«Είναι χαρά μου να συνεργάζομαι με εμπνευσμένους ανθρώπους»

Η πρώτη δημιουργική σύμπραξη της Συριανής σκηνογράφου Πηνελόπης Ασλάνογλου με τη σκηνοθέτη Ιόλη Ανδρεάδη, τον Αύγουστο του 2015, στο πλαίσιο του εργαστηρίου “World Wide Lab” στη Σύρο, έμελλε να αποτελέσει την αρχή μιας γόνιμης συνεργασίας, μεταξύ των δύο πλευρών, με φόντο τη θεατρική Αθήνα.

Οι δυο τους «συναντήθηκαν» ξανά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, με αφορμή το έργο του Χρήστου Αγγελάκου «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας», που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Θεατρικού Αναλογίου στο Θέατρο Τέχνης, ενώ πρόσφατα ένωσαν για τρίτη φορά τις δυνάμεις τους στην παράσταση site-specific «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού», όπου η Πηνελόπη Ασλάνογλου είχε την επιμέλεια του σκηνικού και των κοστουμιών.

Η ιστορία του έργου, που έγραψαν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που χάραξαν την αθέατη πλευρά της καλλιτεχνικής Αθήνας του 1910 και τα οποία έρχονται στο φως ως αποτέλεσμα δεκαετούς έρευνας σε ιστορικά αρχεία, δημοσιεύματα της εποχής και πλειστηριασμούς παλαιών βιβλίων.

Γεγονότα όπως η μνημειώδης αυτοκτονία του έφιππου ποιητή Περικλή Γιαννόπουλου στη θάλασσα του Σκαραμαγκά για τα μάτια της μποέμισσας ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου και η τελετουργική σχέση της αυτοχειρίας του με τον συγγραφέα Πλάτωνα Ροδοκανάκη, τη μυστηριώδη μεσαιωνική προέλευση της οικογένειάς του και τους κωδικοποιημένους αποκρυφιστικούς συμβολισμούς που εντοπίζονται στα γραπτά του.

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο χώρο του Ασύλου Ανιάτων, που αποτελεί την τελευταία αθηναϊκή οικία της οικογένειας Ροδοκανάκη έως και το 1901.

«Η Ιόλη και ο Άρης είναι ένα δίδυμο που πάντα σε βοηθούν να εμπνευστείς και να μεγαλουργήσεις, γιατί σου δίνουν μία πολύ γερή βάση, το κείμενο», δήλωσε στην «Κοινή Γνώμη» η Πηνελόπη Ασλάνογλου.

Αξιοποίηση αντικειμένων μεγάλης ιστορικής αξίας

Όπως τόνισε, τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία φωτίζει το συγκεκριμένο έργο, τη βοήθησαν να μπει στη διαδικασία μιας ξεκάθαρης ιστορικής διαδρομής και έρευνας. «Το κείμενο σου έδινε τις κατευθυντήριες γραμμές για την αναζήτηση των αντικειμένων, που θα χρησιμοποιούσαμε», ανέφερε χαρακτηριστικά. Σημειώνεται μάλιστα πως στην παράσταση αξιοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, η κριτική του Κωστή Παλαμά για το βιβλίο του Ροδοκανάκη από το περιοδικό «Νουμάς», καθώς και ένα αντίγραφο από το «Βυσσινί Τριαντάφυλλο» του Πλάτωνα Ροδοκανάκη.

Αναφερόμενη στη συνεργασία της με τη σκηνοθέτη Ιόλη Ανδρεάδη, η κ. Ασλάνογλου έκανε λόγο για έναν άνθρωπο πολύ εμπνευσμένο, που έχει την ικανότητα να ακούσει μία ιδέα και να τη μετατρέψει αμέσως σε εικόνες μαγικές. «Ακόμη κι εγώ η ίδια, που είχα ήδη στο μυαλό μου -από συζητήσεις μας- τον τρόπο στησίματος και παρουσίασης, την ημέρα της τεχνικής πρόβας, που τα είδα όλα να υλοποιούνται από φωτισμούς και προβολές, την κοιτούσα σαν θεατής με ανοιχτό στόμα και τη θαύμαζα».

Επιπλέον, δεν έκρυψε την αγάπη της για τις παραστάσεις που της επιτρέπουν να χρησιμοποιεί τρόπους για την ανάδειξη της σημειολογίας του έργου. «Μου αρέσει να υπάρχει μία δεύτερη ανάγνωση πίσω από κάθε αντικείμενο, σκηνικό και σχήμα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, η οποία εξαρτάται από τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Κάποια πράγματα ίσως να μην περνούν στο θεατή, όμως στο επίπεδο της έρευνας και της έμπνευσης, αυτό με ιντριγκάρει περισσότερο από το να έχω να κάνω ένα πολύ ρεαλιστικό σκηνικό μιας πιο εύκολης παράστασης», σημείωσε η κ. Ασλάνογλου, εξηγώντας πως η ίδια είναι υπέρ ενός λιτού σκηνικού που ωστόσο προσφέρει στο θεατή τη δυνατότητα να αντιληφθεί την αισθητική, τον χώρο και το χρόνο, δημιουργώντας παράλληλα την απαιτούμενη ατμόσφαιρα.

Καταλήγοντας, δήλωσε πως από τη «μνήμη ενός μικρού παιδιού» θα κρατήσει τόσο την αγαστή συνεργασία της με όλους τους συντελεστές, καθώς και τις εκφράσεις του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης. «Η έκπληξη και η μαγεία που διέκρινα στα πρόσωπα των θεατών ήταν κάτι πολύ όμορφο, που σίγουρα θα θυμάμαι από αυτή τη δουλειά».  

Στην παράσταση έπαιξαν η Ρούλα Πατεράκη, η Δέσποινα Σαραφείδου και ο Κώστας Νικούλι.