Συμπεριφορές του ……….

Όταν οι προβληματικές συμπεριφορές συνδυάζονται με δημόσια αξιώματα τότε δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα αυτοκαταστροφικής εξέλιξης.

Αν και υπάρχει πλήθος συμπεριφορών που μπορούν να χαρακτηριστούν ως προβληματικές, αυτές που στη συγκεκριμένη περίπτωση απασχολούν είναι η αυταρχικότητα εμπλεκόμενη με την αθυροστομία.

Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά όταν συναντώνται στο πρόσωπο ενός ατόμου που κατέχει δημόσιο αξίωμα, τότε προκαλείται το κοινό αίσθημα, προσβάλλεται ο θεσμικός ρόλος και απαξιώνεται το κοινωνικό σύνολο.

Η εξουσιαστική ικανοποίηση των ατόμων που κατέκτησαν θέση Αρχής, μπορεί να εκφραστεί με αυταρχισμό και να εκδηλωθεί με Βοναπαρτικές συμπεριφορές, προδίδοντας έτσι τα προσωπικά τους κατάλοιπα επιβεβαίωσης.

Η έπαρση και η αλαζονεία, έρχονται να λειτουργήσουν ως χαρακτηριστικά στοιχεία του αυταρχισμού, που το μόνο που αποδεικνύουν, ως εκδηλούμενη συμπεριφορά, είναι η περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων και η προκατάληψη επί του αποτελέσματος.

Όμως σε πρόσωπα που λόγω της ιδιότητας τους, οφείλουν να λειτουργήσουν εντός πλαισίων που θέτουν συγκεκριμένοι θεσμικοί κανόνες, ανάλογες δεσποτικές συμπεριφορές, όχι μόνο καταλύουν κάθε διαδικασία συναινετικών αποφάσεων, αλλά αποδομούν και κάθε συμμετοχική πρακτική, καθώς δεν διαθέτουν το απαραίτητο υπόβαθρο εξυπηρέτησης τους.

Με απίστευτη κομπορρημοσύνη επικοινωνούν την προσωπικότητα τους και μέσω άκαμπτων συμπεριφορών, περιορίζουν το κριτήριο τους μόνο μεταξύ των άκρων, χωρίς καμία ενδιάμεση αποδοχή και με μισαλλόδοξη άρνηση.

Υπό την σεκταριστική τους παντιέρα λαμβάνουν αποφάσεις τιμωρών, ως ανάγκη εξορκισμού των ενοχικών απωθημένων που οι ίδιοι κουβαλούν.

Οι εν λόγω δε προβληματικές συμπεριφορές μεγεθύνουν την μικρότητα τους όταν συνοδεύονται από την χυδαιότητα στην χρήση του λόγου.

Πέραν από όποια διάθεση ηθικοπλασίας και καθωσπρεπισμού, κρίνεται πως η αισχρολογία που υιοθετείται από τα δημόσια πρόσωπα, αυτομάτως οδηγεί σε ακύρωση του επιπέδου πολιτισμού που οφείλουν να ακολουθούν ως δημόσιοι εκπρόσωποι.

Η απρεπής αγοραία εκφορά λόγου, μπορεί να ακλουθείται ως απαξιωτική τακτική έναντι του όποιου συνομιλητή, όμως όταν χρησιμοποιείται από τα άτομα που εκφέρουν δημόσιο λόγο τότε ανάλογες λεκτικές εξάρσεις στο μόνο που καταφέρουν να οδηγήσουν είναι η αυτογελοιοποίηση τους.

Τα δημόσια πρόσωπα οφείλουν πρωτίστως να σέβονται την θέση που κατέχουν και η θέση αυτή σε καμία περίπτωση δεν τα νομιμοποιεί να επιβάλλονται μέσω της αθυροστομίας τους.

Αυτό και μόνο αποδεικνύει πως δεν υπάρχει το προσωπικό υπόβαθρο εκείνο που θα τους επιτρέψει να επιβληθούν με την παρουσία τους.

Ας μην γελοιοποιήσουν άλλο την δημόσια ζωή με τις τραμπούκικες συμπεριφορές τους και την λαϊκίστικη τους χυδαιότητα, μήπως και καταφέρουν να ολοκληρώσουν την ούτως ή άλλως προβληματική δημόσια θητεία τους.