Άστρα μη με "πληγώνετε"

- Δεν καταλαβαίνω πού οφείλονται οι ενοχλήσεις στη μέση σας! Δε διακρίνω τίποτα! απόρησε ο γιατρός, κοιτάζοντας τις ακτινογραφίες. Πού πονάτε ακριβώς;

- Πουθενά! απάντησα με μεφιστοφελικό χαμόγελο και ο επιστήμων είχε ήδη κάνει ανάταση χεριών.

- Δηλαδή, δεν πονάτε; επέμεινε.

- Αυτή τη στιγμή όχι. Πριν ένα μήνα όμως που μου κλείσατε το ραντεβού, σφάδαζα! του εξήγησα με πάσα ειλικρίνεια.

- Και αφού δεν πονάτε, γιατί ήρθατε σήμερα εδώ; δυσανασχέτησε.

- Γιατί δε στήνω ποτέ τα ραντεβού μου. Είναι απλό!

Δεν θα το αρνηθώ. Από τότε που οι επισκέψεις στο γιατρό απέκτησαν σουρεαλιστικό χαρακτήρα άρχισαν ομολογουμένως να παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, θα μου άρεσε να είχα και μία διάγνωση, έστω από περιέργεια. Άλλωστε, τον καφέ μπορούμε να τον πιούμε και κάποια άλλη ώρα, εκτός νοσοκομείου.

Παρόλα αυτά, ο οργανισμός μου δε με βοηθά καθόλου. Κάνει τα πάντα για να με εκθέσει ανεπανόρθωτα. Για να βρεθώ μπροστά στον ειδήμονα και να μασάω τα λόγια μου. Γιατί ενώ κάθε φορά τον πείθω πως είμαι ένα βήμα πριν κλείσω μονόκλινο στο νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου, εκείνος διαπιστώνει ότι τελικά, χαίρω άκρας υγείας. Δεν μπορούσε να παραμείνει εξασθενημένος μέχρι την προγραμματισμένη εξέταση, ώστε να μη δώσω την εντύπωση ότι περιπαίζω την επιστήμη, ή ότι είμαι κατά φαντασίαν ασθενής ή ότι, τέλος πάντων, ξέμεινα στο σπίτι από βαλεριάνα.

Εξάλλου, δεν είναι σωστό να απασχολείς το γιατρό για ψύλλου πήδημα, όταν έξω από το ιατρείο του γίνεται το αδιαχώρητο. Μέχρι να διηγηθείς εν συντομία την ιστορία της ζωής σου, μετά την ερώτηση “πού είστε ασφαλισμένος”, η ουρά έχει φτάσει μέχρι απέναντι, στο Βιομηχανικό Μουσείο και χαζεύει τα εκθέματα. Επομένως, οφείλεις να είσαι συγκεκριμένος και να έχεις πραγματικά πρόβλημα. Γιατί πίσω σου, στέκονται κι άλλοι οι οποίοι απέκτησαν την άσπρη τούφα της Παναγιωταρέα, περιμένοντας την πολυπόθητη αυτή ημέρα.

Το κλείσιμο ενός ραντεβού στο νοσοκομείο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σήμερα αφήνεις το παντελόνι για κόντεμα, αύριο θα πας να το πάρεις. Είναι σαν παράσταση sold out. Μπαίνεις στη λίστα αναμονής και αν υπάρχει κάποια ακύρωση, πιθανόν να την παρακολουθήσεις νωρίτερα. Διαφορετικά θα περιμένεις, εκτός κι αν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αναζητήσεις αλλού τη λύση.

