Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω

Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που ο καιρός συγχρονίστηκε με το ημερολόγιο. Η θερμοκρασία πραγματοποιεί τις πρώτες βουτιές της, άνεμοι πνέουν από βόρειες διευθύνσεις και η “σοσιαλίστρια” χλωροφύλλη αρχίζει να αποχαιρετά το πράσινο χρώμα της.

Δε φανταζόμουν ποτέ τη στιγμή που ο ερχομός του φθινοπώρου θα λειτουργούσε ως βάλσαμο στη ψυχή και το σώμα μου. Το καλοκαίρι κάποτε έμοιαζε με ένα τριώροφο ζαχαροπλαστείο, τα γλυκά του οποίου ευχόσουν να μην τελειώσουν ποτέ, εάν δεν τα δοκίμαζες όλα ένα προς ένα. Πλέον, θυμίζει περισσότερο “φάλαγγα”, με ένα ρητορικό ερώτημα να τριβελίζει το μυαλό σου μέρα-νύχτα...“για ποιο λόγο σωφρονίζομαι”;

Βέβαια, η επιθυμία μου να παρέλθει ο χρόνος και να κλείσει το συντομότερο δυνατό αυτός ο εποχικός κύκλος θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως ένδειξη εγωισμού, από κάποιους, που θα έδιναν και το πετσί τους για να ζουν στις Μαλδίβες. Όταν όμως έχεις σκεβρώσει ολόκληρος από την εξάντληση λόγω του επιβαρυμένου προγράμματός σου, καθώς και από τον επιδαπέδιο ύπνο σου, λόγω του συφοριασμένου κλιματιστικού που πνέει τα λοίσθια, πώς θα λάβεις υπόψη σου τις ανάγκες των άλλων;

Το δροσερό αεράκι που τυλίγει αισθαντικά τους ώμους μου πάνω στη μηχανή είναι αναμφίβολα λυτρωτικό. Σκέφτομαι τη στιγμή που θα φορέσω και πάλι εκείνα τα μακριά σκουφιά με τις πλεξούδες και τις φούντες και είμαι στο τσακ να ουρλιάξω από ηδονή.

Ωστόσο, οι εκκωφαντικοί λυγμοί ενός εξάχρονου αγοριού από τη γειτονιά με επαναφέρουν βιαίως στην πραγματικότητα, στέλνοντας το χαμόγελό μου στο πυρ το εξώτερον. Ο μικρός θρηνούσε για ένα κόκκινο μπαλόνι, δώρο της μητέρας του, το οποίο παρασύρθηκε από τον αέρα και χωνεύτηκε απ' τον ουρανό. Ο ίδιος το κυνήγησε, σκαρφάλωσε στο ψηλότερο σημείο που συνάντησε μπροστά του, πήδηξε ασταμάτητα ώσπου να κουραστεί, αλλά δεν κατάφερε να αρπάξει το κορδόνι του και να το τραβήξει πίσω.

Η θλίψη στην οποία είχε παραδοθεί έφερε στη μνήμη μου τις δικές μας απογοητεύσεις, τις δικές μας στεναχώριες. Όλα τα μπαλόνια που κατά τη διάρκεια της ζωής μας ξέφυγαν μέσα από τα χέρια μας. Εκείνα, που τα αφήσαμε συνειδητά να πετάξουν μακριά μας, αλλά κι αυτά που, όσο κι αν θέλαμε, δεν προλάβαμε να τα σώσουμε. Ενώ για τους υπόλοιπους, τα μπαλόνια μας δεν ήταν παρά μερικοί ανούσιοι διάφανοι σάκοι οι οποίοι, σύμφωνα με τη λογική, είτε ξεφούσκωσαν είτε έσκασαν, περνώντας για πάντα στη λήθη, για εμάς αποτελούσαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, ο οποίος σήμερα αισθάνεται μισός χωρίς αυτό.

Η απώλειά τους ρίχνει “φως” στις αδυναμίες μας, ενώ η θύμησή τους ρίχνει στις πληγές μας ολόκληρη την αλυκή Μεσολογγίου. Τα γιατί “τρώνε” τη σάρκα μας. Γιατί αφήσαμε τα μπαλόνια να εξαφανιστούν έτσι απλά; Γιατί δεν κρατήσαμε σηκωμένα τα χέρια μας, μέχρι τη στιγμή που τα ίδια θα προσγειώνονταν και πάλι μέσα στην αγκαλιά τους; Γιατί δεν παλέψαμε να τα αναζητήσουμε έστω και ετεροχρονισμένα, ακόμα κι αν το κατακόκκινο χρώμα τους είχε πλέον ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου; Γιατί προσπαθήσαμε να τα αντικαταστήσουμε πρόχειρα με κάποια άλλα, που δεν είχαν όμως την εκθαμβωτική λάμψη τους; Γιατί επιτρέψαμε στον εαυτό μας να συμβιβαστεί σε έναν άχρωμο κόσμο; Γιατί τα αφήσαμε να μας αφήσουν;

Ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις προηγούμενα λάθη σου, τα οποία δε φανταζόσουν ότι θα σε κυνηγούν εφ' όρου ζωής. Δεν υπάρχουν ούτε χρονικά, ούτε ηλικιακά όρια για να καλύψεις τα κενά σου. Για να ανακτήσεις τα χαμένα σου μπαλόνια. Για να κάνεις μία καινούρια αρχή, στηριζόμενη σε νέες βάσεις, χωρίς τα “φαντάσματα” του παρελθόντος να σε δείχνουν με το δάχτυλο και να γελούν εις βάρος σου. Πλέον έχεις την αντίληψη και την ωριμότητα να κλείσεις τις τρύπες του παρελθόντος, να βελτιώσεις το παρόν σου και να σχεδιάσεις το μέλλον σου, έτσι όπως σε προστάζει όλο σου το “είναι”.

Ακόμα κι αν φαντάζει δύσκολη η ανακάλυψη του εξαφανισμένου μπαλονιού σου, η απόγνωση και η ματαιότητα αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες. Η επιμονή και η αφοσίωση σου θα ανοίξουν το δρόμο προς την επίτευξη του στόχου σου. Μπορεί το μπαλόνι που θα βρεις μπροστά σου να μην είναι το ίδιο κόκκινο, όσο εκείνα που κρατούσες κάποτε, όμως αυτό δε σημαίνει πως όταν ανοίξεις τα χέρια σου και πιάσεις ένα άλλο με διαφορετική απόχρωση, δε θα νιώσεις την ίδια εσωτερική πληρότητα.

Οι επιτυχόντες των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων απέδειξαν πως παρά τα σημεία των καιρών, τις αντιξοότητες και τις “παγίδες” του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος, που απειλούν να “ρουφήξουν” μέχρι τελευταίας σταγόνας τα όνειρά και τις φιλοδοξίες τους, η αγάπη και η πίστη στον εαυτό τους οδηγούν κάποτε στην εκπλήρωση των στόχων και την αποτελεσματικότητα.

Είπα στον μικρό να σκουπίσει τα δάκρυα του και πως αν δεν εγκαταλείψει τις προσπάθειές του, θα βρει κάποια στιγμή το χαμένο μπαλόνι του. Την επόμενη μέρα, ένα κατακόκκινο μπαλόνι με περίμενε δεμένο στο τιμόνι της μηχανής μου. Τη συγκίνηση που ένιωσα όταν το είδα, δεν θα μου την έδιναν ούτε όλα τα σκουφιά του κόσμου.