"Πώς να χάσετε τον εγκέφαλό σας σε λιγότερο από 9 μήνες. Ένας πρακτικός οδηγός για πνευματική νωθρότητα"

Το εκπαιδευτικό σύστημα με όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης που περιλαμβάνει, θεωρητικά εφοδιάζει τους μαθητές όχι μόνο για να γίνουν λειτουργικά μέλη της κοινωνίας με την εργασία τους, αλλά και για να αποκτήσουν σφαιρικές γνώσεις. Αποκορύφωμα της «εξαιρετικά οργανωμένης» αυτής προσπάθειας είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Ο παραπάνω «αξιέπαινος» θεσμός συνδέεται με τους εφιάλτες και την αγωνία των τελειοφοίτων εδώ και πολλές δεκαετίες. Επί 9 συνεχόμενους μήνες η υπερπροβολή των εξετάσεων και η «βιομηχανία» της παραπαιδείας που έχει στηθεί στις πλάτες των απελπισμένων γονέων προκαλεί ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα όπως ανορεξία ,βουλιμία, μυοσκελετικά προβλήματα και υπερεξάνληση σε εφήβους από όλη τη χώρα. Το εκπαιδευτικό σύστημα χάνει τον παιδευτικό του ρόλο και μετατρέπεται σε προθάλαμο των ΤΕΙ και ΑΕΙ, διοχετεύοντας ανούσιες γνώσεις για αποστήθιση, που ξεχνιούνται την επομένη των εξετάσεων. Επιτυχημένος θεωρείται αυτός που τετραγώνισε καλύτερα τη σκέψη του και προσαρμόστηκε στη μοναδική «αυθεντία» του εκπαιδευτικού συστήματος, τα κακογραμμένα και προχειροφτιαγμένα, γεμάτα ασυνταξίες και λάθη, σχολικά βιβλία-εγχειρίδια. Και βέβαια δεν αρκεί μόνο αυτό καθώς οι εξετάσεις αυτές, που κρίνουν έναν άνθρωπο από τις επιδόσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα μέσα σε λίγες ώρες, στηρίζονται στην εξαπάτηση, τις μπλόφες, τις λεπτομέρειες και όχι στους σύνθετους συλλογισμούς και τη κριτική σκέψη. Οι μαθητές θεωρώ πως αξίζουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους κάνει πιο εύστροφους και ξεχωριστούς, όχι ισοπεδωτικά μαζοποιημένους. Η πρόκληση και το ανεβασμένο επίπεδο στη μαθησιακή διαδικασία είναι θεμιτά στοιχεία, αλλιώς δεν θα είχε αξία η κατάκτηση ενός στόχου. Όταν όμως η έννοια της δυσκολίας ταυτίζεται με την αποστήθιση ανούσιων λεπτομερειών τότε το εκπαιδευτικό σύστημα δεν βοηθά αλλά αντιμετωπίζει εχθρικά τους μαθητές και είναι προβληματικό. Είναι αδιανόητο η επιτυχία να ταυτίζεται με την απομνημόνευση θραυσμάτων γνώσης. Ο μαθητής δεν είναι μια μηχανή παραγωγής. Το γεγονός πως αναγκαζόμαστε να διαβάζουμε 18 ώρες τη μέρα το επιεικώς απαράδεκτο προσφερόμενο υλικό των σχολικών εγχειριδίων καθιστά την κατάσταση απελπιστική. Υπάρχει τόση εκτίμηση για τη νοημοσύνη των μαθητών ώστε ορισμένα από τα βιβλία αυτά που χρονολογούνται πάνω από δεκαετία δεν έχουν περάσει καν φιλολογική επιμέλεια. Πώς απαιτείται η απόλυτη συνέπεια και η τελειότητα από τους μαθητές όταν το ίδιο το κράτος στην οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι υπόδειγμα προχειρότητας; Η αποκρυπτογράφηση των ιδεών που προσπαθεί να πραγματευτεί γίνεται στο εξαντλητικό τρίπτυχο, σχολείο- φροντιστήριο-ιδιαίτερο, ωθώντας σε μειονεκτική θέση όσους δεν μπορούν να συμβαδίσουν είτε οικονομικά, είτε από θέμα αντοχής με αυτό το πρότυπο. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι μια χώρα που χρειάζεται νέα μυαλά και ρηξικέλευθες ιδέες για να οργανωθεί και να ξεφύγει από την κρίση ωθεί τα παιδιά της ,στην πιο δημιουργική ηλικία τους που μόλις ξεκινούν να διαμορφώνονται ως προσωπικότητες, σε νάρκωση και πνευματική αδράνεια ευνουχίζοντας τη σκέψη τους. Αθόρυβα και σιωπηλά τοποθετείται σιγαστήρας στη σκέψη μας, που οδηγεί σε έλλειμμα δημοκρατίας και αδυναμία ανάπτυξης. Προσωπικά αισθάνομαι ντροπή και θυμό που έλαβα μέρος σε αυτήν τη διαδικασία η οποία, δίχως υπερβολές, αποτελεί το παραπέτασμα πίσω από το οποίο έφηβοι μαθητές σε όλη τη χώρα βασανίζονται αλύπητα μαθαίνοντας πως η τυφλή υπακοή και απομνημόνευση είναι ο οδηγός προς την επιτυχία.