Βέβαια, στην ουρά δεν περιμένουν μόνο εκείνοι που έχουν ραντεβού, αλλά και τα έκτακτα περιστατικά, καθώς δεν μπορείς να γνωρίζεις τι θα σου ξημερώσει αύριο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλείσαι να ξεδιπλώσεις τις υποκριτικές ικανότητές σου, ξεσηκώνοντας ταυτόχρονα ό,τι διδάχθηκες στα 14 χρόνια “Λάμψης”. Φόβος, αγωνία πόνος και ταλαιπωρία, όλα ζωγραφισμένα στο πρόσωπο και μόλις ο γιατρός ανοίξει την πόρτα για να αναδείξει τον επόμενο “τυχερό” θα πρέπει να δείχνεις εντελώς καταρρακωμένος. Σαν να βρίσκεσαι ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Σαν να είναι όλα μάταια. Σαν να μην υπάρχει ελπίδα. Σαν να άκουγες όλο το βράδυ Αλκίνοο Ιωαννίδη. Σημείωση. Αν έχεις και παιδί, πάρ' το μαζί. Κατά προτίμηση, ατάιστο.

Το καλό είναι ότι περιμένοντας το γιατρό, συσφίγγεις και τις σχέσεις σου με τον υπόλοιπο κόσμο. Μέχρι να έρθει η ώρα για να χτυπήσεις κάρτα, έχετε αναλύσει το λόγο που σας οδήγησε στο νοσοκομείο, έχετε περάσει στα προσωπικά σας, ενώ έχετε φτάσει στο σημείο να ανταλλάζετε μέχρι και ιδέες για το τι λαδερό θα φτιάξετε αύριο. Και έτσι όπως χτίστηκε αυτή η σχέση φιλίας και αλληλοκατανόησης, γκρεμίζεται απευθείας μόλις ο γιατρός προτιμήσει να εξετάσει τον έναν από τους δυο σας.

- Εγώ περιμένω τρεις ώρες, φωνάζει ο ένας.

- Ναι, αλλά εγώ έχω μεγαλύτερη ανάγκη, απαντάει ο άλλος.

- Και εγώ έχω διπλοπαρκάρει! θα πεταχτεί κάποιος άσχετος, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την περίσταση.

Και η λύτρωση έρχεται μόλις ακούσεις το δικό σου όνομα. Σε αυτό το σημείο τα αφήνεις όλα πίσω σου και τρέχεις μέσα, έχοντας ξυπνήσει πρώτα μαμά, μπαμπά, θείο, γιαγιά και οποιονδήποτε άλλο είχες σύρει χωρίς τη θέλησή του, προκειμένου ο γιατρός να μοιράσει τα φάρμακα που θα σου γράψει στα βιβλιάριά τους.

- Και γιατί να ταλαιπωρηθούμε, επειδή έβγαλες τρεις-τέσσερις-πέντε άφθες μέσα στόμα σου και δεν μπορείς καν να μιλήσεις; επενέβη η σοφή μητέρα. Μπορούμε να τις γητεύσουμε.

- Θα μου βάλεις χαλινάρι; τρομοκρατήθηκα εγώ.

- Όχι. Θα βγούμε στο φεγγάρι, κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, σκεπασμένο με μία κόκκινη πετσέτα και θα αναφωνήσουμε τρεις φορές “σήμερα άστρα και άφθα, αύριο μόνο άστρα και όχι άφθα”. Έτσι, θα υποχωρήσουν αμέσως! τόνισε, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι πρωταγωνιστούμε στις “Μάγισσες του Σάλεμ”.

- Τι παγανιστικά είναι αυτά, Χριστιανή μου; Κλείσε μου ένα ραντεβού στο νοσοκομείο, να τελειώνουμε, είπα αγανακτισμένος και η επιθυμία μου ευτυχώς εισακούστηκε.

- Σου έκλεισα για τις 10 Μαΐου.

- Μα στις 10 Μαΐου είναι η συναυλία των Depeche Mode, απάντησα σοκαρισμένος.

- Δεν έχει άλλο κενό. Ή τότε, ή ποτέ.

Το τελεσίγραφο της μητέρας μου με προβλημάτισε αρκετά, γι' αυτό έκατσα κάτω, το σκέφτηκα, το φιλοσόφησα και εν τέλει, πήρα τη σωστή απόφαση.

- Χύμα κρασί κάνει ή να φέρω συγκεκριμένη ποικιλία;