Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι...

Ποιος θα διαφωνούσε αν υπήρχε ένα “εργαλείο” στα χέρια κατάλληλων ανθρώπων που χωρίς εμμονές και ανεξάρτητα από ιδιοτελή συμφέροντα, θα το χρησιμοποιούσαν ορθά, προκειμένου να επιλέξουν και να διατηρήσουν στις θέσεις τους, τους συνεπείς ανθρώπους στα καθήκοντά τους και να απομακρύνουν εκείνους, που παρά την τύχη(;) τους να κατέχουν συγκεκριμένες καρέκλες, ωστόσο αποδεικνύονται “μικροί” για να παραμείνουν σε αυτές.

Αξιολόγηση! Ποιος την άκουσε και δεν την φοβήθηκε! Και χρησιμοποιώ το ρήμα “ακούω” γιατί μέχρι στιγμής δεν την έχουμε δει. Οι μαζικές απολύσεις που έχουν καταγραφεί σε πολλά πεδία, δεν προέρχονται από αξιολόγηση με τη σωστή ερμηνεία της λέξης. Αυτές θυμίζουν ξύρισμα με φαλτσέτα χωρίς κρέμα. Καθαρό “τοπίο” μεν, ματωμένο δε. Άλλωστε, παρά το γεγονός πως εκ του αποτελέσματος έχουν διαπιστώσει οι αρμόδιοι αναρμόδιοι του κεντρικού κράτους και βάλε... ότι το τεράστιο πελατειακό σύστημα που δημιούργησαν δεν εξυπηρετεί πλέον εκείνους που τους διατηρούν και τους συντηρούν σε αυτές τις θέσεις, οι ίδιοι προσπαθούν ακόμη περιορίζοντάς το, να κρατήσουν τους κατώτερους δικούς τους και να εξακολουθήσουν να τους χρησιμοποιούν σαν “δεκανίκι”.

Το παράξενο σε αυτό το “εργαλείο” όμως, είναι πως έχει διττή χρήση. Χρησιμοποιείται έντεχνα από εκείνους που το επιβάλλουν ως απαραίτητο μέσον για να συρρικνώσουν τώρα πια το τέρας που επί χρόνια χρέωσε – κυριολεκτικά και μεταφορικά - τους πολίτες, όμως μπορούν να το πάρουν στα χέρια τους, άνθρωποι που κάθε τέσσερα χρόνια – αν όλα κυλούν ομαλά - καλούνται να επιλέξουν αυτούς που προσεχώς θα τους... αξιολογήσουν.

Το ζήτημα με αυτό το εργαλείο λοιπόν, είναι πως αν χρησιμοποιηθεί λανθασμένα, έχει τόσο άσχημο “πρόσωπο” που προκαλεί σχεδόν κρίση πανικού στους... προς αξιολόγηση εργαζομένους και μη, με αποτέλεσμα να τους κάνει να ακονίζουν τα σπαθιά τους και να στρέφουν το πιο κοφτερό σημείο προς το διπλανό τους. Συμπολίτης, συνδημότης, μαθητής, εκπαιδευτικός, άνθρωπος που χρειάζεται υγειονομική περίθαλψη, ή ακόμη χειρότερα γενικά Συνάνθρωπος... δεν έχει σημασία. Αρκεί οι ίδιοι να μην κινδυνεύσουν!

Τι κι αν η αξιολόγηση με την πιο αποκρουστική μορφή της, βρίσκεται ήδη στο κατώφλι της Αυτοδιοίκησης, της Υγείας, της Παιδείας, των υπηρεσιών, όλοι εμείς επιμένουμε να μη βλέπουμε τον πραγματικό εχθρό, αλλά να χτυπούμε με μανία τυφλά γύρω μας, ακόμη και τον άμαχο πληθυσμό. Γιατί άλλωστε να εξυπηρετήσουμε τον δημότη όταν έχει μειωθεί ο μισθός μας και κανείς δε μας ελέγχει; Γιατί να πράξουμε τα δέοντα και χωρίς προχειρότητα όταν μας χρωστούν υπερωρίες και βάρδιες; Γιατί να μην αφαιρέσουμε από τα παιδιά λίγο ήλιο για να κριθούμε θετικά και να διατηρήσουμε τη θέση μας για την αντιπαιδαγωγική “επιτυχία” μας; Και γιατί να ασχοληθούμε σοβαρά με τα κοινά όταν πρέπει να το κάνουμε ακόμη και ως απλοί σύμβουλοι... τσάμπα, τη στιγμή που εμείς ασχοληθήκαμε για να αποκομίσουμε προσωπικά οφέλη (και όχι απαραίτητα σε οικονομικό επίπεδο!

Η “αξιολόγηση” που επιβάλλεται ποικιλοτρόπως με τον πιο χυδαίο τρόπο, μπορεί να σπρώχνει προς το γκρεμό χιλιάδες ανθρώπους, αλλά επιβεβαιώνει περίτρανα ένα γεγονός. Την “άρρωστη” νοοτροπία του βολέματος που έχουμε υιοθετήσει και που δεν την αφήνουμε ούτε την ύστατη στιγμή της κρίσης στο περιθώριο, είτε εξαιτίας της ανικανότητάς μας να κατανοήσουμε πόσο έντεχνα αυτή καλλιεργήθηκε σε εμάς, ώστε να αποτελέσουμε με τη σειρά μας εργαλεία για τους “έξυπνους”, είτε επειδή απλά μας συμφέρει.

Η επικρατούσα κατάσταση δείχνει για τους ορθά σκεπτόμενους με ζωντανό το αίσθημα της συλλογικότητας, ότι η ποιότητα, η συνέπεια, η ευθύνη, η ειλικρίνεια, η παραδοχή του λάθους, η εντιμότητα και η αγάπη για το αντικείμενό της εκάστοτε δουλειάς, μπορεί να επαρκούν ως χαρακτηριστικά για να διατηρήσουμε τις θέσεις μας, σε πιθανή σωστή αξιολόγηση που οι ίδιοι με έμμεσο τρόπο μπορούμε να διεκδικήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση η φαυλότητα και η ασυδοσία, είναι ισχυρά εκρηκτικά μέσα, που απειλούν τη συνοχή της κοινωνίας και προκαλούν τον αργό θάνατό της. Άλλωστε η ποιότητα και η απόδοση στο κάθε πεδίο, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν σχετίζεται με τη συνύπαρξη μας με “κατεργαρέους” στο ίδιο “σινάφι”, όποιο κι αν είναι αυτό, όσο ισχυρό κι αν διατηρείται.

Έτσι, θα βαδίζουμε ολοταχώς προς την κατάρρευση και όπως είχε πει ο κυνικός φιλόσοφος Αντισθένης “Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν”. Τότε οι πόλεις αφανίζονται, όταν δεν μπορούν να διακρίνουν τους φαύλους από τους σπουδαίους.

Και νομίζω πως εμείς, σε κάθε επίπεδο, είμαστε ήδη πολύ συγχυσμένοι.