«Ο κήπος της ψυχής μας είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε»

Εννέα χρόνια μετά την παρουσίαση του βιβλίου του «Τα φαινόμενα απατούν» στον προαύλιο χώρο του Ησυχαστηρίου «Παναγία της Ελπίδος», στην Ερμούπολη, ο γνωστός ηθοποιός Στέλιος Μάινας επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο του για να αφηγηθεί επί σκηνής, μαζί με την Κάτια Σπερελάκη, μία τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ιστορία.

Στο πλαίσιο της καλοκαιρινής περιοδείας του, ο θεατρικός «Κήπος» του Bruce Gooch, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλώνα, θα «ανθίσει» αύριο το βράδυ και στο νησί της Σύρου, θυμίζοντας με τον πιο συγκινητικό τρόπο στους επισκέπτες της Έπαυλης Τσιροπινά τη δύναμη της αγάπης.

Η Σύρος αποτελεί τον δεύτερο κατά σειρά «σταθμό» της παράστασης στις Κυκλάδες, μετά την Άνδρο, δεδομένου ότι η προγραμματισμένη παρουσίασή της σε Πάρο και Αντίπαρο συνέπεσε χρονικά με την έναρξη εφαρμογής των ειδικών μέτρων στα δύο νησιά, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.

Σε συνέντευξή του στην «Κοινή Γνώμη», ο αγαπημένος ηθοποιός αναφέρεται στην αξία της μνήμης που αναδεικνύεται μοναδικά μέσα από το έργο του Αμερικανοκαναδού συγγραφέα και ηθοποιού Μπρους Γκουτς, αλλά και στις διαχρονικές προσπάθειες του καλλιτεχνικού κόσμου να επιβιώνει σε δύσκολες συνθήκες, όπως αυτή που διανύουμε τους τελευταίους μήνες.

Ο «Κήπος» παρουσιάστηκε, πριν από ενάμιση χρόνο, σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Από Μηχανής Θέατρο και φέτος το καλοκαίρι, έκανε το μεγάλο βήμα να βγει εκτός Αθήνας και να ομορφύνει με τα «άνθη» του πολλές περιοχές της χώρας μας. Δεδομένης της ιδιαίτερης κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, η ανταπόκριση του κοινού ήταν η προσδοκώμενη;

«Μέχρι στιγμής, τα πράγματα έχουν κυλήσει επιεικώς συγκαταβατικά και συγκρατημένα ακριβώς λόγω της πανδημίας. Ο κόσμος βεβαίως έχει προσέλθει στο θέατρο, καθώς αυτό αποτελεί ομολογουμένως τον πιο ασφαλή χώρο για να παρακολουθήσει κανείς σε συνθήκες κορωνοϊού μια παράσταση ή για να βγει έξω, πολύ περισσότερο από ένα εστιατόριο. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε, μεγάλο μέρος του κοινού που ανήκει ηλικιακά στις ευπαθείς ομάδες έρχεται πολύ συγκρατημένα και φοβισμένα στο θέατρο. Παρόλα αυτά, εμείς συνεχίζουμε την περιοδεία μας, έχουμε ακόμα επτά παραστάσεις ανά την Ελλάδα και κυρίως στην Αττική. Η Σύρος, ή η Σύρα όπως την ξέρω εγώ, είναι ένας από τους σταθμούς μας και με μεγάλη χαρά ερχόμαστε εκεί. Εκτός από δικό σας νησί είναι και δικό μου. Γεννήθηκα στην Ερμούπολη πριν από πολλά πολλά χρόνια. Παρόλο που το πατρικό μου σπίτι πουλήθηκε τη δεκαετία του 60, αγαπώ πολύ τη Σύρα και για την ιστορία της αλλά και γι’ αυτό που πραγματικά είναι όχι μόνο ως πρωτεύουσα των Κυκλάδων, αλλά ως ένα ήσυχο «κοσμοπολίτικο» νησί που προσφέρει πολιτισμό και διακοπές μαζί. Δεν έχω έρθει ποτέ να παίξω στη Σύρο. Η τελευταία φορά που την επισκέφτηκα για επαγγελματικούς λόγους, ήταν 2011 για την παρουσίαση του βιβλίου μου, με τη συμμετοχή του αείμνηστου Μάνου Ελευθερίου και της φίλης μου, Λουκρητίας Δούναβη».

Ο πολιτισμός είναι ένας από τους τομείς που έχουν δεχθεί μεγάλο πλήγμα, λόγω της πανδημίας. Για τους ηθοποιούς, το αίσθημα αβεβαιότητας που προκαλεί η κατάσταση, είναι μεγαλύτερο από την ανασφάλεια που τους συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας τους;

