Ερέθισμα προόδου, ακμής κι όχι παρακμής

Δεν είναι η σχεδόν εμμονική αγάπη με την ιστορία ετούτου του τόπου που σε κάνει να κλονίζεσαι με όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στο νησί μας απροκάλυπτα και μάλιστα προκλητικά, μα ούτε και η τάση να θαυμάζεις και να προσκολλάσαι μόνον στο αξιόλογο παρελθόν, όπως ήδη έτρεξαν να σε κατηγορήσουν πολλοί, επειδή διαφώνησες με το οφθαλμοφανές ανεκδιήγητο!

Αν κάτι σε ωθεί επιτακτικά να καυτηριάσεις τα τεκταινόμενα σχετικά με τον τρόπο προβολής του νησιού και τα ημίγυμνα κορμιά μπροστά από τα μνημεία μίας εκ των ιστορικότερων πόλεων της χώρας, αυτό το συναίσθημα δεν είναι άλλο, από την εσωτερική ανάγκη απαίτησης οικοδόμησης ενός τουλάχιστον και στοιχειωδώς αξιοπρεπούς μέλλοντος που θα σέβεται και θα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα του τόπου, χωρίς επιδεικτικά κι ανόητα να τα παρακάμπτει και να τα αγνοεί! Και ως γνωστόν, μέλλον χωρίς θεμέλια, ρίζες και γνώση του παρελθόντος, δεν μπορεί να γεννηθεί!

Πέραν αυτού του εσωτερικού αισθήματος όμως, η ανάγκη να προασπίσεις τη λογική σου – σήμερα - γιγαντώνεται εξαιτίας όλων εκείνων των αρμοδίων... που δημοσίως σπεύδουν να υπερασπιστούν αναρμοδίως, πως, το φθηνό, αποτελεί την ασπίδα των κατοίκων ετούτης της πόλης ενάντια στις αντιξοότητες που θέτει η μάχη της προόδου.

Άκουσον άκουσον...

Ορισμένοι “εκλεκτοί” βαφτίζοντας εαυτούς εκφραστές – συνολικά κι απόλυτα - της τοπικής κοινωνίας και δη της νέας γενιάς, προτάσσουν – λένε – τα στήθη τους για μία άοσμη κι αόριστη τουριστική ανάπτυξη ως επιβεβαιώνεται μέχρι στιγμής, για την οποία μάλιστα με περίσσιο θράσος δηλώνουν πως ακριβοπληρώνουν, σκοπεύοντας να “τσιμπήσουν” ψίχουλα επισκεψιμότητας από το “εύπορο” κοινό το οποίο και διεκδικούν.

Δεν είναι της παρούσης να ανατρέξουμε στο σκεπτικό της δημοτικής πλειοψηφίας σχετικά με το πλάνο προώθησης του νησιού, αφού αυτό, έχοντας δει εδώ και κάποιο καιρό το φως της δημοσιότητας, φαίνεται πως, από τους ίδιους, ακολουθείται πιστά και κατά γράμμα. Σε γενικές γραμμές, φθηνές επιλογές που επικεντρώνονται στην αναπαραγωγή ενός lifestyle που αποχαυνώνει και μεσουρανεί και οι οποίες μόνον φθήνια μπορούν να αποσπάσουν, επιλέγονται συστηματικά και προωθούνται αποφασιστικά, με απώτερο σκοπό το προαποφασισμένο ιδιοτελές συμφέρον, χωρίς σαφώς να αποσκοπούν σε διάρκεια, μέλλον και πρόοδο.

Ωστόσο, σε μία εποχή που ο τόπος μάχεται να αντέξει οικονομικά, αυτό που προκύπτει μοιραία και λογικά ως ανάγκη, σχετίζεται απόλυτα με την αναζήτηση και την αξιοποίηση των υλικών εκείνων που προσφέρει η ίδια η πόλη, η μίξη και αξιοποίηση των οποίων, μπορεί να αποδειχθεί “πυξίδα” για συνέχεια, οικονομική ανάσα και ζωή.

Σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή που ο τόπος δεν μπορεί να αντέξει περισσότερη δόση οπισθοδρόμησης και παρακμής, προβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη απόκτησης γνώσης, διατήρησης αναλλοίωτης της μνήμης και προάσπισης εκείνου του αισθήματος της συγκίνησης αναφορικά με την άξια σεβασμού κληρονομιά που μας κλήρωσε... να διαθέτουμε! Και κληρονομιά είναι στο σύνολό του ο τόπος, υπό την προϋπόθεση πως μπορούμε να τον αφουγκραστούμε, να τον κατανοήσουμε και τον σεβαστούμε!

Αν λοιπόν γίνεται έντονα λόγος σχετικά με τις άκρως προσβλητικές για τον τόπο εικόνες και τα πλάνα ημίγυμνων γυναικών που καλύπτουν μνημεία, συνθέτοντας ένα βίντεο πληρωμένης(!) δημοτικής παραγγελίας για το νησί, αυτό συνδέεται απόλυτα με το γεγονός πως προδίδεται η ένδεια και η παρακμή σε επίπεδο αντίληψης, γνώσης και διάθεσης για προκοπή!

Η ακμή προϋποθέτει αντανακλαστικά γνώσης, συγκίνησης και σεβασμού! Όχι προς τα άψυχα μάρμαρα που απλοϊκά ένας περαστικός... παρατηρεί, αλλά προς όλα εκείνα τα μνημεία που με κόπο και λεπτομέρεια έχουν φιλοτεχνηθεί για να μένουν, να παραπέμπουν, να θυμίζουν και να υπενθυμίζουν εκείνη την ένδοξη πραγματικότητα και τις προσωπικότητες που ανέδειξαν κι εξέλιξαν το νησί και που για τους νοήμονες - μόνον - μπορούν να καταστούν ερεθίσματα προόδου, ακμής κι όχι ευτέλειας και παρακμής.

ΥΓ. Αν κάποιος έχει φωτίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ερμηνεία της προόδου σε μία πρόταση αυτός δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος σε μία πρόταση είχε πει: “Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.”.