Το «Θωρηκτό» του Akropoditi DanceFest 2017

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η έντονη παρόρμηση της ασίγαστης φλόγας που παρακινεί το σώμα, αλλά στερεί τις λέξεις από το στόμα και σκάει σαν «πυροτέχνημα», που δεν αφήνει τίποτα εκτός από έναν στιγμιαίο κρότο, σκόρπισε τα κομμάτια του μέσα από την παράσταση «Το Θωρηκτό» της Ασπασίας-Μαρίας Αλεξίου και του Βασίλη Βηλαρά.

Το βασισμένο σε ένα μικρό επεισόδιο από το μυθιστόρημα «Μεθυσμένη Πολιτεία» του Σωτήρη Πατατζή παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού και Χοροθεάτρου στη Σύρο.

Στη μικρή σκηνή της Πινακοθήκης Κυκλάδων, τα δύο πρόσωπα της ιστορίας, ένας Γυμνασιάρχης και μία καθηγήτρια Γαλλικών (η Φραγκόκοτα) που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, έφαγαν μαζί βραδινό, συζήτησαν και προσπάθησαν να μιλήσουν για τα αισθήματά τους. Ωστόσο, μια αδέξια ερωτική εξομολόγηση προκάλεσε μια ακόμη πιο αδέξια αντίδραση.

Ο τελευταίος λόγος… στη σιωπή

Στην παράσταση, η Ασπασία-Μαρία Αλεξίου και ο Βασίλης Βηλαράς που υπογράφουν και τη σκηνοθεσία, αφηγήθηκαν τα λόγια αλλά και τις σκέψεις των ηρώων αναδημιουργώντας με χιούμορ την αμήχανη σχέση δύο πολύ μοναχικών ανθρώπων. Σε ένα περιορισμένο κόσμο γεμάτο με βιβλία, μικροαντικείμενα, μαγειρικά σκεύη και πιάτα με φαγητό, εισέβαλαν παλαιά τραγούδια που διέκοπταν τη ροή της δράσης και μετέφεραν τους ήρωες στον χώρο της φαντασίας. Όλα αυτά δημιούργησαν μια παράδοξη σκηνική σύνθεση, η οποία στο τέλος έσβησε για να δώσει τη θέση της στη σιωπή. Τίποτα σημαντικό δεν έγινε, αλλά όλα όσα ακούστηκαν ή εννοήθηκαν άφησαν τον δικό τους απόηχο, με την τελική διαπίστωση ότι «δεν υπήρχε κρίκος».

Το «Θωρηκτό», μέρος ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε το 1963 ξεδιπλώνει με έξυπνους και ευρηματικούς τρόπους, όπως η ταυτόχρονη αφήγηση από τους δύο ηθοποιούς, το πέπλο της μοναξιάς που τυλίγει διαχρονικά την ανθρώπινη ύπαρξη, οδηγώντας την στην προσπάθεια αντιμετώπισή της με ψευδαισθήσεις.

Γέλιο, χαρά και συγκίνηση ξεχείλισαν μέσα από μία προικισμένη καλλιτεχνικά και συγγραφικά παράσταση, που παρά τη μικρή διάρκειά της, κατάφερε να πει πάρα πολλά στις καρδιές των θεατών, που έχουν έρθει ουκ ολίγες φορές αντιμέτωποι με το «θωρηκτό» της μοναξιάς.