"Γερτρούδη" στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Την 4η ταινία του αφιερώματος στον Δανό σκηνοθέτη Carl Theodore Dreyer, «Γερτρούδη» θα προβάλλει την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου στις 19:30 η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Σύρο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Νίνα Πενς Ρόντε και ο Μπεν Ρότε.

Υπόθεση:

«Η ιστορία μιας γυναίκας που αν και αγάπησε, προτίμησε τη μοναξιά, αντί να διατηρεί ένα συμβατικό δεσμό με κάποιον που δεν θα την είχε ως μοναδικό κέντρο των ενδιαφερόντων του. [!] Το κύκνειο άσμα του Ντράγιερ είναι στην ουσία μια από τις πιο αληθινά φεμινιστικές ταινίες που έγιναν ποτέ».

 Γράφουν στα Cahiers du Cinema για την ταινία:

«Μια ταινία ιερουργικής και τελετουργικής στατικότητας το θέμα της οποίας συνοψίζεται στη φράση «Η αγάπη είναι το παν» (Amor omnia), που θα γράψει η Γερτρούδη εν όσο ζει στον σταυρό του τάφου της. Η Γερτρούδη είναι το πορτραίτο μιας πραγματικά ανεξάρτητης γυναίκας που ο Ραφαηλίδης την αποκάλεσε «μνημείο στην ιστορία της εξέλιξης της κινηματογραφικής γλώσσας». Μια γυναίκα που καίγεται εσωτερικά, ζώντας αποκλειστικά και μόνο για τον απόλυτο έρωτα. Εδώ οι ηθοποιοί χρησιμοποιούνται ως «ενσαρκωμένα σύμβολα των ιδεών». Ο κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας είναι το υπέρτατο σύμβολο της αδιάλλακτης, ασυμβίβαστης κι απόλυτης αγάπης, καθώς αρνείται έναν βολεμένο σύζυγο και δύο εραστές, για να ζήσει το υπόλοιπο του βίου της στην σοφία της μόνωσης. Λιτή σκηνοθεσία, η οποία επικεντρώνει το ενδιαφέρον περισσότερο στην ψυχή παρά στη δράση των χαρακτήρων, συνοψίζοντας στην αυστηρότητα του ντεκουπάζ και στην εικαστική γεωμετρία των πλάνων της, εκείνο το χαρακτηριστικά υπέροχο ύφος που ο Dreyer άφησε κληρονομιά στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Μεγαλειώδης, σπαρακτική δράση που περιέχεται εντός της φαινομενικής ακινησίας, συμβολικός και μεταφυσικός χωρο-χρονικός καθορισμός σ' αυτό το αριστουργηματικό κύκνειο άσμα του μεγάλου Δανού σκηνοθέτη. Σ' αυτήν την ταινία επιβεβαιώνει έναν από τους χαρακτηρισμούς που έδωσαν οι κριτικοί στον σκηνοθέτη: ότι είναι ένας σκηνοθέτης του γυναικείου προσώπου. Η αφαίρεση, η λιτότητα και η αυστηρότητα χαρακτηρίζουν το σκηνοθετικό ύφος. Ο Dreyer , με εφόδιο την εντελώς ανένταχτη πίστη του, καταλήγει με γενναία βήματα στην απελπισία και την ανυπόκριτη αναμονή του θανάτου -και την εγγράφει αριστουργηματικά στην κινηματογραφική του φόρμα».