Ένα – δύο, εν’-δυο

Ο εορτασμός μία εθνικής επετείου, συνηθίζεται στη χώρα μας να συνοδεύεται από την παρέλαση των στρατιωτικών δυνάμεων και της μαθητιώσας νεολαίας.

Πολλές οι συζητήσεις και οι αντικρουόμενες απόψεις για την αναγκαιότητα των παρελάσεων, με την κάθε άποψη να διαμορφώνεται αναλόγως της πολιτικής οπτικής του εκφραστή της.

Από την αρχαιότητα και την επιβολή των παρελάσεων των στρατευμάτων των ρωμαϊκών λεγεώνων του αυτοκράτορα Τίτου Βεσπασιανού έως τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ και τον Φρειδερίκο της Πρωσίας, με το θηριώδες τάγμα του των «Γιγάντων του Πότσδαμ», έως τον Τρικούπη που τις καθιερώνει στην Ελλάδα, για τον τιμητικό εορτασμό των ιστορικών στιγμών και τον Βενιζέλο που τις διανθίζει με λαμπαδηφόρους νέους, έως το Μεταξικό τελετουργικό που διαμορφώνει την σημερινή εικόνα των παρελάσεων, υπό τους ήχους των τυμπάνων και των εμβατηρίων, άδοντας "Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;".

Και η φαγωμάρα καλά κρατεί περί «της ανάτασης του εθνικού φρονήματος» της πιο εθνικιστικής θεώρησης ή της τιμής των μεγάλων στιγμών της ιστορίας, για το ποιος δικαιούται να κρατά τη σημαία ή την ύπαρξη εξέδρας για τους επισήμους, έτσι σε κουβέντα να βρισκόμαστε και να ξεσπαθώνει η ανοησία του καθ’ ενός μέσα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με την πλειοψηφία των σχολιαστών να είναι παντελώς ανιστόρητη.

Όχι, δεν πρόκειται για υπεράσπιση της μίας ή της άλλης πλευράς, ούτε για διατύπωση άποψης επί ενός θέματος στο οποίο πρωταρχικό ρόλο έχει η ιστορική γνώση, η οποία όταν εκλείπει έστω και από έναν, δεν μπορεί να έχει πραγματικό αντίκρισμα.

Η εθνική επέτειος θα μας ξαναβγάλει στις πλατείες, στις λεωφόρους και σε όποιο κεντρικό σημείο διαθέτει η κάθε πόλη, για να καμαρώσουμε τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ξαδέλφια, τα βαφτιστήρια, που δεν ξέρουν τι ακριβώς γίνεται όταν είναι μικράκια, αλλά χαίρονται με τον κόσμο και τη βαβούρα και να σούρνωνται βαριεστημένα όταν μεγαλώνουν, με μόνο μέλημα που θα πάνε μετά για καφέ. 

Τουλάχιστον τώρα δεν πετάνε στραγάλια, όπως κάναμε παλιά, αφού έχει πλέον αλλάξει το σκηνικό, με φασκελώματα προς τις εξέδρες των επισήμων, αλλά σταθερή παραμένει η στριγκιά φωνή που αναγγέλλει έναν προς ένα τους παρελαύνοντες σχηματισμούς, εξαπολύοντας στομφώδεις κορώνες περί των ιδεωδών του έθνους.

Παρέλαση κάθε σχολείου, κάθε μικρής ή μεγάλης στρατιωτικής δύναμης που διαθέτει ο κάθε τόπος, κάθε συλλόγου, κάθε ομάδας, κάθε πικραμένου και κοντά σε αυτούς θα προστεθούν και νέοι σχηματισμοί, με τους αντιδρώντες στην αμμοβολή και τους υπέρμαχους της, έτσι για να δοθεί και το στίγμα της σύγχρονης πραγματικότητας του τόπου.

Έναν ελαφρύ προβληματισμό όμως δημιουργεί η έλλειψη συντονισμού τους, καθώς η πολλή συζήτηση και οι μακροσκελείς ιντερνετικοί σχολιασμοί των μεν και η μανιώδης παραγωγική εξυπηρέτηση των πελατών, λόγω των σφιχτών χρονοδιαγραμμάτων των εργασιών, των δε, δεν έδωσαν την πολυτέλεια του χρόνου για πρόβες.

Ποιος σχηματισμός θα παρελάσει πριν από τον άλλο, αυτό είναι ένα θέμα, οπότε καλό θα ήταν να μεσολαβεί ένα τμήμα ειρηνευτικής δύναμης, για να αποφευχθούν τυχόν συρράξεις.

Ένα –δύο, εν’-δυο, ένα στ’ αριστερό.