναι σοκαριστικά επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο στο εδώ και στο τώρα. Για μας που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου. Που ζούμε με τα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που ξεσπούν καθημερινά παντού με τέτοια ταχύτητα που ούτε τα πανταχού παρόντα Μ.Μ.Ε. δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν. Αυτές οι εκλάμψεις γρήγορα γίνονται ενοχλητικές και εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί από τους ειδησεογραφικούς τίτλους. Αισθανόμαστε ευάλωτοι, τρομαγμένοι και εγκλωβισμένοι. Δεν είμαστε πλέον ικανοί να κτίσουμε πύργους και τα τείχη που επιμόνως ορθώνουμε δεν μας προστατεύουν πλέον από τίποτα –αντιθέτως, απαιτούν προστασία και φροντίδα που απομυζούν μεγάλος μέρος της ενέργειας μας. Δεν έχουμε πλέον το σθένος να προσπαθούμε να διακρίνουμε αυτό που βρίσκεται πίσω από τις πύλες και πίσω από τα τείχη. 

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του θεάτρου κι εκεί ακριβώς πρέπει να αναζητά τη δύναμη του. Να διεισδύει στο εσωτερικό, εκεί όπου απαγορεύεται.

«Ο μύθος επιδιώκει να εξηγήσει το ανεξήγητο. Καθώς αναδύεται από ένα φόντο αλήθειας, οφείλει να επιστρέψει στο ανεξήγητο» –με αυτό τον τρόπο περιέγραψε ο Κάφκα τη μετουσίωση του μύθου του Προμηθέα. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι ίδιες λέξεις θα όφειλαν να περιγράφουν το θέατρο. Και αυτό το είδος θεάτρου που θεμελιωμένο στην αλήθεια βρίσκει την ολοκλήρωσή του στο ανεξήγητο, εύχομαι σε όλους τους εργάτες του θεάτρου, της σκηνής και της πλατείας και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά”.