«Στο νοσοκομείο γίνεται το αδιαχώρητο, φέτος θα πέσουμε όλοι: γόνατα, μέση, αυχένας…»!

Φαίνονται μόνο δυο μεγάλα μάτια πάνω από τη διπλή χειρουργική μάσκα κι αυτά αλαφιασμένα. Η σημερινή βάρδια τελείωσε. Mε την αυριανή τι θα γίνει; Μέρα με τη μέρα βγαίνουν οι βάρδιες στο νοσοκομείο της Ρόδου όπου στις κλινικές υπάρχει το αδιαχώρητο και ασθενείς στέλνονται όπου υπάρχει άδειο κρεβάτι.

Είκοσι χρόνια νοσηλευτές κι αυτή η καταπόνηση του ανθρώπινου σώματος και της ψυχολογίας δεν έχει προηγούμενο. Χτυπούν καμπάνα για τη σωτηρία, περιγράφουν με μελανά χρώματα το παρόν κι αγωνιούν για το μέλλον.

Θυμάμαι κάποτε τον Αρκά: «αυτό που με τρομάζει στο μέλλον είναι που όσο πάει και πλησιάζει…»!

«Όποιο νοσηλευτή κι αν βρεις,  τα ίδια θα σου πει, ξεκίνησε να μου λέει. Είναι πρωτοφανή αυτά που συμβαίνουν. Είναι η χειρότερη κατάσταση των τελευταίων 20 χρόνων. Το μόνιμο προσωπικό που είναι μάχιμο είναι καταπονημένο. Βάρδιες χωρίς ρεπό για όλους. Δεν είμαστε ούτε θέλουμε να γίνουμε ήρωες, ούτε ώρες θέλουμε να μαζέψουμε, ούτε ρεπό. Είναι κρίμα για το νοσοκομείο μας να μην έχει προσωπικό και να μην έχει αναλώσιμα υλικά πάλι αυτή τη στιγμή. Σου παίρνει χρόνο να ψάχνεις γάζες  από άλλες κλινικές και επιθέματα τραυμάτων που δεν έχει. Ψάχνεις από κλινική σε κλινική. Ούτε θερμόμετρα δεν έχει. Ένα θερμόμετρο για όλους τους ασθενείς της κλινικής. Υπάρχει συνάδελφος που επί μία εβδομάδα είχε βάρδια συνεχόμενες νύχτες. Δύο στη βάρδια οι νοσηλευτές. Και για να βγούμε δύο στη βάρδια, δουλεύουμε μ’ ένα ρεπό την εβδομάδα ή μισό».

Κρούσματα κορωνοϊού ανάμεσα στο νοσηλευτικό προσωπικό, υπάρχουν;

Την προηγούμενη εβδομάδα στο νοσοκομείο της Ρόδου είχε 15 νοσηλευτές σε καραντίνα γιατί ήταν κρούσματα. Τουλάχιστον ένα άτομο από κάθε κλινική, έχει κορωνοϊό. Κι αυτό έγινε τώρα μετά τις γιορτές.  Είμαστε αποδεκατισμένοι.

Πρωινά, απογευματινά, νυχτέρια με τέσσερα άτομα στη δύναμη. Υπάρχουν τραυματισμοί από την καταπόνηση. Μέση, γόνατα, πόδια.  Σ’ έναν χρόνο μέσα είναι η τρίτη φορά φέτος που ενώνουν τις κλινικές. Έχουμε πεθάνει.

Έχουμε πενήντα περιστατικά Covid αυτή τη στιγμή, διασωληνώσεις, θανάτους.  Γυρνάς όλο το νοσοκομείο για να βρεις αναλώσιμα. Όλα τα τμήματα έχουν τραγικό πρόβλημα. Στα τόσα χρόνια που δουλεύουμε, φέτος θα πέσουμε όλοι: γόνατα, μέση, αυχένας… 

Έρχονται νέοι άνθρωποι με σύμβαση. Μέχρι να μάθουν, φεύγουν. Πέφτει όλο το βάρος στο παλιό νοσηλευτικό προσωπικό. Οι κλινικές είναι τίγκα.

