Καλύτερα στο στόχαστρο παρά ευνοημένος

Σαν επιδημία εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, σε τούτο τον τόπο, το μικρόβιο της επίκρισης και της κατηγορίας, σέρνοντας στη νοσώδη διαδρομή προς τον στόχο του τις μολυσματικές παρενέργειες της εύνοιας και των επαίνων.

Άνθρωποι ασθενικής ιδιοσυγκρασίας και ακόμα ασθενικότερης στόφας, επιλέγουν τον δρόμο ανόητων σχολιασμών και πικρόχολων υπαινιγμών, σε μία προσπάθεια να προκαλέσουν την κοινωνική συμπάθεια, μέσω λαϊκίστικων ευφυολογημάτων.

Χωρίς να έχουν να επιδείξουν μία ουσιαστική πράξη, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως προικοδότηση του τόπου, δεν παρουσιάζουν παρά μόνο προσφορές επιφανειακών ενεργειών.

Αναλώνονται σε επιθέσεις για να αδράξουν την ευκαιρία μιας ελάχιστης- κι αυτή ετερόφωτη- δόξας, για να αιτιολογήσουν στον εαυτό τους τον ρόλο του παραγοντίσκου στα κοινά, που επιθυμούν διακαώς να διαδραματίσουν.

Η χλεύη και η ειρωνεία που ποθούν να διατυπώσουν, σκοντάφτουν στις βαρύγδουπες και εμφανώς δανεικές εκφράσεις, που σαφώς προσπάθησαν να ανασύρουν από λεξικά και καθώς είναι κατάδηλη η πλήρης άγνοια των νοημάτων, καταφέρνουν εύκολα να οδηγηθούν στη γελοιοποίηση.

Ο κόπος και ο αγώνας για να εντρυφήσουν στην πικρόχολη αντιμετώπιση όσων στοχοποιούν, αποδεικνύει περίτρανα την αδυναμία τους στην παραγωγή αξιόλογου έργου.

Μεγαλουργεί για ακόμα μία φορά, καταλήγοντας πλέον καθημερινότητα, η ανοησία και η ημιμάθεια, η ευκολία και η έπαρση, επιβεβαιώνοντας την φθήνια ανθρώπων και νοοτροπιών.

Πρακτικές της χυδαιότητας, αναδεικνύουν την ελλειμματική ουσία των ανθρώπων, που επικρίνουν και επιτιμούν κάθε δυναμική διαφοροποίηση που τους ενοχλεί.

Ανάλογες στάσεις όμως επιβεβαιώνουν πάντως πως συνήθως αυτοί που κατηγορούν περισσότερο, είναι οι ένοχοι.

Αναλόγως εμετική είναι και τακτική της παροχής εύνοιας, μέσω τη οποίας επιχειρείται ο υποβιβασμός και η υποτίμηση των άλλων.

Μόνο που όταν είναι γνωστό το μέγεθος των ευνοημένων, τότε το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ο δικός τους διασυρμός, καθώς τους προδίδουν όσα με περισπούδαστο ύφος διατυπώνονται γι’ αυτά που «ξεκαθάρισε, ξεκαθαρίζοντας».

Με το ποιόν τους, τη στάση τους και τις πολιτικές τους συμπεριφορές, τα εύσημα που απλόχερα απονέμουν αποτελούν ύβρη και καταφέρνουν τελικά να επιβεβαιώσουν δοσοληψιών και εξυπηρετήσεων.

Όσα κοσμητικά επίθετα και αν αποδοθούν προς κάθε εξυπηρετητή, το εγκώμιο του καταρρίπτεται από τα δεδομένα του, που τον εκθέτουν.

Οπότε προτιμότερη η είσπραξη κατηγοριών, κριτικής και επιτίμησης από την πλασματική εύνοια και τον έπαινο των ανυπόληπτων, επιβεβαιώνοντας τον Σενέκα στο «Να μην ενδιαφέρεσαι για το ποσοστό, αλλά για την ποιότητα των θαυμαστών σου: το να μην αρέσεις στους κακόψυχους είναι για τον άνθρωπο έπαινος».