Αντιπολίτευση όπως... φ

Καλέ μου άνθρωπε, οι αθώες εποχές τελείωσαν κι εσύ, ένας εκ των ελαχίστων που είχαν απομείνει για να τη θυμίζουν, τελικά ήρθες να επιβεβαιώσεις με τον πιο περίτρανο τρόπο, πως αυτή η θλιβερή διαπίστωση αποτελεί πέρα για πέρα τη σημερινή πραγματικότητα.

Συνειδητά πλέον, φαίνεται να επιλέγεις μία οδό που είναι γεμάτη από άκομψα(!) αγκάθια – γιατί ακόμη κι ένα αγκάθι έχει την άγρια ομορφιά του -, πλημμυρισμένη από τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα και χαρακτηρίζεται για την επιδερμική στάση που διατηρούν οι περισσότεροι άνθρωποι έναντι σοβαρών και δη σπουδαίων - για την ανάπτυξη ενός τόπου -, ζητημάτων.

Σε ένα νησί, η δυνατότητα να διαθέτει πανεπιστημιακή κοινότητα – οντότητα, με ουσία και προοπτική, δεν είναι αμελητέα ποσότητα και ως τέτοιας βαρύτητας θέμα, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ακόμη κι από τον πλέον αδαή ετούτου του τόπου. Δυστυχώς, όμως, η ανωριμότητα που αποκαλύπτεται πως έχει στοιχειώσει τη σκέψη, αλλά και τη συμπεριφορά πολλών ανθρώπων, επιχειρεί να μολύνει την καθημερινότητά μας σε κάθε επίπεδο.

Και... καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο; Ότι η ανώριμη συμπεριφορά κι ο αδέξιος χειρισμός σε τόσο βαρύνουσας σημασίας ζητήματα για την καλλιέργεια, την παιδεία, τον πολιτισμό και την πνευματική ανάπτυξη ενός τόπου, - εν τέλει - προδίδουν την έλλειψη ποιότητας στο δικό σου χαρακτήρα. Την έλλειψη ουσίας στον τρόπο με τον οποίο έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου έναντι των άλλων συμπολιτών σου.

Κάθε βήμα ανάπτυξης, χρειάζεται και αλλαγές. Ριζικές; Σαφώς! Με αποφάσεις συλλογικές; Ναι! Ωστόσο, όταν εκ των συνθηκών αλλά και των απουσιών, των δικών σου “ανωτέρων” σε μία ομάδα, σου “κληρώνει” να εκπροσωπήσεις τα υπόλοιπα μέλη, εσύ έχεις υποχρέωση, να βαδίσεις με αξιοπρέπεια και πνεύμα συλλογικότητας μπροστά κι όχι να “θυσιάσεις” τον αξιοπρεπή αντίλογο που θα είχαν άλλοι – ενδεχομένως - στη θέση σου, για ίδιον όφελος και για λόγους στείρας κριτικής. Οφείλεις να μην “πυρπολήσεις” το διάλογο και τη συνεργασία που αναπτύσσεται.

Στην ελληνική γλώσσα, το όχι, πρέπει να είναι όχι. Το ναι, να σημαίνει αποδοχή. Η κωλοτούμπα – που είναι αγαπημένη λέξη σου - να δηλώνει την κυβίστηση, αλλά και η παραδοχή του λάθους, να εκφράζεται ακόμη και μονολεκτικά, με μία απλή κι αληθινή... Συγγνώμη!

Καλέ μου άνθρωπε, ως νοήμον ον, - εκτός κι αν σε έπεισαν για το αντίθετο -, δεν έχεις δικαίωμα να θυσιάζεις στο βωμό της ματαιοδοξίας και των απωθημένων σου, το μέλλον αυτού του τόπου. Και το μέλλον του, δεν είσαι εσύ, ούτε εγώ, ούτε εκείνος... Το μέλλον είμαστε όλοι! Το μέλλον είναι η νέα γενιά που μεγαλώνει και για την οποία εσύ έχεις ιερή υποχρέωση, να διασφαλίσεις μία πορεία κι έναν τόπο που θα πατά στα πόδια του, με θεμέλια πολιτισμού, παιδείας και οικονομικής όμως, ανάπτυξης. Μέλλον και καινούργιες καλύτερες ημέρες για όλους μας, λοιπόν, θα έλθουν μόνο όταν εσύ και άνθρωποι που λειτουργούν με το “εγώ”, φορέσουν περικεφαλαία για να δώσουν μάχη για ένα καλύτερο αύριο και όχι για να πολεμήσουν μόνο αυτόν που θεωρούν “πολιτικό” εχθρό τους!

Όταν σε ένα κρίσιμο θέμα, - για το οποίο αναμένουν ορισμένες – κακόβουλες - πλευρές να τεθεί επί τάπητος, προκειμένου να κατηγορήσουν τη μία ή την άλλη “όχθη”, με όποιες καταστροφικές συνέπειες στην περαιτέρω ανάπτυξη της Σύρου -, εσύ, τους δώσεις το περιθώριο και τους στρώσεις το χαλί να το πράξουν, τότε να γνωρίζεις πως είσαι υπεύθυνος για την πρόκληση οποιουδήποτε σεναρίου καταστροφολογίας διαταράξει το καλό κλίμα που απεδείχθη ότι υπάρχει ενόψει μίας μετακόμισης!

Καλέ μου άνθρωπε... τέτοια καλοσύνη είναι περιττή! Τα άνευ ουσίας λόγια, προδίδουν ένα αντιπολιτευτικό φ...! Φ όπως λέμε φούσκα! Κι εσύ που χάνεσαι μέρα με την ημέρα σε ανέξοδες κριτικές, αφού ούτε καν πολιτικού περιεχομένου διαφωνία δεν εξέφρασες, με ωθείς να ευχηθώ Καλή Ανάσταση με διαφορετικό τρόπο! Ας είναι...

Καλή Ανάσταση σε όλους τους ταπεινούς και απλούς ανθρώπους, που δείχνουν το φως και τη λύτρωση από τα πάθη και τις προσωπικές αδυναμίες, παλεύοντας καθημερινά να σηκώσουν τον δικό τους σταυρό!