Γεμίζουν και λέμε: «φέρτε νέα παιδιά, να μάθουν και να μείνουν, όχι τρίμηνα και εξάμηνα. Να μείνουν τουλάχιστον τρία χρόνια. Να μπορέσουμε να πάρουμε τα ρεπό μας, να πάρουμε τις άδειές μας. Τώρα είναι σε αναστολή οι άδειες, ξεχασμένες. Φαντάσου την καταπόνηση, δύο χρόνια τώρα. Σαββατοκύριακο, αργίες σχεδόν πάντα μέσα γιατί δεν βγαίνει το κυκλικό να καλυφθεί. Η αποκλειστική νοσοκόμα έχει τελειώσει μεν τη σχολή αλλά δεν κάνει νοσηλεία.

Ήρθε όμως πρόσφατα νοσηλευτικό προσωπικό!

Στην πραγματικότητα αυτοί είναι βοηθητικό προσωπικό γιατί δεν έχουν καμία εμπειρία. Κάλυψαν τις θέσεις αυτών που έφυγαν με αναστολή. Για εμάς το νοσοκομείο μας είναι σαν να βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη. Γίναμε πολυεργαλεία. Τρέχεις για όλους και πρέπει να είσαι εσύ όρθιος. Αν δεν έρθεις εκεί, δεν σε καταλαβαίνει κανείς.

Μόνο αν έχεις έναν δικό σου άνθρωπο μέσα, καταλαβαίνει τι ζούμε. Και μετά απ’ όλα αυτά  να έχω καθαρό μυαλό, να δώσω τα φάρμακα, να πάρω τις πιέσεις. Είμαστε στα χειρότερά μας. Το μισάωρο διάλειμμα της ημέρας δεν υπάρχει πια. Και παλιότερα δύο ήταν στη βάρδια, αλλά δεν υπήρχε αυτή η κίνηση.

Γέμισαν οι κλινικές και όλα τα περιστατικά μπορούν να μπουν παντού όπου υπάρχουν κρεβάτια.

Να τραβήξεις τα κρεβάτια, να βοηθήσεις τον συνοδό, θέλει άντρες που  κάνουν γυμναστική, που έχουν μπράτσα. Λένε «ελάτε ένα λεπτό…».  Μα, είναι για  χρόνια αυτά τα λεπτά. Είναι  για όσο χρειάζεται.

Το κυλικείο είναι ακόμη κλειστό;

Είναι ακόμη κλειστό το κυλικείο δεν έχουν οι άνθρωποι νερό να πάρουν, παραγγέλλουν  τα νερά, τους φέρνουν κιβώτια απ’ έξω, τους φέρνουν καφέ, φαγητό.

Όποιον κι να ρωτήσεις είναι ίδιος ο πόνος. Τα παιδάκια λένε πως αν κάνεις μια ευχή στην πανσέληνο, βγαίνει! Να κάνουμε μια ευχή να έρθουν τρεις άνθρωποι, τρεις νοσηλευτές κι ευχόμαστε να την ακούσει, το αστέρι.

Λένε: «η πούλια κι o  αυγερινός ακούνε την ευχή σου…». 

Αν την ακούσουν, θα μας στείλουν νοσηλευτές. Δεν έχουμε αλλού τις ελπίδες μας. Είμαστε περήφανοι για τα Rafale για τους πιλότους μας, για τον στρατό μας… Έτσι έπρεπε να είμαστε περήφανοι και για τα νοσοκομεία μας και για τα σχολεία μας.

Είναι κρίμα για τη Ρόδο να είναι το νοσοκομείο σ’ αυτή την κατάσταση. Έπρεπε να είναι παράδειγμα. Αισθανόμαστε όλη η σειρά των παλιών νοσηλευτών,  απογοήτευση.  Αισθανόμασταν, επίσης, ότι πέρασαν τα χρόνια και η κατάσταση επιδεινώθηκε. Είναι δύσκολο επάγγελμα, γιατί επάγγελμα είναι, δεν είμαστε η αδελφή Τερέζα. Αν  είσαι καλά στο σπίτι και σε στηρίζει η οικογένειά σου, τώρα μπορείς να συνεχίσεις λίγο ακόμα, μ΄ αυτή την κατάσταση. Αν δεν είσαι καλά ούτε κι εκεί, που πολλοί δεν είναι, τότε θα τρελαθείς.

Ροδούλα  Λουλουδάκη