Το "φάντασμα" της Όπερας

Τώρα που κάθομαι και σκέφτομαι τα πράγματα πιο νηφάλια, ίσως για όλο αυτό το “ατυχές συμβάν”, τελικά να ευθύνομαι εγώ και οι ιδιορρυθμίες μου. Προφανώς, διέρρευσε από κάποιον σύντροφο των παιδικάτων μου στο σχολείο, ότι η αγαπημένη μου έγκλιση στα ρήματα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ήταν πάντοτε η προστακτική.

Ήταν τόσο μεγάλη η τρέλα μου γι' αυτή, που σκεφτόμουν μέχρι και υπογραφές να μαζέψω για την πραγματοποίηση διαγωνισμάτων μόνο με το συγκεκριμένο θέμα. Την ξεχώριζα από όλες τις υπόλοιπες, γιατί πέρα από την ευκολία που εγώ προσωπικά της αναγνώριζα, τη θεωρούσα άκρως ενδιαφέρουσα.

Ως γνωστόν, διαθέτει δικές της ιδιαίτερες καταλήξεις και αποτελεί την πιο ξεκάθαρη μορφολογική διάκριση έγκλισης στη νέα ελληνική. Συνεπώς, όταν η οριστική φάνταζε στα μάτια μου ρουτίνα και η υποτακτική με την ευκτική σκέτη ταλαιπωρία, η προστακτική για μένα ήταν κάθε φορά μια πρόκληση. Ένα παιχνίδι, το οποίο φυσικά είχα παρεξηγήσει, καθώς το αντιμετώπιζα μόνο ως ακαδημαϊκό εφόδιο, χωρίς να γνωρίζω επακριβώς ποιος είναι ο ρόλος του μακριά πια από τα θρανία και τις πανελλήνιες.

Βέβαια, όταν βγήκα στον έξω κόσμο, το σοκ ήταν αναπόφευκτο. Την “πάτησα”, σαν να ήμουν παίκτης ριάλιτι μετά από πολύμηνο εγκλεισμό. Όταν συνειδητοποίησα ότι η προστακτική δεν χρησιμοποιείται μόνο σε εγκλητικές αντικαταστάσεις ρημάτων, αλλά και στην απλή καθημερινότητα με πειραματόζωα όχι κάποια μέρη του λόγου, αλλά εμάς τους ίδιους, τότε άρχισα σταδιακά να αλλάζω στρατόπεδο.

Ωστόσο ήταν πλέον αργά, καθώς είχα ήδη δώσει την εντύπωση ενός ανθρώπου ανεκτικού και συγκαταβατικού στα όρια του βίτσιου, που δεν έφερνε αντίρρηση και κολυμπούσε στα νερά των γύρω του. Όταν όμως η προστακτική έφτασε στο έσχατο σημείο και παγιδεύτηκε σε ρήματα, τα οποία δεν ενείχαν ούτε τα παραμικρά ψήγματα ευγένειας, όπως (“φύγε” ή “σιώπα” - στην καθομιλουμένη), τότε πήρα τα κουβαδάκια μου και τράβηξα γι' άλλη παραλία.

Έκτοτε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα επιτρέψω σε κανέναν άλλο να βγάλει τα κόμπλεξ του επάνω μου, χρησιμοποιώντας με ως αποδέκτη έντονων προτροπών, προσταγών και εντολών, προκειμένου να ικανοποιήσει τον απαράμιλλο εγωισμό του. Είτε αυτός έχει το ίδιο αίμα με το δικό μου, είτε θεωρεί τον εαυτό του γαλαζοαίματο.

Παρόλο που η οργή, είναι το πρώτο συναίσθημα το οποίο εξωτερικεύει ασυνείδητα κανείς μετά από μία ξαφνική και αδικαιολόγητη επίθεση που μόλις έχει δεχτεί, η λύπη και η στεναχώρια είναι οι “αφανείς και ύπουλοι δράκοι που σου τρώνε τα σωθικά” και σε υποκινούν να δείξεις μία άλλη πτυχή της προσωπικότητάς σου, που δεν ήξερες ότι υπάρχει. Η εσωτερική αυτή πάλη, σε συνδυασμό με την έντονη επιθυμία σου να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και τη δουλειά σου, για την οποία καθημερινά αγωνίζεσαι σε μια τόσο δύσκολη εποχή, όπως η σημερινή σε ωθούν στο να δείξεις με κάθε τρόπο ότι αξίζεις τον σεβασμό των άλλων, όπως τον αξίζουν όλοι ανεξαιρέτως.

Ουδέποτε, μου πέρασε από το μυαλό να προκαλέσω μείζον πρόβλημα σε έναν θεσμό, ή να απαιτήσω έστω τα εύσημα και τα “ευχαριστώ” γι' αυτό που θεωρώ χρέος μου να κάνω. Το μόνο που ζητώ είναι απλή κατανόηση της προσπάθειας ενός ανθρώπου να αντεπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του, χωρίς να δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να τον εκμεταλλεύεται και να τον υποβαθμίζει.

Και επειδή κάποιοι έσπευσαν να υπονοήσουν ότι το περιστατικό εκδίωξης δημοσιογράφου από το Θέατρο “Απόλλων” είναι προϊόν μυθοπλασίας, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον εμπλεκόμενο δημοσιογράφο, “δημοσιογράφο – φάντασμα”, να δηλώσω απλά “παρών” και να πω ότι “εγώ είμαι αυτός”.

Αν με είδατε εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, μετά την παράσταση του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, πράγματι ήμουν χλωμός από την αναστάτωση που πήρα, αλλά Μπρους Γουίλις στην “6η αίσθηση” δύσκολα με έλεγες. Δεν έχει σημασία να φαίνεσαι και να προκαλείς, αλλά να κάνεις τη δουλειά σου σωστά και διακριτικά, ακόμα και με τον “κίνδυνο” να ανακηρυχτείς “φάντασμα της Όπερας”.