«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι από μόνο του ένα έωλο επάγγελμα. Οικονομικά, πατάς πάντα σε σαθρό έδαφος, όπως επίσης από πλευράς εξασφάλισης. Οι άνθρωποι της δουλειάς το γνωρίζουμε και βαδίζουμε με αυτό. Τώρα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτόγνωρο –παγκόσμια- περιβάλλον οικονομικής αλλά κυρίως βιολογικής αβεβαιότητας. Δεν έχουμε ξαναδεχτεί μία τέτοια απειλή που είναι κοντά στις απειλές του μεσαίωνα, των μεγάλων πανδημιών. Και φυσικά, εμείς οι καλλιτέχνες μαζί με τον τουρισμό και την εστίαση είμαστε οι άμεσα πληττόμενοι. Εμείς είμαστε ακόμη περισσότερο πληττόμενοι γιατί στο θέατρο ο κόσμος πηγαίνει όταν βρίσκεται σε μία ψυχική ηρεμία, για να διασκεδάσει. Δεν μπορεί να πηγαίνει με άγχος μήπως αρρωστήσει, μήπως κολλήσει κλπ. Η δική μας αγωνία σχετίζεται με την επιβίωση του επαγγέλματός μας. Ωστόσο, ξέρουμε ότι υπάρχει το στοιχείο της προσωρινότητας. Ακόμη κι αυτή η πανδημία θα είναι μια προσωρινή κατάσταση. Ελπίζουμε βέβαια ότι θα περάσει με τις λιγότερες απώλειες κι ότι θα βγούμε υγιείς από αυτή. Εμείς έχουμε εκπαιδευτεί και είμαστε προπονημένοι σε αυτό το είδος της ανασφάλειας. Το επάγγελμά μας έχει επιβιώσει αιώνες και αιώνες, από την αρχή της ανθρωπότητας που υπήρχε κάποιος διασκεδαστής. Δεν νομίζω ότι ο κορωνοϊός μπορεί να το σταματήσει».

Ποια είναι η ιστορία που θα ξεπροβάλει αύριο στο νησί μας μέσα από τον συναισθηματικά ανθισμένο «Κήπο» σας;

«Ένας βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος βρίσκεται στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, μόνος και απομονωμένος, μετά από μια σοβαρή επέμβαση στο γόνατο. Είναι χωρισμένος και αλκοολικός. Κάποια στιγμή, δέχεται την απρόσμενη και απρόσκλητη επίσκεψη μιας γυναίκας από την εταιρεία «Βοήθεια στο σπίτι», που πήγε με σκοπό να τον βοηθήσει σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Η υποδοχή όμως που της επιφυλάσσει είναι από αγενής έως βαθιά επιθετική. Έτσι, η γυναίκα φεύγει κακήν κακώς. Ο ίδιος αντιλαμβάνεται το λάθος του και την αναζητά της για να της ζητήσει συγγνώμη. Την ανακαλύπτει στο Σέντραλ Παρκ, μετά από μήνες. Αναπτύσσεται μία σχέση μεταξύ αυτών των δύο εντελώς αντίθετων προσωπικοτήτων, αλλά όπως τα φέρνει γενικότερα η ζωή, η γυναίκα παθαίνει ένα πρόβλημα υγείας και από κει ο που άνθρωπος χρειαζόταν βοήθεια, τώρα χρειάζεται εκείνη. Οι ρόλοι στο έργο αντιστρέφονται και πλέον, αυτός ο άξεστος επιθετικός τύπος γίνεται αρωγός και βοηθός αυτής της γυναίκας. Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη και τρυφερή ιστορία, που θέτει το ερώτημα εάν χειμαζόμαστε τους άλλους ή αν μπορούμε αυτάρκεις να συνεχίσουμε να ζούμε. Και φυσικά η απάντηση είναι αυτονόητη. Δεν περισσεύει κανείς κι όλοι χρειαζόμαστε τους πάντες. Το έργο πραγματεύεται τη μνήμη και την αξία της. Μπορεί ο άνθρωπος να υπάρχει χωρίς τη μνήμη του; Τι χάνει με την απώλεια της μνήμης; Είναι ένα πρόβλημα που τα τελευταία χρόνια απασχολεί πάρα πολύ κόσμο».

Τι συμβολίζει ο Κήπος στην προκειμένη περίπτωση;

«Ο Κήπος και ιδιαίτερα στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής βρίσκεται στην πίσω πλευρά ενός σπιτιού γιατί εκεί επικρατούν καλύτερες κλιματολογικές συνθήκες, που τον προστατεύουν. Με λίγα λόγια, ο κήπος κάθε σπιτιού, κάθε ψυχής είναι ό,τι πολυτιμότερο προστατεύει κάποιος. Αυτός ο «μπερδεμένος κήπος», όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, αντικατοπτρίζει το μπερδεμένο μυαλό της ηρωίδας μας, αλλά συγχρόνως και τον κήπο με τις ευαισθησίες και τα καλύτερα στοιχεία μας που τα προφυλάσσουμε στο πιο φωτεινό κομμάτι της ζωής μας και στο πιο προστατευμένο της καθημερινότητάς μας. Η περιοδεία της παράστασης ολοκληρώνεται μέσα στο τέλος αυτής της εβδομάδας. Υπάρχει πιθανότητα να επισκεφτούμε και κάποιες ακόμη πόλεις το χειμώνα, εάν μας δοθεί η δυνατότητα και το επιτρέψει ο κορωνοιός. Είναι ένα έργο που έχουμε αγαπήσει πολύ, γραμμένο από τον φιλέλληνα Μπρους Γκουτς. Ο ίδιος μάλιστα προσκλήθηκε από εμάς και έπαιξε το έργο στο Από Μηχανής Θέατρο, στα αγγλικά με υπέρτιτλους».

«Ο Κήπος» με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη θα παρουσιαστεί αύριο στις 21:00, στον Πολιτιστικό Χώρο «Έπαυλη Τσιροπινά» στην Ποσειδωνία, στο πλαίσιο του προγράμματος «Σύρος – Πολιτισμός».