Δι’ ευχών των αγίων ημών

Σε στρατόπεδα πάλι χωριστήκαμε, είχαμε δεν είχαμε.

Να προσευχηθεί κανείς ή να μην προσευχηθεί;

Δεν μπορώ να καταλάβω, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός – πάλι. Άλλωστε, έτσι, όπως βλέπετε εσείς τα πράγματα στη χώρα και στα πορτοφόλια μας, άραγε – διερωτώμαι εγώ τώρα – αποτελεί αυτό ένα από τα σημαντικότερα προβλήματά μας;

Θίχτηκε το ζήτημα της υποχρεωτικής προσευχής στα σχολεία και σείεται τούτη η γης που την πατούμε. «Μας οδηγούν στη μουσουλμανοποίηση», βλέπω να γράφει κάποιος. Αν είχαν καταργήσει τη χριστιανική προσευχή και έκαναν υποχρεωτική τη μουσουλμανική, να έβαζαν τα παιδιά να γονατίζουν προς τον ήλιο κάθε πρωί και άνοιγαν και θέσεις ΠΕ για ιμάμηδες σε κάθε σχολική μονάδα, τότε, ναι, θα το καταλάβαινα. «Θίγουν το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων», λέει κάποιος άλλος. Γιατί; Αν μία οικογένεια, έχει βαθιά ριζωμένο το θρησκευτικό της αίσθημα και επιθυμεί να περάσει τις ίδιες αξίες και στο παιδί, το γεγονός, ότι αυτό δεν θα κάνει προσευχή στο σχολείο θα την εμποδίσει;

Η ανάγκη για προσευχή, το εσωτερικό αυτό συναίσθημα, που οδηγεί έναν άνθρωπο, να σηκώσει τα χέρια και να ζητήσει την βοήθεια του Θεού, στον οποίο πιστεύει, ή να ασκήσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, όποτε εκείνος το θελήσει, δεν είναι κάτι, που μπορεί να υπαγορευτεί από το όποιο κράτος. Πρόκειται για ανάγκη του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Άλλος την έχει, άλλος δεν την έχει και άλλος δεν επιθυμεί να την εξωτερικεύει και δη δημοσίως.

Φανταστείτε ένα παιδί, το οποίο δεν θέλει να πει την προσευχή, ή εν πάση περιπτώσει δεν επιθυμεί να σταθεί μπροστά σε ένα ολόκληρο σχολείο, για να κάνει το σταυρό του, να προσβάλλεται από τους καθηγητές, οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, με ανόητο και άχαρο τρόπο, υποχρεώνουν με το ζόρι, ή/και με την απειλή μίας αποβολής, κάποιο μαθητή να βγει μπροστά (παραδείγματα από μαρτυρίες, αλλά και προσωπική εμπειρία). Γιατί θα πρέπει να συμβαίνει αυτό, σε ένα σύγχρονο σχολείο;

Αν ένα παιδί πιστεύει στο Θεό και αισθάνεται την ανάγκη να προσευχηθεί, μπορεί να το κάνει. Άλλωστε, η προσευχή, η “συνομιλία”, ουσιαστικά με το Θεό, η παράκληση, δεν είναι δρώμενο, δεν είναι εκδήλωση, δεν είναι ομαδική δραστηριότητα, που πρέπει να έχει απαρτία, είναι προσωπική υπόθεση του καθένα από εμάς.

Ένα παιδί, που θέλει να προσευχηθεί, μπορεί να το κάνει στο σπίτι του, στο δρόμο, στο σχολείο, οπουδήποτε, ακόμη και από μέσα του, ενώ παίρνει τα θέματα του διαγωνίσματος από τον καθηγητή του. Η οικογένεια μάλιστα, μπορεί να το βοηθήσει να κατανοήσει, ήδη από μικρή ηλικία, ότι η προσευχή, είναι μία προσωπική επιλογή και ότι έχει τη δυνατότητα να απευθύνεται στο Θεό, οποτεδήποτε το χρειάζεται, καθώς, εξ όσων έχουν αναφερθεί ανά τους αιώνες για Εκείνον, δεν λειτούργησε ποτέ με ωράριο δημόσιας υπηρεσίας και ακούει τις προσευχές, τις δοξασίες και τις ικεσίες όλων Του των τέκνων.

Εν κατακλείδι και προς ενημέρωση, όσων συλλέγουν πληροφορίες απ’ ό,τι διαβάζουν σε αναξιόπιστα site, το Υπ. Παιδείας δεν καταργεί την προσευχή, ούτε την απαγορεύει. Απλώς δεν την αναφέρει στην εγκύκλιό του αναλυτικά. Σε παραπομπή, ωστόσο, στις ισχύουσες διατάξεις, αναφέρεται σε σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο περιλαμβάνει και τη διενέργεια προσευχής πριν την έναρξη των μαθημάτων.