Η αφίσα

Συνάντησα καθ' οδόν τον Αντώνη Μπούμπα. Του πήρα τη διπλωμένη μικρή αφίσα από το δεξί του χέρι, να μη διακόψω την τροφοδοσία του με τυρόπιτα που κρατούσε στο αριστερό, την ξεδίπλωσα, τα χρώματα της ίσα-ίσα μπόρεσα να δω, γιατί πολύ ευγενικά απομάκρυνε το “σνακ” από το στόμα του και καταπίνοντας βιαστικά μου είπε δύο σεμνά λόγια για μία θεατρική παιδική παράσταση με έργο γραμμένο από τον ίδιο. Με εξέπληξε, και κυρίως επειδή τον συμπαθώ και γιατί πιστεύω πως οι νέοι δημιουργοί χρειάζονται την συμπαράσταση μας, αν όχι με τίποτ άλλο, αλλά με την φυσική μας, τουλάχιστον, παρουσία, του υποσχέθηκα να δω το έργο του.

Τα παραμύθια στο θέατρο δεν μου αρέσουν, και μάλιστα όταν παίζονται από ενήλικες ηθοποιούς. Είχα μία μικρή ελπίδα πως θα πρωταγωνιστούσαν παιδιά, πρόφτασα να ανάψω  και ένα κερί στη Μεταμόρφωση και ακριβώς γι αυτό ξεκίνησα αισιόδοξη.

................................................................................

Μετά το τέλος της παράστασης έφερα στο νου μου την εικόνα της αφίσας με τα δύο βασικά της χρώματα, το κόκκινο και το πετρόλ. Είχα προφτάσει μόνο οπτικά να τη «φωτογραφίσω» και πολύ άνετα μπορώ πλέον τώρα να την αναγνώσω.

«ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ » στο έπακρον!!! Κυριαρχούσε και κατέκλυζε το έργο σε όλη τη χρονική του διάρκεια! Δοσμένη με όγκο, μα με τόση τρυφερότητα που κατέληγε αναγκαία κι επιθυμητή.

«Διδαχή» που δεν ενοχλούσε, αφού ήπια και κατανοητά, με συνεχή και αλλεπάλληλα  νοήματα-παραδείγματα απευθυνόταν σε όλες τις ηλικίες.

Το κοινό παρακολουθούσε, χωρίς ούτε στιγμή να «χάνεται», θα ήμουν η πρώτη που θα το πάθαινα, τόσο γρήγορα βαριέμαι, τα μικρά παιδιά ήταν συνεπαρμένα, μαγεμένα.

Η πολύ καλή σκηνοθεσία της Βέτας Αποστολίδου και η μουσική, διακριτικά δίπλα στη γραφή του Αντώνη Μπούμπα, προσεγμένες και ταιριαστές συνηγόρησαν σε ένα συγκινητικό και απολαυστικό θέαμα, με την προσθήκη βέβαια και των μικρών, εξαιρετικών στους ρόλους τους, πρωταγωνιστών. Των πρωταγωνιστών που τη δική τους βαθμολογία βασικά και περιμέναμε. Μόλις στο τέλος τον κάλεσαν στη σκηνή, ναι, του το έδωσαν απλόχερα το «Άριστα», όχι σε χαρτί που σκίζεται που καίγεται και χάνεται, μα με χειροκροτήματα, φωνές και ενθουσιασμό που εισχώρησαν βαθιά στ αυτιά του να κατοικήσουν μόνιμα εκεί, έτσι αυθαίρετα, χωρίς την άδεια του!   

Αγνή Ζησίδου

Σύρος, 16.12.2018

YΓ. Και μόλις σκέφτηκα τί καλά που θα ήταν αν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού τα παιδιά παρακολουθούσαν τέτοιες παραστάσεις  και στις μεγαλύτερες, τότε μόνο, να άρχιζε η αριθμητική, η ορθογραφία, και η υποκειμενική πάντα ιστορία!